Húsfreyjan - 01.04.1968, Síða 15

6. mynd. Kennarar og nemendur Hússtjórnarskóla Reykjavíkur haustiS 1908. 1‘rjár konur eru á
„dönskum“ búningi, hinar allar á peysujötum (Þjms. mms. 556).
stækkandi á ný, en voru þa yfirleitt næld-
ar aftar á höfuSið en áður hafði verið.
Lengdin á skúfnum hélzt aftur á móti,
nema livað nú hin allra síðustu ár er
stundum farið að hafa liann heldur styttri.
Nú á dögum eru skotthúfur venjulega
saumaðar úr flaueli, þótt einstaka konur
liafi haldið tryggð við prjónahúfuna. Eftir
])ví sem ég hef komizt næst, verða flau-
elshúfurnar til í Reykjavík um eða
skömmu eftir aldamótin síðustu (árið
1907?), að sögn vegna skorts á prjóna-
garni því, Shetlandsgami, sem konur
höfðu í þær. Flauelshúfan mun í fyrstu
hafa verið flöt kringla, örlítið rykkt sam-
an á brúnum. Síðar var svo farið að láta
hana rísa að framanveröu, meðal annars
gerðu háði talað um biðilsbrot á flauels-
húfunum!
Eins og áður er sagt, hélzt sá siöur að
sníða stakkpeysuna úr klæði eða vaðmáli,
en um og eftir 1930 var einnig farið að
sauma peysuföt úr silki eða silkilíki, stöku
sinnum jafnvel úr flaueli, og hafa silki-
peysuföt verið langalgengusl nú hin síðari
ár. Snið peysubúningsins liefur þó ekki
breytzt ýkja mikið frá því sem var. Þó er
peysan nú flegin og ermarnar rykktar við
handveginn. Komu háðar þessar hreyting-
ar fram um eða skömmu eftir aldamótin
síðustu (sjá 5. og 6. mynd). Hvað viðkem-
ur rykkingunum á ermunum, þá hafa þær
verið mismiklar. Hefur þar eflaust í fyrstu
ráðið um erlend fatatízka, en nú í seinni
tíð munu þær liafa farið talsvert eftir
smekk hvers og eins. Þá hefur slifsið, sem
á fyrstu tugum þessarar aldar lengdist og
hreikkaði jafnt og þétt þar til það huldi
peysuna að mestu að framan (7. mynd),
nú heldur farið minnkandi aftnr.
HÚSFREYJAN
11