Vera - 01.02.2000, Blaðsíða 32

„Ég hef aldrei
haft neina ákveðna
stefnu í lífinu
og bara leyft mér
að fljóta."
hjálpa til við að reka heimilið. „Það gerir
gæfumuninn fyrir okkur og gefur mér vonir um
að ég geti farið að sinna bókarskrifunum," segir
Anna.
Hvernig kom það til að Anna Hildur tók að sér
að vera umboðsmaður fyrir rokkhljómsveit?
„Kannski af því að ég hef aldrei haft neina
ákveðna stefnu I lífinu og bara leyft mér að
fljóta," segir hún. „Ég var aðstoðarframleiðandi
fyrir japanska sjónvarpið I fimm þátta röð um ís-
land og valdi Bellatrix til að vera rammi utan um
menningarumfjöllunina. Við urðum ágætis
kunningar, ég hafði alltaf haft mætur á hljóm-
sveitinni og fannst skemmtileg orka koma frá
þeim og ákveðni. En það var eins fjarri mér og
Kína er fjarri okkur að ætla mér að fara að
vinna í tónlistarbransanum enda hafði ég
enga reynslu af því þá. En Elíza söngkona
hringdi I mig og ég fór á fund með hljóm-
sveitinni og Ásmundi Jónssyni í Japis og
Smekkleysu og eftir að hafa fengið símhríng-
ingar reglulega allt sumarið þá ákvað ég að
segja þeim að ég skyldi prófa þetta."
Anna Hildur ákvað þá að mæla sér mót
við einn nágranna sinn, sem var „eini maður-
inn sem ég vissi að ynni í tónlistarbransanum
á þeim tíma." Hún fékk nokkrar ráðleggingar
og byrjaði svo að hjálpa Bellatrix að komast á
kortið. Fyrst um sinn hjálpaði hún til við að
bóka tónleika, „svo fór ég að læra um þetta og
fékk áhuga á þessu, þetta var ekki eins hræði-
legur bransi og ég hafði ímyndað mér. Það var
samt ekki fyrr en I maí júní á síðasta ári sem ég
fór að kalla mig umboðsmann og það var eigin-
lega algjörlega til þess að hafa formlegheit I lagi
fyrir hljómsveitina. Ég hét því þá á sama tíma að
ef ég myndi fá samning fyrir þau þá myndi ég
gefa sjálfri mér tvö ár til að setja upp umboðs-
skrifstofu I kringum það að koma þeim á fram-
færi." Hagstæður samningur fékkst við Fierce
Panda útgáfufyrirtækið sem gerði þeim fært að
halda áfram af fullum krafti.
bc>nAY ®9 SPV um ættern' °9 uppruna
** segist Anna Hildur vera úr Garða-
bænum. „Ég er feikilega stolt af því að vera Garð-
bæingur. Þegar ég kynntist Gísla, sem er Vestfirð-
ingur i húð og hár, fannst honum það ekki vera á
kortinu að einhver gæti verið úr Garðabænum,
allir (slendingar væru að vestan eða utan af landi.
Enda er það rétt að ég er ættuð að vestan en líka
að norðan og sunnan, er eiginlega alls staðar að.
Svo það er einfaldast að kalla mig Garðbæing
enda ólst ég þar upp og gekk I skóla."
En hvernig kom það til að þau ákváðu að
leggja land undir fót - og af hverju lentu þau I
London?
„Okkur langaði alltaf út. Ég var búin að vera
með Gísla I mörg ár og við vorum búin að eignast
tvö börn. Gísli var að vinna sem prentsmiður á
Dagblaðinu og langaði að læra grafíska hönnun.
Ég var þá að gæla við að fara í miðaldafræði I
Ástralíu, það hefur verið einhver gamall æsku-
draumur að fara að hitta Skippý I Ástralíu og mér
fannst ágætt að skella þessu saman þar sem ég
hafði verið í Islenskum bókmenntum I háskólan-
um heima. Það var samt of mikið stökk fyrir mig.
Ég hafði eignast báðar dætur mínar þegar ég var
í háskólanámi og var orðin dálítið þreytt og
dreymdi um að verða heimavinnandi húsmóðir.
Gísli fann skóla I London sem hann langaði í og
þá var það alveg tilvalið að ég yrði heimavinnandi
húsmóðir í London og hann færi í grafíska hönn-
un svo við slógum til. Þetta var 1991 en við reikn-
uðum með því að koma heim eftir fáein ár þannig
að við héldum stelpunum á biðlista á barnaheim-
ili Reykjavíkurborgar, það var erfitt að fá barna-
heimilispláss þá og okkur þótti vissara að hafa
vaðið fyrir neðan okkur. Síðan hefur okkur bara
liðið ákaflega vel hérna og eitt ævintýrið hefur
rekið annað þannig að við höfum ákveðið að vera
hérna." Þau hafa fundið sér nýjan Garðabæ í
Orpington.
„Þú hefur nú ekki lengi verið heimavinnandi
húsmóðir, " spyr ég hálf hikandi, því ég á erfitt
með að sjá Önnu Hildi fyrir mér í því hlutverki.
„Nei mér fannst það mjög leiðinlegt starf,"
segir hún. „Það voru stærstu vonbrigði I lífi
mínu. Ég hlakkaði alveg ofboðslega til að
verða heimavinnandi húsmóðir en ég var
algjörlega gagnslaus í þeim bransa."
Henni leiddist en ekki leið á löngu að Elín
Hirst fréttastjóri Bylgjunnar hringdi og
spurði hvort hún vildi ekki verða fréttarit-
ari en Heimir Már Pétursson, vinur Önnu,
hafði bent á hana. „Mér leist ekkert á
þetta því ég hafði alltaf hatað röddina í
sjálfri mér en Elín talaði mig einhvern
veginn inn á það að koma í smá prufu.
Henni leist vel á en ég sýndi enga tilburði
til að senda fréttir heim. Svo var allt í einu
hringt og sagt: „Jæja, nú er Björk að
„meika það", ætlarðu ekki að koma með
smá pistil á eftir?" Þetta er ein af þeim
stundum I lífi mínu sem ég man hvað best
því ég svitnaði svo mikið að svitinn spýttist
á tölvuskjáinn fyrir framan mig þegar ég var
að reyna að skrifa pistilinn. Ég ætlaði aldrei
að verða búin með hann en tókst að koma
þessu frá mér og síðan hef ég verið meira og
minna viðloðandi fjölmiðlavinnu og fjölmiðla."
„Mér fannst það alveg ótrúlega skemmtilegt að
vinna sem fréttaritari. Að mörgu leyti hefur þessi
vinna hentað mér vel. Ég er mjög forvitin að ferð-
ast og kynnast fólki og ég hef getað nýtt mér
þetta starf til þess." Hún ákvað svo þegar Hildur
Helga Sigurðardóttir fréttaritari Ríkisútvarpsins fór
I barneignarfrí að bjóða fram þjónustu sína fyrir
Ríkisútvarpið. „Mér fannst dálítið takmarkaður
fréttastíll og fréttamat á Bylgjunni og mig langaði
að prófa að vinna fyrir RÚV, þar eru meiri mögu-
leikar á að vinna að vandaðri fréttamennsku og
þáttagerð. Þetta gekk upp og eftir að ég var byrj-
uð að vinna þar ákvað ég að fara I mastersnám I
útvarpsvinnslu í Goldsmiths college, mér fannst
mjög heillandi að læra um allar tæknilegar hliðar
útvarps. Ég lærði meðal annars um heimilda-
þáttagerð og útvarpsleikrit og nýtti mér að vinna
I útvarpsleikhúsi sem kennarinn minn setti á lagg-
irnar."
„Þetta nám opnaði margt fyrir mér og sýndi mér
hvernig hægt er að nota þennan heillandi miðil.
32 • VERA