Líf og list - 01.05.1952, Page 38

ar en endranær. Hún er sjaldan
í vandræðum með skilning á per-
sónum sínum.
Það er líka töluverður svipur
yfir Hassan Baldvins Halldórs-
sonar. Hann þyrfti aðeins að
hugsa meira um beitingu raddar-
innar. Muna það, að röddin er
bezti höfuðstóll leikarans. Rödd
hans er heilbrigð og sterk, hann
þarf bara að leika á alla þá
strengi, sem hún býr yfir.
Valur Gíslason lék Olaf og
gerði honum allgóð skil, vantaði
kannski herzlumuninn í geðbrigð-
um hans.
Jón A&ils leikur Jón Jónsson
skólamann, sem heldur kristinni
trú að hinum herleiddu löndum
sínum í Algeirsborg. Leikur Jóns
er með eðlilegum alvöruþunga
og stílhreim að vanda, en mætti
vera fjölbreyttari. Beztur er leik-
ur hans, er hann afsalar sér
lausnargjaldinu til Ólafs, þegar
hann lýsir von sem kviknar til
að slokna.
Emilía Jónasdóttir hefur þar
dálítið hlutverk, sem þó vekur at-
hygli. Konan Halldóra eykur á
fjölbreytni leiksins og er aðalper-
sónan í hópi. lærisveina Hall-
gríms, studiosi í Kaupmanna-
höfn.
Slöttólfur Valdemars Helga-
sonar var hressilega og skemmti-
lega leikinn í gamalkunnum ís-
lenzkum stíl. Á nokkra aðra leik-
ara hefur þegar verið drepið.
Leikstjórnin í heild var ójöfn.
Einhver gagnrýni hefur komið
fram gegn fjöldasviðunum, það
mun stafa af vanþekkingu, því
að þær voru beztar, ef frá er skil-
inn Ræningjahellir. Fjöldinn á að
vera hreyfingarlítill á leiksviði til
að trufla ekki sjálfan leikinn, og
hefur því ekki verið komið betur
fyrir í annað sinn á Þjóðleikhús-
inu. Aftur á móti voru tvímenn-
ingssviðin alltof dauf og tilbreyt-
ingarlaus. Tilbreytingarleysi á
leiksviði þreytir áhorfandann og
deyfir áhuga hans. Lárus Pálsson
hefur sýnilega miklu næmara
auga fyrir gamninu en alvörunni,
og í þessu leikriti var óneitanlega
stærri skammturinn af því síðar-
nefnda.
Stí. B.
Sýningar Sambands íslenzkra leikfélaga
Það var mikill ávinningur fyrir
leiklistarlífið í landinu, þegar
Samband íslenzkra leikfélaga var
stofnað, sem þegar hefur unnið
gott og þarft starf. Það hefur
haldið námskeið í Reykjavík fyr-
ir fulltrúa leikfélaganna, lánað
leiktjöld og útvegað leikrit og
ekki sízt sent æfða leikara út á
land til að leiðbeina og annast
leikstjórn. Án þess að ég ætli
mér að fara að hæla okkur, þá
held ég að slíkur stuðningur við
áhugamenn í leiklistinni víðsveg-
ar um landið, þekkist ekki ann-
ars staðar. Að vísu eru bæir þar
víðast allmiklu stærri og meira úr-
val af hæfum mönnum á hverjum
stað, en þó er Jeiklistin erlendis
ekki alltaf upp á marga fiska,
þar sem ekki eru starfandi leikhús
með lærðum leikurum. Þá hefur
hið unga Samband í. L. tekið upp
þá ágætu nýjung, að fá 5 leikfé-
lög hingað til Reykjavíkur til að
sýna leiki sína, og á það þakkir
skilið allra leiklistarunnenda og
annarra, sem láta sig menningar-
líf einhverju skipta fyrir fram-
J'orftrrímur Einarsson
takssemi sína, og mætti það vera
öðrum menningarfélögum upp-
örfun og fyrirmynd. Það kann að
vera, að sumum finnist leikstarf-
semi föndur eitt og dægrastytt-
ing, en slík skoðun byggist þá
á algerðri vanþekkingu á leiklist.
Nám í leiklist og framsögn, sem
eru náskyldar greinar, felur í sér
meiri og víðtækari menntun en
flestar aðrar einstakar greinar,
sem kenndar eru í skólum, enda
ætti þetta að vera sjálfsögð grein
bæði í kennaraskóla og háskóla.
Þetta er gagnfræði í orðsins beztu
merkingu. Það er því mikill mis-
skilningur, að þeir einir eigi að
kynna sér slíka listtækni, sem
ætla að gera leiklistarstarfsemi að
atvinnu sinni eða hlaupa í að
sýna einstaka leiki. í fáum orð-
um sagt er leiklist og framsögn
fyrst og fremst hagnýt sálarfræði,
, tækni til að þroska tilfinningarlíf
hag athyglisgáfu og fá stjórn á lík-
ama sínum og framkomu, rödd,
látbragði og hreyfingum. Og hver
38
LÍF og LIST