Vera - 01.10.1987, Blaðsíða 4

Um hjónabandið
leg viðskiptatengsl sem byggjast á kaup-
um og sölu. Slíkur einkarekstur er sem
betur fer ekki kominn á hér á landi en það
eru stigin skref i átt til hans. Við teljum
Heilsugæsluna i Álftamýri vera eitt slíkt þó
smátt sé.
Þessi grein er orðin mun lengri en til
stóð í upphafi en þaö verður að virða okkur
það til vorkunnar að þarna er flókið mál á
ferðinni sem ekki verður afgreitt í örfáum
setningum. Það er auðvitað Ijóst að þessi
umræða snýst ekki um einhverjar óljósar
tilfinningar heldur um krónur og aura sem
greiddir eru úr sameiginlegum sjóðum
okkar allra og um gæði þeirrar þjónustu
sem fyrir þá fæst. Það er okkar skoðun að
í grundvallaratriðum hafi heilsugæslukerf-
ið sannað ágæti sitt bæði með tilliti til
reksturs og þjónustu. Á heilsugæslustöðv-
um er möguleiki á því samstarfi faghópa
sem nauðsynlegt er í öllu fyrirbyggjandi
starfi s.s. heilsuvernd.
Borgarstjórn Reykjavíkur á því að róa að
því öllum árum að það kerfi taki gildi hér í
Reykjavík en ekki standa í samningum um
ólík rekstrar- og greiðsluform sem auka
enn á þann frumskóg sem einkennir ís-
lenskt heilbrigðiskerfi.
Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, borgarfull-
trúi
Hulda Ólafsdóttir, fulltrúi í heilbrigðis-
ráði
„Gistisamtök“
Stina Opp í Hveragerði hafði samband
viö Veru til að upplýsa lesendur blaösins
um alþjóðleg samtök kvenna, sem hljóta
að vekja áhuga allra kvenna sem vilja
skoða sig um í heiminum. Samtökin heita
„Wornen Welcome Women“, og er mynd-
uð af hópi kvenna í mismunandi löndum,
sem eru tilbúnar til þess að hýsa konur frá
öðrum löndum á ferðalögum. Samtökin
gefa út fréttabréf 2—3 á ári og félagsmenn
þeirra hittast öðru hvoru. Félaga í samtök-
unum er að finna í eftirtöldum löndum:
Englandi, USA, Belgíu, Frakklandi,
Þýskalandi, Grikklandi, Tyrklandi, Sví-
þjóð, Ástralíu, Suður-Afríku, Zimbabe,
Hollandi og Austurríki. Þær sem hafa
áhuga á frekari upplýsingum geta komist
í samband við Stinu Opp, NLFÍ, Hvera-
gerði.
Rithöfundar
Þýskur rithöfundur (áhugakona) óskar eft-
ir að komast í samband við íslenska höf-
unda. Ég hef skrifað skáldsögur, leikrit,
frumdrætti að kvikmyndum.
Ef þú hefur áhuga á hugsanaskiptum.
Skrifið mér á þýsku, ensku, ítölsku eða
frönsku.
Liss Harder, Eitorfer Str. 32,
D-5464 Asbach.
Kæra Vera, mig langar til að senda þér hér
smá hugleiðingar mínar varðandi hjóna-
bandið, þar sem það er mikið til umfjöll-
unar nú bæði í ræðum og riti. Ég mundi
óska nafnleyndar ef þess er nokkur kost-
ur.
Aðalástæða þess að menn tala svo mik-
ið um stofnun þessa er hversu mörg slík
bönd bresta. Menn velta vöngum fram og
til baka, hver geti verið ástæða þessa.
Auðvitað hljóta ástæður að vera margar
og misjafnar en ég held að ein stærsta
ástæða þessara mörgu hjónaskilnaða eigi
rót sína að rekja til þess mikla kynjamis-
réttis sem viðgengst í þessu þjóðfélagi. Á
meðan launamisréttið er svona mikið mun
annar ójöfnuður haldast og þá verður
áfram eina leið framsækinna og sjálf-
stæðra kvenna að skilja við karla sína og
njóta þess að finna styrk sinn, mátt og
megin án þeirra. Því þó flestar konur segi
jafnrétti hafi þokast langt s.l. áratug eða
svo þá er raunverulegt jafnrétti ekki til
meðan karl og kona geta ekki lifað saman
meö sínum börnum án allrar þeirrar tog-
streitu sem nú þekkist í öðru hverju hjóna-
bandi. Það er ekkert jafnrétti að maðurinn
minn kunni að baka, skúra, ryksuga, elda
mat, þvot þvott, strauja, sauma í tölur,
hengja út, taka inn þvott e.t.v. meðan
hann gerir það einungis þegar honum
hentar. Þegar vel liggur á honum, þegar
ég er orðin leið, í fýlu, ösku ill o.s.frv. Og
hvaða rök liggja að baki því að konur sjái
um að allt slíkt viöhald á heimilisrekstri fari
fram? Hann getur ekki hætt á neitt varð-
andi vinnuna, hann hefur jú tekjurnar! Á
meöan obbinn af körlunum gengur ekki í
heimilisstörfin eftir þörfum þá er ekkert
jafnrétti. Að vaska upp á sunnudögum er
ekki að ganga til jafns við konuna í heimil-
isstörfin. Á meðan ekki er skilningur fyrir
metnaðargirni kvenna til þeirra starfa sem
þær hafa menntað sig til þá er ekkert jafn-
rétti. Á meðan störf sem alltaf eru nefnd
,,typisk“ kvennastörf, eru lægst metin til
launa, geta karlmenn ekki skilið metnað
kvenna til að standa sig í þvi starfi. Á með-
an launamisréttið er svona hrópandi, þá
verða áfram margir hjónaskilnaðir, þá
geta hugsandi konur ekki bundið sig á
þann klafa sem hjónabandið er. Við verð-
um að gera okkur grein fyrir því að þjóð-
félagið hefur breyst, og við förum ekki til
baka, það er ekki hægt, og það vill enginn
snúa tímanum afturábak. Tímarnir eru að
mörgu leyti góðir en geta verið betri. Við
4