Vera - 01.07.1990, Síða 14

ust misfagrir tónar. Þarna kenndi
Sigríður á blokkflautu í einkatím-
um og tónfræði í hóptímum. Hún
tók ásamt öðrum kennurum þátt
í uppbyggingu skólans undir öt-
ulli stjórn Stefáns Edelsteins, en
faðir hans dr. Heinz Edelstein
hafði unnið brautryðjendastarfið
við skólann, sem nú heitir Tón-
menntaskólinn í Reykjavík. Við
Barnamúsíkskólann tengjast marg-
ar af mínum ljúfustu æskuminn-
ingum, en aldrei datt mér í hug í
þá daga að bak við þessar skemmti-
legu kennslustundir lægi ómæld
vinna kennarans. Sigríður hlær er
ég segi það.
— Það er mikilvægt að börnin
skynji ekki uppeldisfræðina á bak
við kennsluna. Kennarinn þarf að
hafa trausta fagþekkingu og
ákveðin markmið. En kennslan er
alltaf mannleg samskipti sem ekki
er hægt að ákveða fyrirfram. Sé
kennarinn vel undir tímann bú-
inn og viti hvað hann ætlar sér, þá
er hann hæfari til að vinna úr því
sem gerist í tímanum, segir hún.
Sigríður hefur gert fleira en að
opna undraveröld tónlistarinnar
fyrir ungum börnum. Fyrir fjór-
um árum skolaði henni af tilviljun
á land í Fósturskólanum og hún
kenndi um skeið íbáðum skólun-
um. Þegar staða tónmenntakenn-
ara í Fósturskólanum losnaði fékk
Sigríður hana. Auk þess sem hún
kennir og vinnur að þróunarverk-
efninu á Vesturborg, er hún að
semja námsefni fyrir Fósturskól-
ann. Og svo heldur hún námskeið
og fer á starfsdaga þar sem hún
sýnir starfsfólki uppeldisstofnana
leiðir til tónlistarkennslu. Hún fer
líka á foreldrakvöld og talar um
börn og tónlist.
Megininntakið í kennslufræði
Sigríðar er það að tónlistarupp-
eldi sé nauðsynlegt í mjög víðum
skilningi. Tónnæmi, hæfileikinn
til að nema hljóð og tóna byggi á
tilfinninga-, hreyfi- og vitþroska
einstaklingsins og sé því hluti af
almennum þroska hans. Tónlist-
aruppeldi er þvf ekki eingöngu
þáttur í faguruppeldi barnsins,
heldur í allri mótun þess.
— Markmið okkar hér á dag-
heimilinu eru dálítið önnur en í
tónlistarskólunum. Hér reynum
við að finna leiðir til að nýta tón-
listina sem almennan uppeldis-
þátt. Ég vil ekki kalla það sem við
gerum kennslu heldur ræktun. Ef
börn á leikskólaaldri fengju tæki-
færi til þessarar ræktunar, þá væru
þau líka betur í stakk búin til að
fara ítónlistarskóla. Leikskólaald-
urinn, eins og forskólaaldurinn er
kallaður núna, er mjög mikilvægt
næmiskeið í tónlistaruppeldi
barna. Tónlistariðkun er ögun til
að öðlast frelsi, það á hún sameig-
inlegt með iðkun annarra list-
greina.
A bernskuheimili Sigríðar var
mikill tónlistaráhugi, móöirin
tónelsk og systkinunum var gef-
inn kostur á að stunda hljóðfæra-
nám. Hún byrjaði átta ára í spila-
tímum hjá Gunnari Sigurgeirssyni
og svo var hún í Laugarnesskóla,
þar sem Ingólfur Guðbrandsson
kenndisöng.
— Sú kennsla hefur nýst mér
alla tíð. Eldmóðurinn og söng-
gleðin var svo mikil. Ég söng í kór
hjá Ingólfi og þar höfðum við allt-
af einhver markmið að vinna að,
sem er mjög mikilvægt í svona
starfi.
Um það bil sem Sigríður var að
ljúka stúdentsprófi ákvað hún að
gerast tónlistarkennari. Hún
hafði aldrei verið í Tónlistarskól-
anum í Reykjavík, en síðasta vet-
urinn í menntaskóla sótti hún
einkatíma hjá dr. Róberti Abra-
ham Ottóssyni.
— Þessir tímar voru mér mjög
dýrmætir. Hann tók mig í gegn,
var með heyrnarþjálfun, kenndi
mér á píanó, tónfræði og hljóm-
fræði. Ég var hjá honum allt sum-
arið. En eftir því sem leið á sumar-
ið dró af mér og ég var að hugsa
um að fresta Þýskalandsförinni,
talaði um að vera heima næsta vet-
ur. Róbert skipaði mér að senda
skeyti til að komast í inntökupróf,
hann hratt mér eiginlega úr landi.
Og tímarnir hjá honum dugðu
mér í inntökuprófið. Þessi fjögur
ár í Köln voru mikil og skemmti-
leg reynsla. Þar var iðkuð gömul
tónlist, en þar heyrðist líka það
allra nýjasta. í skólanum var mað-
ur þátttakandi í tónlist af ýmsum
toga, en ég sótti einnig mikið tón-
leika. Það var líka gaman að koma
heim. Hér var mikil gróska í tón-
listarlífinu og það var spennandi
að takast á við kennsluna, þar sem
menntun mín nýttist mér mjög
vel.
Sumir nemenda Sigríðar hafa fet-
að í fótspor hennar og fást við að
sá frjókornum tónlistarinnar í
ungar sálir. Aðrir eru í sinfóní-
unni, sumir einleikarar. Og svo
eru það öll við hin sem ekki gerð-
um tónlistina að ævistarfi, en
lærðum að hlusta á hljóð heims-
ins. Við grípum stundum í hljóð-
færin okkur til gleði eða rekum
upp rokur í góðra vina hópi. Nú
bætast börnin á Vesturborg i' okk-
ar hóp. Kannski verða þau öll tón-
skáld og hljómsveitarstjórar. Hver
veit. En hvað sem þau verða er
eitt öruggt — ræktun tónlistar-
taugarinnar í þeint mun gera þau
hæfari til að skila eðli og njóta
tónlistarinnar.
14