Húsfreyjan - 01.04.1968, Side 7

að þeirra bíður flestra barnauppeldi og
heimilisstörf.
S. T. Stundum finnst mér að það sé litið
á það sem óþurftarverk í þjóðfélagsins
garð að ala börn og því eigi síður en svo
að hygla konum fyrir það.
S. J. Mig langar að víkja að því, að mér
finnst stundum gæta misskilnings á við-
borfi mínu þegar ég mæli gegn kvenfélög-
um. Þau liafa sannarlega gert gagn og það
þarf ekki að lialda uppi vörn fyrir það,
sem þau hafa gert. Það sem ég segi, mótast
alls ekki af lítilsvirðingu á þeim störfum,
lieldur er ég að mótmæla þeirri grund-
vallar skiptingu eftir kynferði, sem þau
tákna. Ég álít, að bæði kynin eigi að geta
unnið saman.
F. N. I sumum félögum vinna þau sam-
an, slysavarnarfélögin eru t. d. víða blönd-
uð.
S. T. En jafnvel í stjórnmálaflokkum er
skipt eftir kynjum.
S. J. Er það ekki snefill af minnimáttar-
kennd, sem knýr konurnar til þess að verja
kvenfélögin?
F. N. Ekki vil ég viðurkenna það. Gagn-
ið af starfi í kvenfélagi liggur ekki alltaf í
augum uppi. Ef litið er til sveitakvenfé-
laganna, eins og þar sem ég þekki bezt til,
mun það' ekki óalgengt, að þar starfi kon-
ur, sem ekki bafa átt kost mikillar skóla-
menntunar. Þær taka fyrst þátt í almenn-
um félagsstörfum kvenfélagsins, komast
þar kannski til forustu, finna þar verkefni,
sem þær ráða við, en treysta sér ekki til að
beita sér á víðara vettvangi. Þá munu
margar þessar konur beita sér ákafar fyrir
því, að dælurnar njóti meiri menntunar
til þess að þær losni við erfiðleikana, sem
þær sjálfar liafa ekki komizt yfir, en feng-
ið skilning á vegna þess félagsþroska, sem
þær öðluðust í kvenfélagsstarfinu.
S. J. Mynduð þér segja, að þetta gæti
ekki gerzt í sameiginlegu félagi karla og
kvenna ?
F. N. Jú, líklega gæti það gerzt, en ég
held að konurnar komist síður að raun um
mátt sinn í þannig félögum. Þeim er yfir-
leitt ekki hampað. En ég þekki bezt starf
kvenfélaga eins og þeirra, sem eru í Kven-
félagasambandi íslands og í þeim liafa
konur um land allt t. d. sýnt þann félags-
þroska, að þegar orlofslögin voru sett, þá
var í svo að segja liverjum breppi kvénfé-
lag, sem af myndarskap gat tekið að sér
framkvæmd þeirra mála.
S. J. Eru þetta ekki lnismæðrasamtök?
Viðlialda þau ekki þeirri bjátrú, að hús-
mæður séu stétt, sem þær alls ekki eru?
Geta ekki einmitt ábrifin frá kvenfélögun-
um lialdið konunum burtu frá þátttöku í
almennum málum þjóðfélagsins?
F. N. Ég lield að konur muni alltaf vilja
lialda saman og styðja liver aðra, bera
saman liugðarefni sín og leysa sameigin-
lega persónuleg og félagsleg vandamál.
H. A. Mér finnst að kvenfélög muni geta
orðið neikvæð, ef þau verða eina útrásin
fyrir félagsþörf konunnar, svo að bún leiti
ekki lengra. Og stundum finnst mér að ár-
angur kvenfélaganna í starfi sé ekki alveg
í réttu hlutfalli við störfin, sem konurnar
leggja á sig og þaun mikla áhuga, sem þær
sýna í félaginu. Við skulum taka skóla-
málin sem dæmi. Kvenfélög gera margíu:
samþykktir um skólamál, en svo nær það
ekki lengra, félagið liefur ekki aðstöðu til
þess að fylgja þeim eftir til enda, því kon-
urnar eru úr leik áður en komið er til þess,
sein valdið liefur um framkvæmdir.
F. N. Víst er konum lialdið niðri á með-
an að karlmenn eru þeim meiri sem t. d.
stjórnmálamenn og vísindamenn, en er það
ekki af því, að konurnar sækja ekki nóg
frarn sjálfar?
S. J. Ég held, að til þess að komast á
efsta tind einlivers starfs, þurfi yfirleitt
samfelldan, persónulegan þroska og sá
þroski fæst ekki, ef laka þarf mörg ár úr
æviskeiðinu til þess að standa í liúsmóður-
störfum.
F. N. Já, en það verður að vera þannig.
Það má segja, að karlmennirnir trúi kon-
unum fyrir því dýrmætasta, sem þeir eiga,
börnunum og heimilinu. En kannski em
konur konuni verstar í þeim skilningi, að
þær standa ekki saman í því að styðja kon-
ur til æðstu metorða. Ef þær beittu sér á
þeim vettvangi, gætu þær t. d. bætt úr
því, sem stundum er til vitnað, að aldrei
HÚSFREYJAN
3