Vera - 01.06.1993, Blaðsíða 31

ATHAFNAKONUR
í GRÓÐRARSTÖÐINNI
FÍFILBREKKU
UNA ÞÆR BEST í SÆLD OG ÞRAUTUM
A móts við Keldnaholt við
Vesturlandsveg standa nokkr-
ar gróðrastöðvar í þyrpingu.
Ein þeirra er Fífllbrekka, eina
garðyrkjustöðin á höfuðborg-
arsvæðinu sem rekin er af
konum. Guðrún Bjarnadóttir
og Dagbjört Snæbjörnsdóttir
hafa rekið Fífilbrekku í átta
ár og þær eru þekktar fyrir að
hafa á boðstólum plöntur sem
ekki fást annars staðar. Þeirra
hjartans mál er að rækta upp
tegundir sem þrífast vel við ís-
lensk skilyrði.
Dagbjört er íyrrverandi
tengdamóðir Guðrúnar og
amma sonar hennar. Þegar
hún frétti að tengdadóttirin
ætlaði í Garðyrkjuskólann á-
kvað hún að skella sér með.
Það var árið 1982 og Dagbjört
stóð á fimmtugu. Aður hafði
hún unnið meðferðarstörf, en
langaði alltaf út í sólskinið.
Hún valdi garðplöntubraut,
en Guðrún ylræktarbraut.
Það þótti þeim góður grunnur
fyrir sameiginlegan atvinnu-
rekstur.
—Við fengum þetta land hjá
borginni árið 1985 og þá varð
ekki aftur snúið. Við byrjuð-
um á að byggja átta bogahús
og stunduðum lífræna rækt-
un, ræktuðum aðallega gul-
rætur og steinselju. Við gerð-
um reyndar tilraunir með er-
lendan áburð í tveimur hús-
arina, en lífrænt ræktaða
grænmetið var miklu ljúffeng-
ara. Það seldum við meðal
annars til veitingastaðarins Á
næstu grösum. En svo fuku
gróðurhúsin í óveðri og þetta
féll um sjálft sig. Við vorum að
hugsa um að fara út í rósa-
rækt, en stofnkostnaður var
of mikill. Á þessum tíma áttu
allir peningar að fara í mink,
ref og lax og við fengum ekkert
stofnlán. Árið 1987 byrjuðum
við í smáum stíl að rækta tré,
runna og fjölærar garðplöntur
vegna þess að okkur langaði
til að rækta eitthvað sem héldi
áfram að vaxa í görðunum hjá
fólki. Það er auðvelt að byrja
smátt í slíkri ræktun og hún
er ódýr, nema náttúrlega ef við
Dagbjört og Guðrún í Gróðrarstöðinni Fífllbrekku.
Ljósm. Anna Fjóla
færum að reikna með alla vinnuna sem við leggj-
um í þetta. Hér í Fífllbrekku seljum við eigin
framleiðslu og auk þess seljum við sumarblóm
sem við fáum hjá öðrum og lífrænt ræktað græn-
meti frá Sólheimum í Grímsnesi, segja Guðrún
og Dagbjört.
Vi& erum fyrst og fremst
ræktunarmenn. Við viljum fást viá
ræktun, en höfum ekki áhuga á
innflutningi og sölu.
Þaö er ekki garðyrkja
í okkar augum.
Guðrún hefur margháttaða reynslu af ræktun.
Hún hefur meðal annars unnið við Náttúru-
lækningahælið í Hveragerði og í Grasagarðinum
í Laugardal.
— Þaðan hefur hún líklega grasagarðsárátt-
una, segir Dagbjört. Þær leggja mikið upp úr
ræktun og tilraunum með nýjar tegundir.
Gróðrarstöðin Fífllbrekka er þekkt íýrir að selja
tegundir sem ekki fást annars staðar — harðger-
ar jurtir sem þrífast vel við íslenskar aðstæður.
Dæmi um tegundir sem Guðrún og Dagbjört
hafa ræktað upp eru klukkurós, blómstrandi
kirsubeijatré, blóðhegg, villiepli, ýmsar tegundir
af þyrni, sem lítið hefur verið prófaður hér á
landi og aðrar tegundir af hlyn en hér eru al-
gengastar.
—Við erum fýrst og fremst ræktunarmenn,
segja þær. Við viljum fást við ræktun, en höfum
ekki áhuga á innflutningi og sölu. Það er ekki
garðyrkja í okkar augum. En samkeppnin hefur
aukist á síðustu árum og það er æ meira flutt
inn. Við viljum framleiða plöntur á íslandi vegna
þess að þær eru sterkari en hinar innfluttu. Ef
við hættum að geta framleitt okkar eigin piöntur
ætlum við að hætta þessum
rekstri. En það mun alltaf
verða til fólk sem vill kaupa
innlendar plöntur og ef við
komum okkur upp nógu stór-
um hópi kaupanda sem vill
okkar vöru þá getum við hald-
ið áfram. Draumurinn er að
geta lifað af þessu þó ekki
væri nema á sumrin. Við at-
hugum á hverju ári hvort við
förum upp á við og ef við höf-
um gert það ákveðum við að
halda áfram eitt ár enn, segja
Guðrún og Dagbjört, sem reka
Fífilbrekku af hugsjón og
vegna þess hve gaman það er
að sjá nýtt iíf verða til og vaxa.
Báðar eru þær í annarri vinnu
með garðyrkjunni. Dagbjört
vinnur enn á meðferðarstofn-
un, en Guðrún var að ljúka
tölvunámi í Iðnskólanum og
fékk strax vinnu i faginu. í Fíf-
ilbrekku vinna þær allar helg-
ar frá febrúar og fram á haust.
En aðalvertiðin er mjög stutt,
yfirleitt aðeins um tveir mán-
uðir yflr hásumarið, en getur
orðið þrir þegar vorar snemma
eins og í ár.
— Ég verð oft vör við vorkunn-
semi hjá fólki, segir Dagbjört.
Vinnufélagarnir eru hræddir
um að ég detti dauð niður.
„Farðu nú að hætta þessari
vitleysu þarna upp frá" segja
þeir því þeim flnnst ég of
bundin. Ég ætti að vera að
ferðast, leika mér og vera með
barnabörnunum. Fólk kemur
oft hingað uppeftir til að heim-
sækja mig af þvi að það veit að
hér er mig að flnna og fjöl-
skyldan leitar mikið hingað
um helgar vegna þess að það
er næstum eins og að vera
uppi í sveit að vera hér. Ég er
að verða of gömul í þetta púl,
en á vorin fer ég alltaf að velta
fýrir mér hvort plönturnar
hafl lifað af veturinn og þegar
ég flnn angan moldarinnar get
ég ekki hugsað mér að hætta,
segir Dagbjört skáldlega og
vitnar óbeint í orð þjóðskálds-
ins sem orti til jurtanna „yður
hjá ég alla stund uni best í
sæld og þrautum".
31