Birtingur - 01.04.1955, Blaðsíða 6

vísu engin trygging fyrir glæsilegri framtíð.
Þó má það undarlegt heita ef þar er ekki gott
skáld á ferðinni. Það er ekki úr vegi að leið-
rétta hér þann misskilning, sem ég hef mjög
orðið var við, að Hannes Pétursson sé læri-
sveinn Snorra Hjartarsonar. Það er hann ekki
í þessum kvæðum að minnsta kosti. Afturá-
móti hefur hann lært mikið af Jóni Helga-
syni og er gott til þess að' vita.
Einar Bragi er víst mikill áhugamaður um
skáldskap, en ekki verður ennþá séð hvert sá
áhugi leiðir hann.
Gunnar Dal minnir mig allmikið á Asmund
frá Skúfstöðum — og má það undarlegt heita.
Ljóð Stefáns Harðar eru skrítin og skemmti-
lega gerð, þegar bezt lætur. Það má vel vera
að frá honum sé nokkurs að vænta.
Þorstein Valdimarsson hef ég aldrei kunn-
að' að meta. Mér finnst kveðskapur hans
óekta, þruglkenndur og lífvana tilbúningur,
uppblásinn af einhvers konar gamaldags og
umfram allt leiðiniegri rómantík.
Kristján frá Djúpalæk hélt ég að væri gott
skáld, allt að því þjóðskáld. Ég hef að vísu
ekki lesið bækur hans, en eftir þessum kvæð-
um að dæma virðist mér ekki mikils frá hon-
um að vænta.
Um Thor Vilhjálmsson þorí ég lítið að
segja. Hann er fullur af skáldlegum belgingi
eins og ungum mönnum er tamt. Það kæmi
mér að vísu ekki allskostar á óvart að hann
yrði einhverntíma í framtíðinni talinn til spá-
mannanna, en eins og nú standa sakir finnst
mér alvara hans dálítið innantóm og jafnvel
allt að því brosleg á stundum.
Jón Óskar er kannski alvarlegasta skáldið
í bókinni, en ef til vill hefur hann valið sér
óheppilega lærimeistara, Eluard og Neruda.
Ekki er ég samt að lasta þá mætu menn, en
þeir eru nokkuð fjarskyldir okkur eins og
kannski frönsk og rómönsk menning yfirleitt.
Þegar allt kemur til alls erum við elcki annað
en barbarar, germanskir, engilsaxneskir og
norrænir barbarar. Þar stendur fé okkar fót-
um. Þar er sjálf uppspretta okkar, sem ekki
lætur að sér hæða.
Að lokum langar mig til þess að' minnast
á Sigfús Daðason, „heiðursgestinn sem ekki
er viðstaddur“, eins og Björgvin sýslumaður
sagði forðum. Margir munu sakna þess að sjá
hann ekki í þessum skáldahópi, því að við
hann eru tengdar miklar vonir margra góðra
manna.
4