Vera - 01.08.2004, Blaðsíða 17

/ 0RÐ OG EFNDIR I JAFNRETTISMALUM
Hildur Helga Gísladóttir er formaður
Hörpu, félags Framsóknarkvenna í Hafn-
arfirði, og var formaður Nefndar um auk-
inn hlut kvenna í stjórnmálum, sem starf-
aði frá 1998 -2003 og lét mjög að sér kveða
á því tímabili. Hún var formaður fulltrúa-
ráðs framsóknarfélaganna í Hafnarfirði
1999-2002 og sat í ýmsum nefndum og
ráðum á vegum Hafnaríjarðarbæjar þeg-
ar flokkurinn átti þar bæjarfulltrúa á síð-
asta kjörtímabili. Bryndís Bjarnarson er
bæjarfulltrúi Framsóknarflokksins í Mos-
fellsbæ og jafnréttisráðgjafi flokksins.
Hún á sæti í miðstjórn flokksins og er
varaformaður Landssambands Fram-
sóknarkvenna (LFK).
Þegar við byrjum að ræða atburði und-
anfarinna vikna benda þær stöllur á að
reiði kvenna í flokknum hafi ekki byrjað
við þennan atburð, ólgan hafi farið
af stað þegar valið var í ráðherra-
stóla eftir þingkosningar 2003 og
Jónína Bjartmarz var ekki gerð að
ráðherra.
„Það var fyrsta kjaftshöggið sem
konur í flokknum fengu því sú
ákvörðun braut í bága við fyrri
hefðir. Þingmenn sem hafa komið
til álita við val í ráðherrastóla hafa
annað hvort leitt lista í sínu kjör-
dæmi, haft mikið fylgi eða mikla
reynslu. Jónína leiddi lista flokksins
í Reylcjavíkurkjördæmi suður en
Árni Magnússon var í öðru sæti í
Reykjavíkurkjördæmi norður og
komst inn á nokkrum atkvæðum
sem uppbótarþingmaður, auk þess
sem hann var að setjast á þing í
skipti. Það eina sem getur skýrt af hverju
hann var tekinn fram yfir Jónínu er sú
staðreynd að hann er karlmaður.”
Þær riíja upp að þegar Siv Friðleifsdótt-
ir var kjörin á þing í fyrsta skipti árið 1995,
eftir sigur i prófkjöri og glæsilegan kosn-
ingasigur, hafi komið til tals að hún yrði
ráðherra. Þá var bent á að hún væri of ung
og hefði ekki þingreynslu. „Allt sem var
talið mínus fyrir
hana var ekki leng-
ur mínus átta árum
síðar. Að vera ung-
ur og hafa ekki
þingreynslu er bara
talinn plús nú og lítið fylgi virðist engin
hindrun.”
Eftir þennan atburð hafa Framsóknar-
konur mikið rætt um stöðu kvenna í
flokknum, t.d. á landsþingi LFK sl. haust
þar sem ákveðið var að halda málþing um
stöðu kvenna í flolcknum að vori. „Við
héldum málþingið í maí sl. og fengum
marga gesti til að tala. Það var athyglisvert
að heyra Árna, félags- og jafnréttisráð-
herra, lýsa þeirri skoðun að þar sem konur
væru aðeins um þriðjungur félaga í flolckn-
um væri eðlilegt að framgangur þeirra inn-
JÓNÍNA LEIDDI LISTA FLOKKSINS í REYKJA-
VÍKURKJÖRDÆMI SUÐUR EN ÁRNI MAGNÚS-
SON VAR í ÖÐRU SÆTI í REYKJAVÍKURKJÖR-
DÆMI NORÐUR OG KOMST INN Á NOKKRUM
ATKVÆÐUM SEM UPPBÓTARÞINGMAÐUR,
AUK ÞESS SEM HANN VAR AÐ SETJAST Á
ÞING í FYRSTA SKIPTI. ÞAÐ EINA SEM GET-
UR SKÝRT AF HVERJU HANN VAR TEKINN
FRAM YFIR JÓNÍNU ER SÚ STAÐREYND AÐ
HANN ER KARLMAÐUR
Bryndís Bjarnarson
sjálfsögðu viljum við jafna kynjahlutföllin
og fá fleiri konur í flolckinn.”
fyrsta
an flokksins tæki mið af því. Halldór Ás-
grímsson tók undir það sjónarmið og þeg-
ar hann var spurður hvort hann vildi ekki
fjölga konum í áhrifastöðum innan flolcks-
ins svaraði hann: „Jú, en ég vil ekki fækka
körlum.” Þetta er kannski staðan í hnot-
skurn,” segja þær. „Þegar konur hafa aflað
sér þekkingar og reynslu og eru farnar að
ógna körlunum snúast þeir til varnar. Að
Þegar jafnréttið kostar karlana
fórnir
Bryndís hefur tekið saman tölur um stöðu
kvenna í flokknum (sjá mynd á bls 19), þar
sem ákveðin niðursveifla kemur í ljós.
Þeim finnst karlarnir ekki líta það eins al-
varlegum augum og konurnar enda sé það
svo að þegar jafnréttisbaráttan sé farin að
kosta karlana eitthvað og þeir þurfi að af-
sala sér völdum í hendur kvenna geti jafn-
réttissinnuðustu menn gripið til
undarlegustu ráða. Þær benda á að
sú staða sé ekki einungis komin
upp í Framsóknarflokknum, hún sé
víðar til staðar, en sem betur fer
þori konur þar að láta í sér heyra.
„Þau rök forystumanna olckar að
flokkurinn hafi staðið sig svo vel í
jafnréttismálum og eigi því inni að
stíga skref til baka eru dæmi um
þetta sem við erum að segja. I
Framsóknarflokknum hefur verið
unnið gott jafnréttisstarf að frum-
kvæði kvenna og okkur hefur fund-
ist að karlarnir taki það alvarlega.
Þegar verið er að ganga frá fram-
boðslistum þykir að minnsta kosti
sjálfsagt að leita til kvenna og þar
eru konur að jafnaði 40%, sömuleiðis í
hópi þeirra sem leiða lista. En viðhorfið
breytist þegar konur vilja uppskera í sam-
ræmi við það sem þær hafa lagt fram í
kosningum. Þá vill brenna við að karlarnir
fari að verja stöður sínar og velja hver ann-
an til trúnaðarstarfa.”
Eftir síðustu kosningar lét Framsóknar-
flokkurinn gera könnun á fylgi við flokk-
inn eítir kynjum og kom í ljós marktækur
vera / 4. tbl. / 2003 /17