Húsfreyjan - 01.07.1963, Blaðsíða 18

Húsfreyjan - 01.07.1963, Blaðsíða 18
Hamingjusöm húsmóðir Ósjaldan lieyrast raniakvein nni íive ömurlegt hlutskipti það sé að vera liús- móðir, það sé amstur og erfiði og sífelld Kleppsvinna. Ég tek ekki undir þann söng. Ég er ánægð með þá hillu, sem forlögin liafa skákað mér á. Víst skal ég viðurkenna, að fyrir liúsfreyju, sem vinnur utan heim- ilis, getur gamanið tekið að grána, en við, sem heima sitjum, getum liaft það nota- legt, ef við viljum, þegar afsprengi okk- ar er komið af þeim aldri, að aldrei megi líta af því augunum. Við erum lausar við stimpilklukkur og aðra tímamæla. Við þurfum ekki að laum- ast út á salerni, ef okkur langar í reyk, Þannig var liún hreppstjórafrúin á Þver- liamri“. Haustið 1933 veiktist Anna hættulega og varð að vera undir læknisliendi lengi eftir jiað. Þau urðu að hætta búskap á Þver- hamri, svo sárt sem það var fyrir liana að yfirgefa æskuheimilið og sveitina sína og flytja suður árið 1935. Ekki hætti Þorsteinn samt við búskap- inn, Jiótt að kreppti. Þau bjuggu fyrst á Setbergi við Hafnarfjörð, síðar á Hauka- landi við Oskjuhlíð. Það býli var tekið und- ir flugvöll Reykjavíkur og }>á byggt luisið nr. 8 við Hrísateig. Þar hefur Þverbamars- fjölskyhlan búið bin síðari ár og veitt mörg- um gesti að austan góðar viðtökur. f hinu fagra kvæði „Ekkjan við ána“ minnir mig Guðmundur á Sandi segja: „Hún elskaði ekki landið, en aðeins þennan blett“. En Anna elskaði að vísu landið, en einkum þennan blett, Breiðdalinn. Ég liehl að hún bafi þjáðst af óyndi öll bin síðari eða lauma upp í okkur súkkulaðimola úr borðskúffunni. Við þurfum ekki að hanga eins og jivottur á snúru í sporvögnum, jtegar flestir eru á ferli, við getum, ef við viljum, valið okkur aðra tíma dags til að ferðast. Auðvitað getum við ekki velt okk- ur fram úr rúminu og sezt að kaffiborð- inu mcð dagblað upp við kaffikönnuna. Það er sitthvað, sem verður að gerast áð- ur, en Jiegar elsku fjölskyldan er horfin út úr dyrunum, j)á getur maður látið sér líða vel. Þá getur maður rennt skutnum í jrægilegasta stólinn, drukkið óteljandi kaffibolla og vaðið í gegnum blöðin, án Jiess að einbver mæni á þau soltnum aug- um. Mér þykir vænt um bópinn minn og vildi ekki vera án þeirra, en ég fyllist ekki örvinglan J)egar Jiau liverfa út úr dyrunum á morgnana. Ég veit — að svo miklu leyti, sem maður getur vitað nokk- urn skapaðan hlut í Jæssmn lieimi — að Jiau koma aftur lieim, en að Jiessa stund er liér friður. Nú á ég blaðið, kaffikönn- ár, eftir að heilsan bilaði. Oft líka liðið miklar líkamlegar Jijáningar, J)ótt maður hennar og börn vildu allt fyrir hana gera og læknarnir það, sem J)eir gátu. Samt komu tímabil, sem henni leið betur og Jni voru barnabörnin liennar yndi. Ég var svo lánsamur að eiga nokkurra vikna dvöl á heimili Onnu og Þorsteins austur í Breiðdal veturinn 1929, Jiegar allt lék í lyndi og vorið kom fyrr en nokkru sinni áður á minni ævi. Sá tími var sólskins- blettur, sem ég aldrei gleymi — sólskin úti og sólskin inni, Jiótt J)okan fyllti stund- um dalinn, legðist yfir byggðina. Húsmóðirin frá Þverhamri befð'i áreið- anlega viljað taka undir orð austfirzka lista- mannsins Ríkarðs Jónssonar í kvæði til bænda af Austurlandi í bændaför um Suð- urland: „Austfjarðaþokan, sem faðmar sín fjöll, er fegursta ]>oka, sem til er á jörðu“. Sigiir&ur Jónsson, Stafafelli. 18 HÚSPREYJAN

x

Húsfreyjan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Húsfreyjan
https://timarit.is/publication/831

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.