Vera - 01.12.1991, Qupperneq 3

I
RITSTJÓRARAUNIR
Það hringir kona hingað á skrifstofu Veru og
kvartar undan því að aldrei sé neitt skrifað
í blaðið um sameiginlegt áhugamál allra
kvenna — börnin. Næsta dag hringir önnur
kona og segir blaðinu upp af þvi það sé
eintóm lofgjörð til móðurhlutverksins. Ein
kona lætur okkur vita að blaðið sé svo
þungt, ekkert nema teoría og aldrei skrifað
um venjulegar konur. Annarri finnst vanta
fræðigreinar en allt of mikið vera skrifað um
misáhugaverðar konur úti í bæ. Ein kvartar
undan þvi að í blaðinu sé aldrei neitt nýtt, önnur segir
umræðuna vera svo ferska að hún kasti sér yíir blaðið um leið og
það kemur. Ein eys hástemmdu loíi yíir forsíðuna og önnur segir
að lengra verði ekki komist í lágkúrunni en að birta slíka forsíðu.
Getur verið að allar þessar konur hafi séð sama blaðið? Stundum
dettur mér í hug að einhver athafnasamur ættingi prentvillu-
púkans laumist í blaðið í prentsmiðjunni og sjái til þess að engin
tvö eintök af sama tölublaði verði eins.
En mikið íinnst mér samt jákvætt að íslenskar konur skuli
ekki allar vera steyptar í sama mótið. Áður en ég byijaði að vinna
á Veru hef ég sjálfsagt verið haldin öllum algengustu fordóm-
unum í garð kvennahreyflngarinnar. Sennilega hef ég haldið að
lesendur blaðsins væru einsleitur hópur kvenna í vaðmáli og
sauðskinnsskóm. Ég hélt að ég þyrfti bara að skrifa innan
ákveðins ramma og þá yrðu allir ánægðir. En nú veit ég að til eru
feministar fylgjandi klámi og feministar á móti klámi, kven-
réttindakonur með og á móti snyrtivörum, jafnréttissinnar and-
vígir og fylgjandi barneignum og allar hugsanlegar aðrar
skoðanasamsetningar. Þetta er jákvæða hliðin á kvennahreyflng-
unni sem ég hef kynnst gegnum veru mína á Veru. Okkur í
ritnefndinni langar að þessi íjölbreytileiki berist inn á síður
blaðsins.
En ég heflíka uppgötvað dálítið leiðinlegt. Ég hefkomist að því
að ég var síljúgandi árin sem ég bjó í útlöndum. Þá var ég
nefnilega iðin við að dásama samtakamátt íslenskra kynsystra
minna. Ég sá að sænskar konur höfðu betra kaup, unnu minna
og stóðu betur að vigi félagslega og lagalega, en samt gerði ég
heilu útvarps- og sjónvarpsþættina um það hversu gott og gaman
það er að vera íslensk kona. En eftir að ég flutti heim flnnst mér
það ekkert sérlega gaman. Hvar er hinn rómaði samtakamáttur?
Hvar er umburðarlyndið? Hvers vegna geta sumar konur ekki séð
að leiðirnar að markinu eru margar og markmiðin misjöfn? Af
hveiju einblína margar konur á eigin lausnir og fordæma allar
aðrar? Guðrún Agnarsdóttir sagði einu sinni í Veruviðtali: „Við
konur erum sjálfar að biðja um að okkar „öðruvísileiki" sé metinn
jafngildur og það er jafn mikilvægt fyrir okkur að muna eftir þvi
hver gagnvart annarri".
Vera er fjölmiðill. Eðli fjölmiðils er að miðla sem ílestu til sem
flestra. Hlutverk Veru hfýtur að vera að miðfa sem flestum
sjónarmiðum um kvenfrelsismál til sem flestra kvenna og karla.
„Já, en af hverju skriflð þið aldrei um bijóstastækkanir, fæðing-
arþunglyndi, dauðann og dýravernd...? Af hverju birtið þið allt
innsent efni, haflð þið enga ritstjórnarstefnu? Af hveiju birtið þið
ekki ljóðið sem ég sendi? Af hveiju er greinin mín á biaðsíðu 39?
Af hverju eru allar konur hrukkóttar á ijósmyndum í Veru? Af
hverju, af hveiju...?“
Hvers vegna er Vera stöðugt undir smásjá? „Það stafar af þvi
að kvennahreyfingin er komin í hugmyndafræðilegt þrot og
vonbrigðin bitna á Veru“, segir ein vinkona mín. Það má vel vera,
en mikið flnnst mér nú samt notalegt að flnna að fóiki er ekki
sama hvernig blaðið er. Þvi ekkert er verra en afskiptaleysi.
Björg Árnadóttir. nýhætt á Veru.
V E R A
DESEMBER
Tíunda starfsári Veru er að ijúka. Við áramót er
gjarnan litið um öxl og atburðir líðandi árs rifjaðir
upp og litið fram á veg. Um mitt árið fóru fram
miklar umræður um framtið Veru, þvi eins og allt of
mörg íslensk fyrirtæki stendur Vera ekki undir sér.
Þó uppi hafi verið raddir um að hætta útgáfunni
varð niðurstaðan sú að halda ótrauðar áfram þvi að
í raun hefur staða blaðsins aldrei verið betri þó
herslumun vanti á að Vera sé efnahagslega sjálf-
stæð. Vera er fátækur fjölmiðill þótt ýtrustu spar-
semi sé gætt í hvivetna. Nú vinna tvær konur í
hlutastarfl við blaðið og aðrcir tvær sjá um að setja
og útlitshanna það. Það er ekkert launungamál að
Vera er rekin meira og minna í sjálfboðavinnu. Á
árinu skrifuðu rúmiega þrjátíu konur í blaðið, rneðal
annars um skólamál, umhverfismál, erótík,
fjölskyldumál, skapandi konur, bókmenntir og listir.
Vera er skrifuð af konum fyrir konur. Konur
prófarkalesa, teikna, taka myndir, hanna forsíðu,
afla áskrifenda og safna auglýsingum. Og konur eru
í miklum meirihluta áskrifenda. ingibjörg Sólrún
Gísladóttir bendir á í grein sinni um velferðarkerfl
karla fyrir konur, að konur eru ekki efnahagslega
sjálfstæðir einstaklingar vegna þess hve laun þeirra
eru lág. Blankheit kvenna bitna m.a. á Veru þvi að
margar konur segjast ekki geta ieyft sér að kaupa
blaðið. Það verður að snúa vörn í sókn, Vera
þarfnast fleiri áskrifenda. Framtíð biaðsins ræðst af
þvi. Ef þú lesandi góður hefur ekki efni á að kaupa
blaðið hvernig væri að setja áskrift að Veru á
j ólagj afaóskalistann?
RV
I ÞESSARI VERU:
STÆLTAR STELPUR 9
STENDUR GÓÐMENNSKAN
ÞÉR FYRIR ÞRIFUM 10
VELFERÐARKERFI KARLA FYRIR KONUR 12
Ingibjörg Sólrún Gísladóttir
NÚ VILJUM VIÐ FARA AÐ RÁÐA 16
OG STJÓRNA
Borgarmálahópur Kvennalistans tekinn tali
LISTRÆN LJÓSMYNDUN 20
Viðtal viö Björgu Arnarsdóttur
JÓLIN - EINFALT MÁL 24
... og margt fleira
3