Húsfreyjan - 01.04.1968, Blaðsíða 35

HEGNING
eftir Simon Carmiggelt
Inni á barnum snerust samræðurnar um
rustahátt æskunnar og liver væri lielzta
lækningin á honum. Þrekinn maður um
sextugt, sérlega heimskulegur á svip, lýsti
1»ví yfir, að |iað eina, sem vantaði væri
hressileg flenging. Þegar hann var strák-
ur, þá lamdi pabbi hans hann alltaf og
þessvegna var bann nú sá máttarstólpi og
beljarkarl, sent sjá mátti. Og meðan að
sonur bans var enn á þeim aldri, að bann
kunni að meta það, þá greip liann livert
tækifæri til að velgja á lionum sitjand-
ann — og þið ættuð að sjá hann drenginn
þann, vinnusaman og reglusaman vegg-
fóðrara.
Þegar hinn vöðvamikli uppeldisfræðing-
ur var farinn, tók til máls miðaldra mað-
ur, sem ekkert virtist liafa eftir neinu tek-
ið.
„Ekki er ég nú viss um, að barsmíðin
gagni mikið ...“ Hann saup á bjórnum
og liélt svo áfram. „Til eru önnur ráð og
allt eins góð. Ég skal segja ykkur dæmi
frá því er ég var strákur. Fjölskylda mín
er kaþólsk og við áttum lieima í Den
Boscli. Ætli að ég bafi ekki verið sautján
ára og ég var í dansskóla. Nii var ball í
dansskólanum eitt laugardagskvöbl og ég
fékk að fara. Ég mátti vera þangað til
ballið væri búið klukkan eitt. „Þú verður
kominn heim þegar klukkan er fimmtán
mínútur yfir eitt“, sagði mamma. Ég lof-
aði því, en . ..“
Hann bristi höfuðið.
„Við vorum engir englar lieldur í þá
daga“, sagði hann. „Ballið var búið klukk-
an eitt, en við voruin ekki búin að dansa
nægju okkar, það var nú síður. Þá kom
upp úr dúrnum, að foreldrar eins stráks-
ins voru að heiman yfir lielgina, svo við
íórum heim til hans. Og stelpurnar líka.
Við dönsuðum og við döðruðum og við
lilógum og tíminn flaug frá okkur. Ég
kom lieim þegar klukkan var kortér yfir
sex í staðinn fyrir eitt. Með mér leyndist
agnarlítil von, að allir væru sofandi. 0,
sussu nei! Mamma beið. Ég bjóst við ær-
legum löðrung. Það befði svo sem verið
eðlilegt, ekki satt?“
Hann Iiorfði á mig og ég kinkaði kolli.
„En bún blakaði ekki við mér,“ liélt
liann áfram. „Hún skammaði mig ekki
einu sinni. Ég tuldraði mér til afsökunar.
Æ, mamma, ég gleymdi mér. Fyrirgefðu.
Svo ætlað'i ég upp að liátta, því ég var
dauðuppgefinn. En þá sagði liún. „Nei,
góði, báttaðu ekki, það borgar sig ekki,
við förum rétt strax í kirkju.“ Ég liugsaði
með mér: Þá það, ég verð bvort sem er
að fara til kirkju. Klukkan sjö fómm við
til messu. Svo fórum við heim og ég ætl-
aði í bólið. En þá sagð'i bún — sæt eins og
liunang. „Nei, væni minn, nú fáum við
okkur góðan morgunverð“. Allt í lagi, við
borðuðum og hún dekraði við mig. „Svo-
lítið meira te, væni minn. Viltu aðra
rúsínubollu?“ Systir mín kom niður og
fór að borða. Ég stóð upp og ætlaði í rúm-
ið. Þá segir mamma. „Nei, elskan, þú verð-
ur að fylgja lienni systur þinni í liámessu
rétt strax“. Ég gat naumast lialdið opnum
augunum, en ég varð auðvitað að fara aft-
ur í kirkju. Vitið þér live bámessa stend-
ur lengi?“
„Nei, það veit ég ekki“, anzaði ég.
„Að minnsta kosti liálfan annan tíma“,
sagði bann með liryllingi. „Já, svona fór
bún mamma nú að því að liegna manni.
Seinnihluta dagsins varð ég að fara í kirkju
með pabba og klukkan sjö varð ég að fara
með mömmu til skrifta og þá fyrst slapp
ég í rúmið. Þetta var liræðilegasti sunnu-
dagur, sem ég lief lifað. En liann liafði
sín ábrif. Eftir það kom ég ablrei of seint
heim“.
„Ertu þá kaþólskur enn?“ spurði bar-
þjónninn.
„Ja — ég kýs kaþólska flokkinn“, anz-
aði maðurinn. „Lengra nær það nú ekki“.
S. Th þýddi
HÚSFREYJAN
31