Húsfreyjan - 01.07.1963, Síða 18

Hamingjusöm
húsmóðir
Ósjaldan lieyrast raniakvein nni íive
ömurlegt hlutskipti það sé að vera liús-
móðir, það sé amstur og erfiði og sífelld
Kleppsvinna.
Ég tek ekki undir þann söng. Ég er
ánægð með þá hillu, sem forlögin liafa
skákað mér á. Víst skal ég viðurkenna,
að fyrir liúsfreyju, sem vinnur utan heim-
ilis, getur gamanið tekið að grána, en við,
sem heima sitjum, getum liaft það nota-
legt, ef við viljum, þegar afsprengi okk-
ar er komið af þeim aldri, að aldrei megi
líta af því augunum.
Við erum lausar við stimpilklukkur og
aðra tímamæla. Við þurfum ekki að laum-
ast út á salerni, ef okkur langar í reyk,
Þannig var liún hreppstjórafrúin á Þver-
liamri“.
Haustið 1933 veiktist Anna hættulega og
varð að vera undir læknisliendi lengi eftir
jiað. Þau urðu að hætta búskap á Þver-
hamri, svo sárt sem það var fyrir liana að
yfirgefa æskuheimilið og sveitina sína og
flytja suður árið 1935.
Ekki hætti Þorsteinn samt við búskap-
inn, Jiótt að kreppti. Þau bjuggu fyrst á
Setbergi við Hafnarfjörð, síðar á Hauka-
landi við Oskjuhlíð. Það býli var tekið und-
ir flugvöll Reykjavíkur og }>á byggt luisið
nr. 8 við Hrísateig. Þar hefur Þverbamars-
fjölskyhlan búið bin síðari ár og veitt mörg-
um gesti að austan góðar viðtökur.
f hinu fagra kvæði „Ekkjan við ána“
minnir mig Guðmundur á Sandi segja:
„Hún elskaði ekki landið, en aðeins þennan
blett“. En Anna elskaði að vísu landið, en
einkum þennan blett, Breiðdalinn. Ég liehl
að hún bafi þjáðst af óyndi öll bin síðari
eða lauma upp í okkur súkkulaðimola úr
borðskúffunni. Við þurfum ekki að hanga
eins og jivottur á snúru í sporvögnum,
jtegar flestir eru á ferli, við getum, ef við
viljum, valið okkur aðra tíma dags til að
ferðast. Auðvitað getum við ekki velt okk-
ur fram úr rúminu og sezt að kaffiborð-
inu mcð dagblað upp við kaffikönnuna.
Það er sitthvað, sem verður að gerast áð-
ur, en Jiegar elsku fjölskyldan er horfin
út úr dyrunum, j)á getur maður látið sér
líða vel. Þá getur maður rennt skutnum í
jrægilegasta stólinn, drukkið óteljandi
kaffibolla og vaðið í gegnum blöðin, án
Jiess að einbver mæni á þau soltnum aug-
um.
Mér þykir vænt um bópinn minn og
vildi ekki vera án þeirra, en ég fyllist
ekki örvinglan J)egar Jiau liverfa út úr
dyrunum á morgnana. Ég veit — að svo
miklu leyti, sem maður getur vitað nokk-
urn skapaðan hlut í Jæssmn lieimi — að
Jiau koma aftur lieim, en að Jiessa stund
er liér friður. Nú á ég blaðið, kaffikönn-
ár, eftir að heilsan bilaði. Oft líka liðið
miklar líkamlegar Jijáningar, J)ótt maður
hennar og börn vildu allt fyrir hana gera
og læknarnir það, sem J)eir gátu. Samt komu
tímabil, sem henni leið betur og Jni voru
barnabörnin liennar yndi.
Ég var svo lánsamur að eiga nokkurra
vikna dvöl á heimili Onnu og Þorsteins
austur í Breiðdal veturinn 1929, Jiegar allt
lék í lyndi og vorið kom fyrr en nokkru
sinni áður á minni ævi. Sá tími var sólskins-
blettur, sem ég aldrei gleymi — sólskin
úti og sólskin inni, Jiótt J)okan fyllti stund-
um dalinn, legðist yfir byggðina.
Húsmóðirin frá Þverhamri befð'i áreið-
anlega viljað taka undir orð austfirzka lista-
mannsins Ríkarðs Jónssonar í kvæði til
bænda af Austurlandi í bændaför um Suð-
urland: „Austfjarðaþokan, sem faðmar sín
fjöll, er fegursta ]>oka, sem til er á jörðu“.
Sigiir&ur Jónsson,
Stafafelli.
18
HÚSPREYJAN