Vera - 01.08.2004, Síða 38

VIÐTAL / Soffía Sigurðardóttir
Aírétturinn dregur mig til sín
- rætt við fjallkónginn Lilju Loftsdóttur í Gnúpverjahreppi
»Lilja Loftsdóttir vakti athygli fjölmiðla þegar hún var ráðin fjallkóngur Gnúpverja í einar lengstu leitir
sem farnar eru á íslandi. Sumir töldu að fyrst kona gegndi starfinu ætti hún að kallast fjalldrottning. „Fjall-
kóngur er ákveðið starfsheiti en mér er alveg sama hvort nafnið fólk notar, það notar það hver eftir sínum
smekk," segir Lilja og hlær að umtalinu. „Ég var valin af því að fólk treysti mér til starfans. Það komu fleiri
til greina, en sumir þeirra gáfu ekki kost á sér. Ég var ekki strax til í þetta," bætir Lilja við, „þetta er öðru-
vísi og meiri ábyrgð en sem óbreyttur leitarmaður. Fjallkóngurinn undirbýr og skipuleggur smölunina, er
verkstjóri í leit og rekstri og ber ábyrgð á því að vel takist til. Þetta er heilmikill undirbúningur og ég naut
góðs af því að spjalla við nágranna minn og gamlan fjallkóng, Árna ísleifsson í Þjórsárholti, en hjá honum er
ég uppalin sem fjallmaður."
Draumurinn er að reka sauðfjárbú
Liija er fædd á bænum Steinsholti í Gnúpverjahreppi, næst yngst
sex systkina sem fæddust á ellefu árum, fyrst fjórir bræður og síð-
an tvær systur. Tveir bræðranna búa í Steinsholti, Gunnar Örn
Marteinsson í ferðaþjónustu og Sigurður Loftsson með kúabú.
Þarna var áður allgott sauðfjárbú, en fé hefur fækkað mikið á und-
anförnum árum. „Ég bý núna á Brúnum, einni af nokkrum smá-
býlalóðum sem sveitarfélagið leigir út rétt hjá Árnesi, en við eigum
húsið okkar sjálf. Þetta er ekki draumastaðurinn, draumurinn er
að búa á stærri jörð með sauðfjárbú og nokkra hesta. En jarðir eru
dýrar og ég lít á þetta sem byrjun hjá okkur. Við eigum nokkrar
kindur og hesta og erum með féð í Steinsholti og á móti hjálpa ég
bræðrum mínum í bústörfum og ferðþjónustunni.”
Lilja er stuðningsfulltrúi í skólanum í Árnesi og maður hennar,
Guðni Árnason, er rafvirki. Þau eiga einn 7 ára son, sem heitir
Ágúst. „Guðni er Árbæingur úr Reykjavík, en var mikið í sveit á
sumrin og starfaði seinna sem sjómaður. Hann kom hingað í
hreppinn til starfa við afleysingahring,” segir Lilja um það hvernig
þau hjón kynntust, „og þá var hann nýkominn frá Nýja Sjálandi.
Báturinn sem hann var á fyrir norðan var seldur út og Guðni fór
með honum og var þar í nokkra mánuði. Hann var með áform um
að fara aftur út, en þau breyttust.” Það freistaði Lilju ekki að flytj-
ast búferlum hinum megin á hnöttinn. „Það freistar mín ekki að
fara úr Gnúpverjahreppi,” segir hún afdráttarlaust. „Hér er tiltölu-
lega þéttbýlt en samt nógu dreift til að allir fái að vera í friði og hér
í sveit er mikið landslag.”
Menn og hestar eru öðruvísi á fjalli
Lilja fór fyrst í leitir 15 ára, í stystu leit inn að Dalsá í Gljúfurleit.
Það var fimm daga ferð og gist í fjórar nætur. „Ég var búin að
hlakka til í mörg ár. Þarna greip mig strax dellan og ég sá að þetta
líkaði mér vel. Næsta ár fór ég ekki og var ég mjög svekkt yfir að
þurfa að vera heima að mjólka þá. En eftir það lét ég ekkert stoppa
mig og hef farið öll ár síðan, nema haustið eftir að Ágúst fæddist,
þá var ég með barn á brjósti.” Þessi forföll hefur Lilja bætt upp með
því að fara fjórum sinnum í eftirsafn og þar með í tvennar leitir
þau árin. „Eftirsafnið er öðruvísi,” segir Lilja, „þá er færra fólk og
meiri yfirferð, meira leit en smölun. Þá er ekki farið eins langt og
farið öðruvísi yfir landið. Maður skilur landið mildu betur eftir að
hafa farið í eftirsafn og ratar betur.”
Það er ekki bara að eftirsafn sé öðruvísi en fjallsafn. Lilja hefur
Í8 / 4. tbl. / 2003 / vera