Vera - 01.09.1995, Blaðsíða 4

athafnakonan
Þær eru ófáar konurnar sem vinna
við hliö eiginmanna sinna t útgerð.
Þorbjörg Alexandersdóttir í Rifi er
ein þeirra.
Strax fyrsta daginn vildi Þorbjörg læra á lyftarann.
nema Erla, elsta dóttir þeirra. Hún er viö-
skiptafræðingur og hefur snúið heim ásamt
eiginmanni og börnum og er nú framkvæmd-
arstjóri Sjávariðjunnar. Þorbjörg og Kristinn
eignuðust alls sex börn, en elsti sonur
þeirra drukknaði T Ósnum T Rifi aðeins sjö
ára gamall. Hin systkinin koma heim á
sumrin og vinna við fyrirtækið enda fullgildir
hluthafar T þvl.
Frá því árið 1974 hafa Þorbjörg og Krist-
inn Jón gert út fiskiskipið Hamar. Kristinn
hefur lengst af verið skipstjóri á bátnum eða
þar til nú sTðustu ár og Þorbjörg hefur séð
um bókhald, fjármál, útreikning launa og
þaö sem gera þurfti í landi.
„Það var mikil vinna hérna á árum áður
þegar börnin voru lítil og maðurinn minn
alltaf á sjónum. En ég er svo þakklát fyrir að
hafa tekið þátt T þessu. Og hefði ég ekki gert
það, þá dreg ég T efa að ég væri hér í dag.
Ef maður tekur ekki þátt í því sem er að ger-
ast, þá er maður ekkert. Ég vil ekki vera eig-
inkona útgerðarmanns eða skipstjóra og lifa
í einhverri postulínsveröld og vita ekkert um
rekstur eða Ijárhag útgerðarinnar."
Samhentir vinir
„Við höfum unnið þetta mikiö saman hjónin
og gerðum okkur strax grein fyrir að í eigin
x „ég vil^ekki
1 postulínsve
Á annarri hæð hússins að Háarifi 5 í Rifi á
Snæfellsnesi er Þorbjörg Alexandersdóttir
með skrifstofu sína. Þetta hús er einnig
heimili hennar og héðan hefur hún útsýn yfir
það sem henni er kærast.
„Ég sé yfir höfnina og fylgist með bátun-
um þegar þeir kom inn. Ég segi stundum aö
ég þurfi ekkert að spyrja hvað bátarnir séu
að fiska mikið því ég get talið hvað þeir hffa
upp marga kassa. Það þýði ekki mikið að
plata mig. Héðan sé ég líka yfir Sjávariðjuna,
fiskverkunarfyrirtækið okkar, og þegar börn-
in voru yngri gat ég fylgst með þvT þegar þau
komu heim með skólabílnum."
Börn Þorbjargar og Kristins Jóns Frið-
þjófssonar koma ekki lengur heim úr skólan-
um með skólabílnum frá Hellissandi. Þau
eru uppkomin og öll viö nám í Reykjavík,
rekstri veröur maöur að trúa á það sem
maður er að gera. Gera það af heilum hug
og leggja sig allan í það. Það þýðir ekkert að
búast við skjótfengnum gróða. Við tökum
sameiginlega ákvarðanir og erum góðir vin-
ir. Mér finnst gott að við getum hjálpast að.
Við förum saman að landa þegar Hamar,
báturinn okkar, kemur í land. Þá keyri ég
vörubllinn upp á fiskmarkað og út í frystihús.
Ég fæ samt ekkert að komast að T lönduninni á
sumrin þegarstrákamireru heima. Eníveturgerði
ég þetta. Okkar skip hefúr reyndar orðið fyrir mik-
illi skerðingu á þorskkvóta og veldur það erfiðleik-
um hvað útgeröina varðar."
Sjávariðjan tekur til starfa
„í janúar í fyrra vorum viö orðin áhyggjufull.
Við sáum að það var ekki næg atvinna fyrir
fjölskylduna allt árið af þeim litla kvóta sem
skipið okkar ætti. Framundan virtist ekkert
nema atvinnuleysi og volæði. Maðurinn minn
er mikill athafnamaður og vorum við ákveðin
í að reyna að bjarga okkur sjálf. Það varð úr
að við mynduðum hlutafélag með börnunum
okkar og settum á stofn fiskverkun.
Gengið var formlega frá stofnun hlutafé-
lagsins annan apríl, þegar yngsti strákurinn
var orðinn nógu gamall til að vera fullgildur
hluthafi. Síðan var hafist handa við að lag-
færa húsnæði sem við tókum á leigu og gera
rekstraráætlanir. Dóttir okkar elsta var tilbú-
in að koma með í brallið, en við foreldrarnir
vorum þungamiðjan. Við áttum eignir til að
veðsetja og annað til að fjármagna dæmið."
Á Jónsmessu fyrir ári hófst svo vinna í
Sjávariðjunni. Það voru Þorbjörg, Kristinn
Jón, börn þeirra og þrír aðrir starfsmenn
sem byrjuðu starfið.
Maöur þarf að finna hjartsláttinn
„Ég hafði aldrei unnið í fiski áður, bara 1 salt-
fiski ITtils háttar. Ég hugsaði því með mér að
ég yrði að þreifa á þessu alveg sjálf. Kunna
þetta. Finna hjartsláttinn og vera meðvituð
um það sem þarna fer fram. Og eitt það
fyrsta sem ég vildi læra var á lyftarann. Ég
hef nefnilega aldrei skilið afhverju það eru
bara karlmenn sem stjórna lyfturum. Það er
ekkert erfiðara að eiga við þá en bíla," seg-
ir Þorbjörg og hlær.
„Eftir þetta fór ég daglega niður í Sjávar-
Þorbjörg, Kristinn Jón og börn á Jónsmessunni í fyrra
þegar Sjávariöjan tók til starfa.