Líf og list - 01.05.1952, Blaðsíða 34

ckki cftir því scin frani lcid, var ckkert
að óttast. Að untlanskiklu því cina, að
hann langaði til þcss að vcra í bctri fc-
lagsskap. Hann luigsaði svolítið um,
hvcrs konar fclagsskap hann vikli hafa
í kringum sig.
Nci, hugsaði hann, þcgar maður gcr-
ir alltof lcngi það, scm maður gcrir, og
of scint, cr ckki haigt að ætlast til þcss,
að fólkið sc þarna cnn. Nó var allt
fólkið farið. Veizlan var búin, og nú cr
maður orðinn cinn mcð gcstgjöfunni.
Ég cr orðinn jafnleiður á því að dcyja
cins og á öllu öðru, bugsaði hann. „Það
cr lciðinlcgt", sagði hann hátt.
„Hvað, vinur minn?“
„Allt, scm maður gcrir alltof antlskoti
lcngi“.
Hann horfði í ancllit hcnnar nnlli
sín og cltlsins. Hún hallaði scr aftur á
bak í stólnum, og glampar cltlsins lcku
á hinum gcðslcgu andlitsdráttum hcnn-
ar, og hann gat scð, að hún var syfjuð.
Hann hcyrði hýenuna ýlfra rctt fyrir
utan bjarmann á cldinum.
,,É<r hcf vcrið að skrifa", sagði hann.
„En ég varð þrcyttur".
„Hcldurðu, að þú gctir sofnað?"
„Jú, árciðanlcga. Hvcrs vcgna fcrðu
ckki inn fyrir og leggur þig?“
„Mcr þykir ágætt að sitja hér úti hjá
þér“.
Vcrðurðu ckki vör við citthvað skrýt-
ið?“ spurði hann hana.
„Nci, ég cr bara dálítið syfjuð”.
„Ég vcrð var við svolítið“, sagði hann.
Hann hafði í þcssari svipan funtlið
tlauðann fara fram hjá aftur.
„Þú vcizt, að cinasta, scm ég hcf
aldrci glatað, cr forvitni", sagði hann
við hana.
„Þú hefur aldrci glatað neinu. Þú crt
fullkomnasti karlmaður, sem ég hef
nokkru sinnj þekkt“.
„Drottinn minn“, sagði hann. „En
livað cin kona cr fávís. Hvcrnig komstu
að þcssari niðurstöðu. Mcð hugsæi?“
Dauðinn hafði komið í sömu and-
ránni og hvíltli höfuð sitt á fótagaflin-
um, og hann gat fundið lyktina af and-
ardrætti hans.
„Trúðu ckki ncinu af þcssu um haus-
kúpuna og ljáinn", sagði hann við hana.
„Hann gctur jafnauðvcldlcga vcrið tvcir
lögrcgluþjónar á reiðhjóli, cða fugl. Eða
hann gctur vcrið mcð brciða snoppu
cins og hýena.“
Hann hafði færzt nær nú, cn hann
hafði ckki lcngur ncina lögun. Hann
var þarna aðcins.
„Scgðu honum að fara burt“.
Siðan byrjuðu þeir að klífa hærra,
og þeir voru á leið austur á bóginn,
að því er virtist.
Hann fór ckki burt, cn færði sig cnn
dálitið nær, og nú gat hann ckkcrt tal-
að við hann, og þcgar hann sá, að hann
gat ckki talað, þá flutti hann sig tals-
vcrt nær, og nú reyndi hann að scnda
hann burt án þess að tala nokkuð, cn
hann færði sig bara cnn nær ofan á
honum, svo allur þungi hans hvíkli á
brjósti hans, og mcðan hann hringaði
sig þar, svo að hann gat ckki talað cða
hrært lcgg né lið, hcyrði hann kvcn-
manninn scgja: „Bwana scfur nú. Tak-
ið beddann varlcga upp, og bcrið hann
inn í tjaldið“.
Hann gat ckki talað og sagt hcnni
að láta hann fara burt nú, nú hnipraði
hann sig enn betur ofan á lionum, svo
hann gat ckki drcgið andann. Og svo
þcgar þcir lyftu bcddanum, lcjð allt frá,
og þunginn hvarf burtu af brjósti hans.
Nú var morgunn og hafði vcrið morg-
unn nokkra hríð, og hann hcyrði í
flugvélinni. Hún virtist örsmá fyrst í
stað, og svo flaug hún stóran svcig, og
piltarnir hlupu út og kvciktu bál mcð
því að nota stcinolíu, scm þcir hclltu
yfir grasvöllinn og bálið, svo að tvö bál
blossuðu upp á báðum endum vallar-
ins, og morgunandvarinn blés rcyknum
í áttina til tjaldsins, og fugvélin flaug
cnn tvo hringi f loftinu, í þctta sinn
lægra yfir jörðunni, og rcnndi sér svo á
svifflugi og lcnti mjúklcga, og í móti
honum kom Compton gamli gangandi
í síðum, grófgcrðum ullarjakka og mcð
brúnan flókahatt á höfðinu.
„Hvað cr að, gamli fauskur?" sagði
Compton.
„Mcin í löppinni“, sagði hann við
hann. „Má ég bjóða þér morgunvcrð?"
„Nci, þakka þér. Ég skal aðcins
þiggja tcsopa. Þctta cr Puss Moth vélin,
eins og þú vcizt. Því miður gct ég ckki
tckið Mcmsahib með. Það cr aðcins rúm
fyrir tvo í henni. Flutningsvagninn
ykkar cr á lciðinni”.
Hclcn hafði leitt Compton afsíðis og
var að tala við hann. Compton kom til
hans aftur, glaðari í bragði cn nokkru
sinni fyrr.
„Við bcrum þig inn í vélina sam-
stundis", sagði hann. „Ég kcm hingað
síðar o'< sæki Mcmsalnb. Nú er ég
hræddur um, að ég vcrði að lcnda hjá
Arusha til þcss að taka bcnsín. Við
verðum að fara að lcggja af stað“.
„En tcið?“
„Ég kæri mig ckkcrt um það satt að
scgja“.
Piltarnir höfðu lyft upp beddanuni
og borið hann umhvcrfis grænu tjöldin
og niður skáhallan klcttinn og út á
sléttuna og fram hjá bálunum, scm skíð-
loguðu nú, eftir að allt grasið var brunn-
ið til ösku, og vindurinn feykti logun-
um í áttina að litlu flugvélinni. Það var
erfitt að koma honum inn í flugvélina,
en þcgar hann var loks kominn inn,
þá lá hann aftur á bak í lcðurstólnum,
og fóturinn stóð bcint út til annarrar
liliðar af sætinu, scm Compton sat í.
Compton sctti vélina í gang og snar-
34
LÍF og LIST