Birtingur - 01.04.1955, Blaðsíða 11

Edith Södergran
HIN LJÖSA DÖTTIR SKÓGARINS
Var það ekki í gær
að hin Ijósa dóttir skógarins hélt brullaup sitt
og allir voru glaðir?
Hún var fuglinn létti og lindaraugað bjarta,
hún var leynistígurinn og hlæjandi víðirunninn,
hún var ör og óttalaus hásumarnóttin.
Hún var frjálsleg og skellihló hispurslaust,
hví hún er hin Ijósa dóttir skógarins;
hún hafði feingið lútu gauksins að láni
og lék við streing á gaungu frá vatni til vatns.
Þegar hin Ijósa dóttir skógarins hélt hrullaup sitt.
var einginn á jörðunni hryggur:
hin Ijósa dóttir skógarins er endurleyst frá hrá,
litfríð er hún og kvrrir alla drauma,
hún er föl og vekur allar girndir.
hegar hin Ijósa dóttir skógarins hélt brullaup sitt,
stóðu grenitrén ánægð á sendnum melnum
og fururnar stoltar á snarbrattri brúninni
og einirinn glaður í sólvermdri brekkunni,
og smáblómin voru öll með hvíta kraga.
J»á feldu skógarnir fræ sín í mannanna hjörtu,
STORMURINN 0? hlikandi vötnin vöktu í hverju auga,
og mjallhvít fiðrildi flögruðu endalaust hjá,
Nú hylur jörðin sig aftur myrkri. Það er stormurinn
sem stígur fram úr náttsvörtum gljúfrum og dansar Einar Bragi íslenzkaði.
sinn vofudans yfir jörðina.
Nú berjast mennirnir aftur — vofa gegn vofu.
Hvað vilja þeir, hvað vita beir? Þeir eru hraktir
sem búfé úr dimmum skútum,
Þeir slíta sig ekki lausa úr hlekkjum atvikanna:
Hugsjónirnar hrekja bráðina á undan sér.
Hugsjónirnar fórna til einskis höndum í storminum,
því hann veit, að hann einn er herra jarðarinnar.
Heimurinn ræður sér ekki sjálfur. Eitt skal
hrynja sem brennandi hús, eins og feyskið tré,
hitt stendur óhaggað, verndað ókunnum höndum.
Og sólin er vitni alls þessa og stjörnurnar blika ískaldar nætur
Og maðuyinn læðist eftir veginum til móts við takmarkalausa hainingju sína.
Hannes Sigfússon íslenzkaði.
9