Húsfreyjan - 01.04.1964, Blaðsíða 9

Styrktarfélag vangefinna
Ég hefi verið beðin að segja hér nokkuð
frá Styrktarfélagi vangefinna og störfum
þess. Er mér þó nokkur vandi á höndum,
því erfiðara er að segja greinilega frá í
stuttu máli en löngu.
Styrktarfélag vangefinna var stofnað
23. marz 1958 og er því eitt af mörgum
almenum samtökum um velferðarmál, er
orðið hafa til hérlendis frá lokum síðari
heimsstyrjaldar. Stofnendur voru hátt á
annað hundrað, flestir foreldrar eða nánir
aðstandendur vangefins fólks. I 2. grein
laga félagsins segir svo um tilgang þess:
Tilgangur félagsins er að vinna að því:
a) að komið verði upp nægum og við-
unandi hælum fyrir vangefið fólk, sem
nauðsynlega þarf á hælisvist að halda
b) að vangefnu fólki veitist ákjósanleg
skilyrði til að ná þeim þroska, sem hæfi-
leikar þess leyfa
var bros hennar ofurlítið alvörublandið.
Hún sat hjá honum, meðan hann borð-
aði. Því var hún ekki vön, en í dag gerði
hún það. Systir Anna hlustaði á afa. Hann
sagði henni frá börnunum og barnaböm-
unum. Þau höfðu öll verið hamingjusöm
í lífinu og komizt vel af efnalega. En Karl
var þó einkum á grænni grein. Hann átti
bíl og búgarð í sveit. Meira að segja reglu-
lega fallegan búgarð. 1 sumar mundu þau
Karl og Áslaug áreiðanlega sækja hann
á bílnum. Og hann mundi fá að búa hjá
þeim um tíma. Júlí var dásamlegur mán-
uður í sveitinni.
Systir Anna hlustaði með eftirtekt. Afi
rifjaði líka upp minningar frá löngu liðn-
um tíma. Hann talaði um hina góðu konu
sína og fallega heimilið þeirra. Og augun
í afa ljómuðu, þegar hann minntist Maríu.
Hún var ekki aðeins góð kona, heldu einn-
ig göfug móðir, sagði hann. Hún hafði
annazt svo vel um börnin og heimilið.
Eftir máltíðina tók afi upp tóbaksskjóð-
una, eins og af gömlum vana. En hann
stakk henni fljótlega aftur í vasann. Nú,
tóbaksskjóðan skyldi fyllt innan skamms.
Engin hætta á öðru. Máske kæmi Karl
með tvo pakka. Hann var sannarlega eng-
inn nirfill.
Svo varð systir Anna að fara. — Eg
bíð með kaffið þangað til heimsóknirnar
hefjast, sagði afi.
Þegar dyrnar opnuðust nokkru eftir
hádegið var það systir Anna, sem kom
með kaffibakkann. Á bakkanum voru
tveir kaffibollar. — Við drekkum kaffið
saman, sagði hún blíðlega og lagði tóbaks-
pakka í höndina á afa. — Þetta var sann-
arlega góð gjöf, sagði afi feginslega.
Þau drukku kaffið saman, og afi naut
þess að reykja pípuna sína. — Hefur ekki
komið neinn póstur til mín í dag? spurði
hann. — Nei, svaraði systir Anna. — En
það kemur lika póstur á morgun. — Já,
auðvitað — en — jæja —, hann nagaði
pípumunnstaykkið, — það var ekki svo
auðvelt að gefa sér tíma til allra hluta,
sagði hann. — Börnin mín hafa margt að
sýsla og unga fólkið hefur svo margvís-
leg áhugamál. Eg gat ekki vænzt þess, að
þau myndu eftir þessum degi. þau koma
áreiðanlega seinna, öll saman. — Já,
vertu viss um það, sagði systir Anna. þau
koma áreiðanlega einhvem annan dag.
Og svo má aðeins bæta þvi við, að þau
komu seinna, öll saman. — Systir Sólar-
geisli sat aftarlega í kapellunni og hugsaði
með sjálfri sér: ,,Hann afi er ekki sá eini“.
Góða nótt!
HÚ3PREYJAN
7