Vera - 01.04.1993, Blaðsíða 21

AFTURKIPPUR
inisma” um það hvað karl-
menn eru hræddir við þær
sem kynverur eftir að þær
náðu frama í starfi.
Vissulega voru og eru til
agnarsmáir hópar sem vilja
láta bera sveinbörn út og
stofna sæluríki kvenna. En
það er stundum eins og öll
hin umræðan um hvernig
jafnrétti hlýtur að koma
báðum kynjunum til góða
hafi aldrei farið fram.
Allt í einu er okkur sagt
að eina gjaldgenga kvení-
myndin sé barnung ókyn-
þroska stúlka í gegnsæum
dulum - svo hentugt í gróð-
urhúsinu þar sem við eigum
allar heima!
Virðuleg dagblöð birta
greinar eftir miðaldra karl-
menn um það að auðvitað sé
draumadís sérhvers manns
ekki deginum eldri en sextán
og ráðsettur veitingahúsa-
gagnrýnandi eyðir heilum
dálki í að fjalla um „forljóta
feminista sem kunna hvorki
að elda mat né borða”. Það er
talað um „vinnandi” konur
sem sérstakan öfgahóp, sem
hefur valið sér þá aðferð í
baráttunni við að brjóta
niður samfélagið að vinna
utan heimilis. Einstæðum
mæðrum er kennt um upp-
lausn fjölskyldunnar og
vaxandi glæpaöldu meðal
unglinga.
Menntuðu millistéttar-
karlmennirnir, sem ráða ríkj-
um í fjölmiðlaheiminum,
virðast ekki hafa hugmynd
um, að þegar vinna utan
heimilis er annars vegar hafa fæstar konur hér
lengur neitt val, frekar en í öðrum iðnvæddum
ríkjum í vaxandi kreppu, hvað þá að þær hafi
sama rétt og karlmenn til að ráðstafa lífi sínu.
Samkvæmt þessu er hin „feminiska” drauma-
staða að búa í hripleku háhýsi í fátækrahverfi í
stórborg með heilan hóp af glasabörnum (þær
voru jú allar einar þegar börnin urðu til) og
draga fram lífið í illa launaðri vinnu meðan
glasabörnin ræna gamalt fólk á götum úti.
Þetta vildu þessar undarlega innrættu konur
og sjá hvernig komið er fyrir bresku þjóðfélagi, af
því að karlarnir voru ekki nógu fastir fyrir.
Þó að flestir sannir karlmenn liggi núorðið í
valnum og fái sig hvergi hrært, þá reynir
einstaka hreystimenni að sporna við þessari
óheillaþróun, eins og nokkrar bækur sem kornið
hafa út nýlega vitna um. Ein þeirra heitir „Ekki
meira kynjastríð”, eftir Neil nokkurn Lyndon.
Hann heldur þvi fram að helsta afleiðing svo-
kallaðrar jafnréttisbaráttu kvenna hafi verið að
nú leyfist konum að vera illgjarnar, ruddalegar,
dónalegar og ofbeldshneigðar í garð karla, en
ekki öfugt. Fleiri svipaðar bækur, þar sem sárir
karlar gráta frenjuskap kvenna, hafa fylgt í
kjölfarið og verið slegið upp i fjölmiðlum, enda
ekki seinna vænna að mennirnir fái að kvarta
undan því að hafa orðið undir i baráttunni um
að fá að vera illgjarnir og dónalegir, sem er auð-
vitað það sem okkur dreymir öll um. Reyndar
kom fram að kona Neil Lyndons þurfti að draga
hann l'yrir rétt til að fá hann til að borga með-
lagið með barnahópnum eftir að hann yfirgaf
hana fýrir nokkrum árum. En hvers vegna
skyldu karlmenn líka ofan á allt annað þurfa að
borga með afkvæmum illgjarnra og dónalegra
kvenna?
Þó að það sé að bera í bakkafullan lækinn að
minnast á konungsfjölskylduna, þá er oft fróð-
legt að sjá hvernig bresk lífsviðhorf kristallast í
umræðunni um hana. Útganga Díönu prinsessu
virðist til dæmis hafa gert mörgum Bretum grein
fyrir því í fyrsta skipti. að konur geta farið ef
þeim finnst á sér troðið,
sama hvort eiginmaðurinn
er prins eða pípulagninga-
maður. Hefndarhugurinn í
garð Díönu í skrifum um
hana þessa dagana er í sam-
ræmi við áfallið sem þessi
uppgötvun hefur greinilega
verið mörgum. „Hinrik átt-
undi kunni lagið á svona
kvensum”, segja dálkahöf-
undar dreymnir og stjórn-
málamenn tala í fullri alvöru
um nauðsyn á afturhvarfi til
gildismats Viktoriutímans.
Sjálf vildi ég gjarnan hitta
þann sagnfræðing sem gæti
bent mér á þætti í lífi breskra
kvenna á miðri átjándu öld,
sem ástæða er til að sakna í
dag. Var kannski svona
gaman að bíta á jaxlinn og
hugsa um England í rúminu
á kvöldin?
Hér hefur verið tínt til eitt
og annað af ótalmörgu sem
kemur illa við mann í dag-
legri umræðu hér - og ekki
endilega það stórvægileg-
asta. Það er af mörgu að taka
og verður gert áður en langt
um líður.
Þvi má hins vegar ekki
gleyma að Bretland er eitt af
örfáum löndum heimsins
þar sem konur geta að
mestu gengið óáreittar á
götu og að sú kurteisi og til-
litssemi, sem tíðkast í
almennum mannlegum
samskiptum hér í landi gerir
jafnt konum sem körlum
lífsbaráttuna bæði þægilegri
og skemmtilegri. □
HVERNIG
Á VERA AÐ VERA?
Frá vlnstrl: Arndís Lllja, Slgrún, Slgurborg kennarl, Anna Karen, Ólöf, Þrúður
(sltjandi), Ásgeir, Örn Smárl og Dagur, Ljósmynd: Anna FJóla Gísladóttlr.
IMemendur á öðru ári í auglýsingadeild Myndlista- og
handíðaskólans unnu frumraun sína í útlitshönnun í
febrúar síðastiiðnum undir leiðsögn kennara síns
Sigurborgar Stefánsdóttur. Nemendurnir fengu nokkr-
ar óbirtar greinar frá Veru, myndskreyttu og komu með
tillögur að útliti og forsíðu. Flest þeirra þekktu lítið til
Veru og þau vörðu því töluverðum tíma í að skoða og
lesa gömul blöð og velta fyrir sér greinunum sem þau
fengu í hendur.
Vera kom mörgum þeirra á óvart, ein sagði að sér
hefði létt þegar hún sá að einhvers staðar væri fjallað
um þessi mál og mörg tóku fram að blaðið væri miklu
skemmtilegra en þau hefðu búist við! Vera vakti upp
nýjar og fjörugar umræður innan bekkjarins og
piltarnir segjast hafa gert sér grein fyrir þvi hve kúgaðir
þeir eru heima og heiman. Nemendurnir voru sammála
um að það hefði verið mjög skemmtilegt að fást við
alvöru greinar þó svo að afraksturinn birtist ekki allur
á prenti. Eftirfarandi blaðsíður (22-24) eru sýnishorn
af vinnu nemendanna og er hver síða merkt höfundi
sínum. Einnig gerði Örn Smári tillögu að forsíðunni.
Fleiri tillögur nemendanna eiga eftir að birtast síðar í
Veru. Starfskonur Veru höfðu bæði gagn og gaman af
samvinnunni og hlakka til frekara samstarfs. ■