Húsfreyjan - 01.07.1961, Side 35

DAGS-
VERKINU
LOKIÐ
eftir PHYLLIS BOTTOME
Irene leit í spegilinn af einkennilegu
tilefni. Hún vildi sjá hvort breytingin á
andliti hennar myndi hræða börnin. Hún
vissi, að skuggi dauðans hvíldi yfir svip
hennar. Hún var óttalaus og vildi ekki
hverfa frá starfi fyrr en í fulla hnefana,
en vekti andlit hennar ótta, þá átti hún
ekki að gegna starfi sínu á sálgæzlustöð-
inni fyrir andlega nauðstödd börn.
Hún róaðist við að sjá spegilmynd sína.
Skugginn hvíldi enn yfir andlitinu, eng-
inn laeknir myndi efast um að hún ætti
skammt ólifað. Hún var hvorki ung né
fríð, en í speglinum sá hún viðfelldið and-
lit og úr tilliti gráu augnanna stafaði Ijós,
sem enn var ófölskvað.
Irene heyrði umgang og leit við. Vesa-
lings Ilse systir hennar var aftur farin að
gráta. Henni hafði alltaf verið grátgjarnt
og ætlast til alls af Irene. Nú stoðuðu tár
hennar ekki framar. Irene gat ekki upp-
fyllt óskina, sem að baki þeirra fólst, þrek
hennar var þorrið.
,,Irene“, snökti Ilse, ,,þú ætlar þó ekki
að fara á sálgæzlustöðina? Þú ættir ekki
að hræða mig svona! Fyrir nokkrum mín-
útum varstu meðvitundarlaus og ég sendi
eftir doktor Stumpf. Hann sagði, að þú
mættir ekki gera þetta. Hann kemur bráð-
um og hvað heldurðu hann segi, þegar þú
ert búin að klæða þig? Þú gerir ekkert
með það, sem hann segir og þó tekur hann
aldrei neitt fyrir að koma“.
„Kannski gefur hann mér engin ráð
núna“, hvislaði Irene brosandi. ,,Ég held,
að ég hafi ekki verið meðvitundarlaus, mig
var aðeins að dreyma. Vertu góð, Ilse
mín, þetta verður í síðasta sinn, sem ég
reyni að fara í vinnu — ég á við — þang-
að til mér er batnað“.
Irene fannst sjálfsagt að láta sem sér
myndi batna, þegar hún spjallaði við fjöl-
skyldu sína og vini. Hún hafði aldrei kraf-
ið lækninn sagna, en vissi vel hvað að
henni var. Ilse gafst upp, Irene fékk alltaf
vilja sínum framgengt á sinn rólega hátt.
Þessa stundina hélt hún sér í snyrtiborð-
ið, því þrautirnar heltóku hana á ný. Samt
brosti hún til læknisins, er hann kom
inn.
„Þarna sjáið þér, læknir“, kveinaði Ilse.
„Þér sögðuð mér að halda henni í rúm-
inu, en um leið og ég sný mér við, þá er
hún komin fram úr og var þó meðvitund-
arlaus klukkutímum saman. Mamma er
nú orðin áttatíu og þriggja ára og ég varð
að fara til að hita mjólkina hennar. Irene
hefur ekkert borðað í allan dag og svo
þykist hún ætla á sálgæzlustöðina. Eins
og hinir geti ekki tekið vaktina hennar?
Eru þeir ekki líka sálfræðingar? Svo er
líka komið að jólum og krakkarnir hugsa
ekki um annað, en jólin — þau taka ekki
einu sinni eftir því, hvort Irene kemur“.
„Ójú, þau gætu tekið eftir því“, sagði
læknirinn og horfði í augu Irene um leið
og hann tók á slagæðinni. „Ekki sem
verst — ætli við verðum ekki að lofa
henni að fara. Við skulum leiða hana,
ungfrú, bíllinn minn er við dyrnar. Svo
ek ég henni heim aftur, ef hún ekki treyst-
Húsfreyjan
35