Líf og list - 01.05.1952, Blaðsíða 32

vistir, svo bíi/in gœti opnað holclið á
ný, og hann hengdi sig.
Maðnr gat látið skrifa f>að eftir sér,
cn maðnr gat ckki látið skrifa cflir scr
nm Placc Contrescarpc, f>ar scm blóma-
salirnir litnðu blómin stn úti á götunni,
og liturinn rann i striðum straumum eft-
ir steinlagðri götunni, f>ar scm almanna-
vagnarnir lögðu af stað; og um gömlu
mcnnina og gömlu konurnar f>ar, sem
voru alltaf drukkin af v'tni og vondu
koniaki; og um börnin f>ar mcð sultar-
dropa á nefinu i frostinu; lyklina af skít
og svita og fátaikt og drykkjuskap i
Café des Amatcurs og hórurnar í Bal
Musette, sem bjuggu f>ar á hœðinni fyr-
ir ofan. Dyravarðarkonuna, scm hafði
ofan af fyrir riddaraliðsmanninum úr
Gardc Républicaine i vinkjallaranum sin-
um, f>ar sem hinn hrosshársskreytli
hjálmur hans lá á stól. Konuna í húsa-
portinu, andspccnis honum, cr átti mann,
sem var kappreiðahjólsmaður, og hve
glöð hún varð um morguninn í mjólk-
urbúðinni, þegar hún opnaði iþrótta-
blaðið L’Auto og las f>ar, að maður
hcnnar hcfði orðið priðji í röðinni í
Paris-Tours kappreiðunum, fyrstu stor-
kcppninni, scm hann tók f>átt i. Hún
hafði roðnað og hlegið og gengið síðan
grátandi upp til stn með gula íprótta-
blaðið í hendinni. Maðurinn konunnar,
scm átti Bal Muscttc, var leigubílstjóri,
og þegar hann, Harry, fnirfti að taka
flugvél eitt sinn sncmma morguns, barði
maðurinn á dyrnar hjá honum til pcss
að vekja hann, og f>eir drukku báðir
glas af hvítvini við sinkbarinn, áður en
peir lögðu af stað. Hann pekkti i petta
sinn alla nágranna sina i þcssu hverfi,
af pvi pcir voru allir saman fátækir.
Tvœr manngcrðir bjuggu við Place
Contrescarpe: fyllibytturnar og iprótta-
dýrkendurnir. Fylliraftarnir reyndu að
drekkja fátœkt sinni i víninu, íprótta-
dýrkendurnir lcituðu huggunar við fá-
Ucktinni i ipróttunum. Þcir voru afkom-
endur Kommúnardanna, og peir voru í
engum vandrccðum með að vita, hvar
peir voru i stjórnmálum. Þeir vissu, hver
hafði skotið feður peirra, idtingja peirra,
braiðnr peirra og vini pcirra, pegar hcr-
sveitirnar frá Vcrsölum komn og tókn
borgina cftir kommúnuna og tóku af
lifi hvcrn, scm þcir náðu i, sem hafði
sigg i lófum eða bar skyggnishúfu eða
önnur ytri merki l>css, að hann vicri
verkamaður. Og í pcssari fátœkt, og t
pessu hverfi hinum mcgin götunnar við
hrossaslátrara og vinsölubúð, hafði hann
... og þeir drukku báðir g:las af
hvítvíni við sinkbarinn, áður
en þeir lögðu af stað.
skrifað hið fyrsta, sem hann nokkru
sinni hafði skrifað. Hann hafði aldrei
elskað ncinn hlnta Parisar eins mikið
og pctta hverfi: limfögur trén, gömnl
hvitkölkuð húsin, sem voru máluð brún
að neðan, löngu grœnu strœtisvagnana
á hringlaga torginu, fjólubláa blómalit-
inn á stcinlagðri götunni, bröttu brckk-
una götunnar Rue Cardinal Lcmoinc,
sem náði niður að ánni, og i hinni ált-
inni hinn prönga péttbýla hcim götunn-
ar Rue Mauffedarts. Götuna, sem lá
upp að Pantheon og hina, scm hann
fór alltaf á rciðhjóli, einu malbikuðu
götuna i öllti hverfinu, mjúka undir hjól-
unum, með hinum háu mjóslegnu hús-
um og háa ódýra gistihúsinu, par scm
Paul Verlainc hafði dáið. Það voru að-
eins tvö herbergi í íbúðinni, sem pau
bjuggu t, og hann lcigði herbergi á
efstu hæð hótelsins, sem kostaði sextiu
franka á mánuði, par skrifaði hann, og
paðan gat hann séð pökin og reykháfs-
rörin og allar heeðirnar i París.
Ur búðinni gat maður aðeins séð hús
kola- og eldiviðarkarlsins. Hann seldi
likii vin. Gyllta hrosshausinn fyrir utan
skrokkarnir héngu, gulir, rauðgulir og
rauðir, nti opnum glugganum, og græn-
málaða pöntunarfélagið, par scm pau
keyptu vinið sitt, gott og ódýrt vin.
Hitt, sem sást, voru kalkvcggir og
gluggar nágrannanna. Nágrannanna,
scm á nóttunni, pegar einhver lá úti á
götunni drukkinn, kveinandi og stynj-
andi eins og frönskum er titt í drykkju-
vimu, scm manni pó hafði vcrið talið
trú úm, að tiðkaðist alls ckki, myndu
opna glagga sina og, síðan heyrðist
nöldrað:
,,Hvar cr lögreglnpjónninn? Hann cr
alltaf við, pcgar maðnr parf ekkert á
honum að halda. Hann er að sofa hjá
cinhverri hótclstýrunni núna. Náið i nœt-
urvörðinn ', nnz cinhvcr kastaði úr vatns-
fötu úr glugganum, og stunurnar hættu.
,,Hvað er petta? Vatn. Ó, pað er gáfu-
legt'. Og gluggarnir lokuðust. Maria,
konan, sem hann leigði hjá, átti vanda
til að mæla gegn átta stunda vinnu-
deginum ög segja, „Ef ciginmaðurinn
vinnur, þangað til klukkan er orðin sex,
pá drekkur hann sig aðcins sætkenndan
á lciðinni hcim til sin og eyðir ckki of
miklu. Ef hann vinnur til klukkan
fimm, er hann fullur á hverju kvöldi,
og pá á maður cnga peninga. Það er
kona vcrkamannsins, sem biður tjón af
styttingu vinnudagsins".
„Langar þig ekki í ofurlítið meiri
kraftsúpu", spurði kvenmaðurinn hann
nú.
„Nci, þakka þcr kærlega. Hún er
annars ágæt“.
„Reynclu að borða svolítið meira af
henni“.
„Mig langar heldur í cinn viskýsjúss”.
„Þú hcfur ckki gott af honum‘,.
„Nci, ég hcf illt af honum. Cole Port-
cr samdi orðin og lagið við þau. Að vita
þetta, að þú sért að ærast út af mér!“
„Þú vcizt vcl, að ég umlíð þér vcl að
drckka”.
„O, veit ég vcl. En ég hef bara ekki
gott af því“.
Þegar hún fcr, hugsaði liann, ætla ég
að fá eins mikið og mig langar til. Ekki
í"» o o
32
LÍF og LIST