Vera - 01.08.2004, Blaðsíða 31

Þórunn Hrefna Sigurjónsdóttir
Kjötbœr
Kristínar
Kristín segist ekkert hrædd um að viðurnefnið Fréttablaðsskáldið fest-
ist við sig, en flissar þegar sá möguleiki er nefndur. Hún segir að
keppnin hafi einfaldlega vakið áhuga sinn og þess vegna hafi hún
ákveðið að taka þátt en síðan sneri hún sér að öðrum verkefnum. Út-
gáfusamningur var í verðlaun, sennilega draumur allra ungskálda, en
þá þegar hafði Kristín handsalað útgáfúsamninginn við Bjart og gat
því ekki nýtt verðlaunin. Hún segir að sá samningur hafi komið upp í
hendurnar á sér alveg óvænt.
„Handritið mitt rataði til Bjarts eftir einhverjum krókaleiðum. Þó
að bókin sé ekki löng, þá hef ég unnið að henni í þrjú ár og mikið jafn-
hliða náminu í Listaháskólanum. Kennarinn minn sýndi Sjón hand-
ritið. Síðan hafði Snæbjörn í Bjarti samband.”
Þetta er ekki í fýrsta sinn sem skáldskapur Kristínar kemur út á
bók. Hún birti ljóð í bókinni Ljóð ungra skálda fyrir nokkrum árum
og hefur töluvert lesið upp ásamt öðrum ungskáldum, m.a. þeim sem
mynda félagsskapinn Nýhil. Kristín segist hafa gaman af því að lesa
upp, þó að undirtektir séu misjafnar eins og gengur.
„í fyrrasumar fórum við nokkur saman út á land að lesa upp. Það
var fullt hús á Seyðisfírði og á ísafirði, en á Sauðárkróki var Geir-
laugur Magnússon eini áheyrandinn. En það var bara gaman að lesa
fyrir hann,” segir Kristín og hlær. „Síðan lásum við stundum fyrir tvo
og á einum stað mætti enginn. En þá lásum við bara hvert fyrir ann-
að.”
Þeir sem fylgst hafa með ljóðagerð Kristínar og jafnvel upplestri,
vita sennilega ekki allir að hún er líka myndlistarkona, og hún hóf
ung að sinna þeirri köllun. Henni finnst fínt að blanda saman þess-
um tveimur listgreinum.
Tossi og skrópagemlingur
Þegar Kristín var að byrja að skrifa og lesa ljóð - þegar hún var gelgja
eins og hún segir sjálf, þá lá hún ekki í þjóðskáldunum heldur leitaði
hún strax í skáld samtímans.
„Ég las Sjón, Diddu, Kristínu Ómars, Dag og Bukovski. Það var
svolítil opinberun fyrir mig. Ég hlustaði líka töluvert á tónlist, t.a.m.
Megas og Sonic Youth, og pældi mikið í textunum. Ég held að það sé
oft partur af gelgjuárunum að fá útrás gegnum skriftir. Ég skrifaði
manískt, án þess að vanda mig mikið við það sem ég var að gera,
sennilega til þess að losa einhvern bældan sársauka. Þetta voru þjálf-
unar- og mótunarár. Gæðin voru hins vegar ekki mikil, svona til að