Vera - 01.08.2004, Blaðsíða 32

AÐALVIÐTAL /
byrja með. Það var ekki íyrr en um tví-
tugt sem ég fór að hugsa um að gefa út.”
Kristín talar áfram um æsku sína, þó
að vart sé hún komin af æskuskeiði
enn. Hún segist hafa flosnað upp úr
skóla í seinasta bekk grunnskóla vegna
þess að hún hafi verið skelfilegur tossi
og skrópagemlingur.
„Mér þótti skelfilega leiðinlegt í
skóla en mér þótti ofsalega gaman að
skrifa og teikna. Og vegna þess að ég átti
svo góða að þá er ég fordekruð að því
leyti að ég fékk bara að vera heima og
gera það sem ég var góð í meðan aðrir
krakkar voru í skólanum. Og ég skrifaði
og teiknaði eins og brjálæðingur.”
Kristín er alveg með það á hreinu að
stuðningur fjölskyldunnar hafi skipt
öllu máli. „Maður verður að fá að gera
það sem maður getur, það er tilgangs-
laust að sóa tímanum í það sem manni
er ómögulegt að gera. Og það hefur
alltaf verið eðlilegt fyrir mér, en ég veit
að það eru margir sem fá ekki þann
stuðning sem þeir vilja. í skólanum átti
ég við vanda að stríða. Ef foreldrar mín-
ir, þau Ingibjörg Haraldsdóttir rithöf-
undur og Eiríkur Guðjónsson, hefðu
gert til mín óraunhæfar kröfur og ekki
kunnað að meta það sem ég gat gert vel
þá hefði ég ekki komist langt. Þá sæti ég
sjálfsagt bara hér og svekkti mig á því að
vera ekki í lögfræði.
Mig langaði að sérhæfa mig þar sem
ég var alltaf viss um hvað ég vildi gera.
Mig langði alltaf bara til að skrifa og
gera myndlist, það var ekkert annað
sem kom til greina. Ég veit ekki hvort
menntakerfið á fslandi hefur skánað
núna, en á þessum tíma fannst mér ekki
margt spennandi í boði, þar sem ég gat
ekki sérhæft mig nægilega mikið. Þá var
einungis hægt að fara á myndlistar-
brautir í menntaskólum þar sem samt
var lögð áhersla á raungreinar og slíkt,
og ég fann mig aldrei í því kerfi.”
Kristín fluttist því til Svíþjóðar þegar
hún var sautján ára, þangað sem hún
gat fengið að æfa sig í módelteikningu í
stað þess að skrópa í stærðfræði, eins og
hún orðar það sjálf. „Fyrst var ég í lýð-
háskóla í Smálöndum í Svíþjóð þar sem
ég lærði klassískar undirstöður myndlistarinnar, módelteikningu
og grafík, en síðan fór ég til Danmerkur þar sem kerfið var frjáls-
legra og meira í anda nútímalistarinnar. f Danmörku var ég í
tveimur skólum sem eru nokkurs konar fornám fyrir danska
krakka sem velja að fara þessa leið. Þeir geta farið í listfornám í
staðinn fyrir menntaskóla og stikla þá á milli listaskóla þar til þeir
hafa öðlast nægilegan grunn fyrir akademíuna.”
Kristín bjó ekki hjá ættingjum, heldur á heimavistarskóla í
Danmörku og Svíþjóð. Var ekkert stórt
skref fyrir svo unga stúlku að vera ein í
útlöndum?
„Nei, þvert á móti,” segir Kristín. „Það
var mjög hollt að þurfa að standa á eig-
in fótum og finna sjálfa sig. Ég held að á
þessum aldri sé mjög gott að fá að kom-
ast í burtu frá bakgrunni sínum og fá að
vera algerlega og akkúrat sá sem maður
er í dag. Það er hollt að vera einn á þess-
um tíma og vera uppgötvaður upp á
nýtt af fólkinu í kringum sig. Ég var
injög heppin að fá að gera það sem ég
vildi gera.”
Kristín segist ekki hafa verið alveg eins
manísk við skriftir þau þrjú ár sem hún
bjó í útlöndum. Engu að síður skrifaði
hún alltaf meðfram, en hélt því út af fyr-
ir sig. Á þessurn árum var myndlistin
aðalmálið, og það sem hún lagði fyrst og
fremst rækt við.
Unglingurinn og eldhúshnífarnir
Að loknu nauðsynlegu undirbúnings-
námi sótti Kristín um í listaháskólum
bæði í Danmörku og á íslandi og hún
komst inn hér heima. Hún segir að þeg-
ar hún kom heim aftur til þess að fara í
Listaháskólann, hafi það verið eins og að
byrja upp á nýtt í annað sinn.
„Það var voðalega gott að vera komin
inn í Listaháskóla Islands. Úti í Dan-
mörku var ég í félagsskap með hæfu
fólki sem hafði verið að reyna að komast
inn í skóla árum saman, en ekkert gekk.
Þar eru miklu færri sem fá aðgang að
þessari menntun og það er mikil
frústrasjón hjá ungu listafólki sem er að
reyna að koma sér inn í akademíu.
Reyndar myndast þá allskyns sjálfstæð
neðanjarðargallerí og ntjög spennandi
starfsemi sem blómstrar utan akademí-
unnar, sem nokkurskonar andsvar.
Engu að síður er það mikill léttir að geta
einbeitt sér að myndlistinni og þurfa
ekki að vinna í sjoppu meðfram henni.
Að fá að tala við kennara og nemendur
og komast inn í hóp fólks sem hefur
svipuð hugðarefni og ég sjálf. Að fá
leiðsögn og aðstöðu er mjög dýrmætt.”
Þegar Kristín er beðin að lýsa mynd-
listinni sinni, þá vefst henni tunga um
tönn. Eins og liggur í hlutarins eðli, þá vill hún fremur sýna mér
hana heldur en segja frá henni. „Ég á erfitt með að lýsa myndlist.
En ég nota blandaða tækni, vinn mikið með texta og teikningar, og
út af því spretta síðan skúlptúrar og innsetningar. Ég hef t.a.m.
gert mörg verk sem tengjast persónunum í Kjötbænum. Þráðurinn
er mikið huglægs eðlis.”
Hún sýnir mér verk sem einmitt er tengt hinum nýútkomna
Kjötbæ. Þetta eru stillur úr vídeói um stúlku sem hefur smíðað sér
MÉR ÞÓTTI SKELFILEGA LEIÐINLEGT
í SKÓLA EN MÉR ÞÓTTI OFSALEGA
GAMAN AÐ SKRIFA OG TEIKNA. OG
VEGNA ÞESS AÐ ÉG ÁTTI SVO GÓÐA
AÐ ÞÁ ER ÉG FORDEKRUÐ AÐ ÞVÍ
LEYTI AÐ ÉG FÉKK BARA AÐ VERA
HEIMA OG GERA ÞAÐ SEM ÉG VAR
GÓÐ í MEÐAN AÐRIR KRAKKAR VORU
í SKÓLANUM
32 / 4. tbl. / 2003 / vera