Húsfreyjan - 01.07.1963, Blaðsíða 19

Húsfreyjan - 01.07.1963, Blaðsíða 19
nna, já allt liúsið, ein. Taugaspan brott- fararinnar er liðið’ hjá — skápar, skúff- ur, hurðir eru Iiættar að skellast, raddir, sem hrópuðu á trefla, lianzka, týndar púðurdósir, eru þagnaðar. Sælustund bíð- ur. Hún varir að vísu ekki eilíflega, mað- ur verður að gera ýmislegt áður en þau koma heim, en hér er enginn almáttugur sjeffi, sem nístir mig með augnaráði sínu, ef ekki er byrjað á mínútunni. Hér er það ég, sem ræð. Nú á dögum er liægl að komast yfir dagleg lieimilisstörf, cf maður liefur ekki hreingerningaræði. Það er alltaf liægt að l’inna eitthvað lil að nudda og pússa, ef nauðsynlegt er að geta speglað sig í öllu. En ég nudda ekki, þangað til ég verð und- in og snúin, mér er illa við speglasali. Það á að taka til, fjarlægja ryk, hleypa inn lireinu lofti o. s. frv. Innkaupin þarf að gera, en það er bara skemmtiganga. Ef ég her húsverkin mín saman við, livað hún amma gerði, finnst mér ég vera eins og sú ódauðlega prinsessa á bauninni. Hún kynli eldavél með mó og burstaði vélina úr skósvertu á liverjum degi og sama vél spjó fullri fötu af ösku, sem smaug um allt. Eldavélin mín er livít og gljábrennd og ég þerra af henni með klút. Hún mátti skúra kamar. Við tökum í handfang. Eld- liúsvaskurinn hennar var ryðgaður og ljót- ur, minn er úr ryðfríu stáli. Hún hafð'i aldrei heyrt um ryksugu, hitavatnsgeymi, Iirærivél, uppþvottavél. Vél, sem liægt var að troða þvottinum í? Nei, þegar liún )>voði, stóð liún heilan dag í gufumekki í þvottahúsi á steingólfi, hendurnar á lienni urðu eins og útvatnað hrossakjöt, rnaginn á lienni rennhlolnaði og liún fékk hull- andi hakverk. Á síðkvöldum hiðu henn- ar fjallliáir staflar af sokkum, sem þurfti að stoppa. Við erum húnar að gleyma því fyrirbæri, nælonsokkarnir spara okkur það. Hafi maður andúð á straujárnum, þá eru til skyrtur og kjólar, sem hægt er að skola og fara svo í á eftir. Rennilásinn sparar okkur safngripi eins og króka og lykkjur. Amma sauð í hálfan dag kjöt- súpu, sem var étin á stundarfjórðungi. Við kaupum súpuna í hréfi eða dós. Alls konar matur fæst meira og minna soðinn og livað sem hragðinu líður, þá er það fljótlegt að nota hann. Ég mun alltaf lofsyngja Iiúsmóðurstöð- una. Ef mann langar út að ganga, eða að skrifa bréf, eða lesa kafla í góðri bók, þá getur maður gert það. Ef vel væri, ætti maður að taka til í skápnum, en maður missir ekki embættið, þó að það híði til morguns — eða til næstu viku. Ef mað- ur kemst að samkomulagi við sjálfa sig — þ. e. samvizkuna —- þá er allt í lagi. Eitt það bezta við að vera heima ■— finnst mér — er, að þá getur maður litið út eins og manni sýnist og liagað sér eft- ir eigin geðþótta. Ég hef alltaf verið veik fyrir útvöðnum inniskóm og öldruðum jieysum, en í slíkum fatnaði er ekki hægt að' sýna sig í verzlun eða á skrifstofu. Heima getur maður líka gengið með þann svip, sem nianni sýnist, maður getur ver- ið fúll, ldegið, ef manni dettur eittlivað skemmtilegt í liug, geispað, svo að brakar í kjálkaliðunum, maður getur sungið eða skælt, allt eftir geðþótta. Það leyfist ekki þeim, sem vinnur úti. Og svo þetta — að geta fengið sér kaffi- tár, jiegar andinn inn gefur. Engir lög- hundnir matar- og kaffitímar, heldur tím- ar, sem maður sjálfur ákveður. Svo er jiað óttinn við að staðna svo óskaplega þegar maður er heima. Það er óþarfi, ef menn ekki \ilja J>að sjálfir. Við höfum úlvarp, hækur, tímarit, blöð. Við liöfum stræti og þjóðvegi að ganga á og enginn haunar okkur að hjóða lieim manneskju að spjalla við, eða heimsækja einhvern kunningja. Og svo rúsínan á pylsuendanum. Á vet- urna get ég látið eftir mér að lialda rökk- urstund. Eg gel tyllt mér á stól og hugs- að og endurlifað í minningunni — eða alls ekki hugsað — meðan verið er að kveikja ljósin umhverfis mig. Ég vorkenni þeim, sein aldrei nýtur þess að sitja í ró meðan rökkrið sígur yfir — sjá útlínur Iilutanna mást og liverfa og ljósin kvikna útifyrir. Reynið jiað emlivern tíma. Kan n Möller. (S. Th. þýddi). 19 HÚSFREYJAN

x

Húsfreyjan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Húsfreyjan
https://timarit.is/publication/831

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.