Húsfreyjan - 01.07.1961, Side 36

ir sér lengra. Hafið bólið hennar hlýtt og
eitthvað volgt til að drekka, þegar við
komum. Þetta er nú í síðasta sinn — fyrir
jólin, meina ég“.
Irene komst niður stigann, þrátt fyrir
þjáningarnar og inn í bílinn. Loftið var
tært og hressandi eftir inniveruna og hún
sá stjörnublik á himninum. Það minnti
hana á gamla daga, þegar faðir hennar fór
með þær systurnar í skíðaferðir upp í
fjöll og hvert einasta tré var eins og
skreytt jólatré, hver andardráttur fögn-
uður og frelsi.
Irene hafði alltaf elskað heiminn. Hún
sá svo margt skemmtilegt á jörðunni —
fjöll og haf, tré og fugla. Myrkrið sveip-
aðist um mann eins og mjúkir vængir að
hvílast á eftir önn dagsins.
Læknirinn vissi, að menn áttu ekki að
vera með óþarfa málskraf. Hann lagði
ábreiðu utan um Irene og ók heldur hrað-
ar en venjulega. Irene hefði kosið að fara
hægar. Hún elskaði Vín og langaði að
njóta þess að sjá hana enn einu sinni.
Loksins komu þau í götuna þar sem sál-
gæzlustöðin var. Stjórnarvöldin höfðu
lokað öllum skólaleiðbeiningarstöðvum.
Þau töldu bömunum hættulegt að læra
að verða ábyrg og sjálfstæð, en Irene
fékk enn að starfrækja sitt einkafyrir-
tæki og þangað komu margir menn frá
ýmsum þjóðum, alveg eins og fyrr, með-
an yfirvöldin voru sálfræði hliðholl og
leyfðu leiðbeiningarstöðvunum að starfa
í skólunum. En það var áður en mennta-
málaráðherrann lenti í fangabúðum.
Læknirinn studdi Irene út úr bílnum
og horfði hvasst á hana.
,,Ertu afleit?“ spurði hann. Irene hristi
höfuðið. „Þrautir fylgja þessum sjúk-
dómi“, sagði hún. ,,0g finnst þér léttara
að þola þær þess vegna?“ ,,Að vissu leyti,
þá eru þær þáttur í eðlilegri atburðarás",
sagði hún rólega.
Stóri salurinn var þéttskipaður. Irene
fannst sem allir hennar vinir myndu þar
saman komnir og ástúðin streymdi frá
þeim. Hún sá, að nauðsynlegt yrði að
reyna að gleyma þeim á meðan hún væri
að vinna. Stutta stund var sem salurinn
bylgjaðist fyrir augum hennar, en svo
opnuðust dyrnar og inn kom barn. Það
var Kurt, sá sem efstur var á skrá henn-
ar. Aumingja litli Kurt. Irene þótti vænst
um hann af öllum. Hann átti svo erfitt
og þegar komið var með hann til hennar,
hélt fólkið að hann væri fáviti. Hann
framleiddi svo skrýtin hljóð og gretti
sig svo ofboðslega, þangað til hann sá
að Irene skildi hann. Heimilishagirnir
skýrðu fullkomlega erfiðleika hans. Þar
virtust allir berja hver annan og ef út
af því bar, þá sameinuðust allir í því að
berja Kurt. Pabbi hans barði þau öll,
mamma hans barði þau öll nema pabba
hans og þar sem Kurt var yngstur, þá
börðu sex systkini hans hann. Peter,
næstyngsti bróðirinn, þjarmaði svo að
honum, að það var mesta furða, að Kurt
skyldi nokkurn tíma hafa getað hugsað
eina hugsun. Þarna sat hann og horfði
ákefðaraugum á Irene. ,,Kurtie“, sagði
hún og rétti honum höndina. Öll ástúð
hennar var fólgin í þessu nafni og hann
vissi það. Þurr þangblaðka, sem sólin
hefur skrælt, breiðir úr sér og verður sem
gull, ef alda nær að væta hana. Nú var
sem alda hefði lyft Kurt í heim fagnaðar.
Þau tóku þar til málanna, sem síðast
var frá horfið. Kurt hafði vegnað heldur
betur síðustu tvær vikurnar. Hérna voru
skólabækurnar hans. Skriftin var betri
og jafnvel sum dæmin rétt reiknuð. Irene
vissi, að sönn Herkúlesarþraut hafði verið
unnin til að draga þessa skjögrandi stafi.
„Jú, þetta er betra, þetta er gott. Ég sé
að þú hefur lagt þig fram“. Kurt var á-
nægður. Mat hennar jók árangurinn og
mistökin gleymdust. Það þurfti greinilega
ekki annað en reyna aftur. „Og þú getur
reynt svo oft aftur, Kurt, þú getur ekki
ímyndað þér, hvað hægt er að reyna oft
aftur. Þú átt svo ótalmörg tækifæri ónot-
uð“. Og Kurt starði á hana og trúði henni.
36
Húsfreyjan