Vera - 01.07.1994, Qupperneq 36

Hirðingi af Berbaættum í Douz. Þeir búa í eyðimörkinni og færa sig
milli landsvæða eftir árstíðum og leigja úlfaldana sína undir
ferðamenn.
Þórdís er nýflutt til Parísar og er
að reyna að koma sér á framfæri
þar. Hún segist alveg gera sér-
grein fyrir að það verði ekki
auðvelt þar sem svo margir séu
um hituna.
- Þótt ég sakni mjög margs, eins
og Qölskyldu, vina og íslenskrar
náttúru, þá hefur mig lengi lang-
að til að reyna fyrir mér í París.
Stórborgarlíf hentar mér betur
eins og er. Héma, vegna fá-
mennis og einangrunar, hefur
þróast svolítið einhæft lífs-
mynstur, það eru alltaf þeir
sömu úti á lífinu, hinir eru
heima eða í vinnunni. Það er
líka skemmtilegt að hafa tæki-
færi til að sjá myndlistarsýning-
ar og fara á tónleika með lista-
mönnum frá öllum heimshorn-
um sem er sjaldgæft hér.
Svo er satt að segja ekkert
sérstakt að vera Ijósmyndari
hér. Markaðurinn er þröngur,
skemmtileg verkefni eru fá og
litlir peningar í boði. Menn þurfa að taka öllu
sem býðst og geta gert allt og ná því ekki góð-
um tökum á neinu ákveðnu. Ljósmyndunin
verður rútína og þó menn verði góðir tækni-
menn þá er það ekki það sama og að vera góð-
ur Ijósmyndari.
Þórdís er ekki lengi að hugsa sig um þegar hún
er spurð hverjar væru kjöraðstæður hennar sem
ljósmyndari á íslandi.
- Eg væri mjög ánægð ef ég gæti einbeitt mér
að fáum afbrigðum Ijósmyndunar. Öll heim-
ildaljósmyndun finnst mér spennandi, að „skrá
niður“ atburði og staði með myndavélinni.
Vinna myndaraðir út frá ákveðnu þema, t.d.
hótel á Islandi eða bændur í Norður-Múla-
sýslu, eða byggja upp myndasögur. Einnig
finnst mér alltaf gaman að vinna portrett, bæði
í stúdíói og utan þess, mynda mannlíf og jafn-
vel tísku.
Að skrifa meb myndavélinni
-1 upphafi sagðist ég ætla að nota myndavélina
eins og listamenn nota pensil og ég var sann-
færð um að ljósmyndun væri „list“. Eftir þrjú
ár í Arles var ég næstum „hætt við“ ljósmynd-
un, mér fannst eins og allt hefði verið gert. En
svo jafnaði ég mig. I dag finnst mér ekki skipta
höfuðmáli hvort ljósmyndun sé list eða ekki.
Hún er miðill, mjög gagnlegur á vissan hátt og
hrífandi og það er alveg nóg. Ljósmyndin getur
verið sjálfstæður miðill og einnig er hægt að
Þórdís er fararstjóri í Túnis í sumar
á vegum Samvinnuferða-Landsýn-
ar, en þar hefúr hún unnið sem flug-
freyja í leiguflugi milli Túnis og
Evrópu. Því liggur beinast við að-
spyrja hana að lokum hvemig hún
„skrifaði“ Túnis með myndavél-
inni.
- Ég gerði það á minn hátt. Ég fór með mynda-
vélina og skráði landið, eins og ég sá það og
skynjaði. Ég var þar í hálft ár, frá mars til sept-
ember 1993, og hafði nógan tíma til að kynnast
landi og þjóð. Fólkið er mjög opið og ég gat
auðveldlega talað við það þar sem franska er
þeirra annað mál, því Túnis var nýlenda Frakka
til 1957. Mér finnst andrúmsloftið sem ég
skynjaði koma í gegn á myndunum. Auðvitað
er hægt að setja saman margar syrpur úr mynd-
unum, til dæmis það sem Túnis var lyrir mér
eða syrpur um böm, konur, karla, hús. .. n
Viðtal: RV
Ljósmyndir: Þórdís Agústsdóttir
nota hana með skrifuðum texta. Ef
á að tengja hana við eitthvert eitt
listform eða sköpun þá er það texti.
Rithöfúndurinn skrifar sínar mein-
ingar og hugmyndir en ljósmyndar-
inn sýnir þær með myndum. Auð-
vitað er ljósmynd „heftari“ en orð,
en hún er samt ekki endurspeglun
raunveruleikans heldur sá veruleiki
sem ljósmyndarinn velur að fjalla
um. Það sem mér finnst mest
spennandi við ljósmyndun í dag er
að skrifa með myndavélinni, skrá
það sem „er“ eða jafnvel skapa eða
setja á svið hugsanir og hugmyndir
og nota ljósmyndir til að koma
þeim á framfæri.