Dagblaðið Vísir - DV - 29.05.2004, Side 32

32 LAUGARDAGUR 29. MAÍ2004
Helgarblaö DV
Ég er hjúkrunarfræðmgur og hef
sérhæft mig bæði í endurhæfingu og
eins í meðferð á sjúklingum með al-
næmi. Ég er fædd og uppalin í
Kölnarborg. Hún er falleg og hún er
sögufræg. Helst ber að nefna dóm-
kirkjuna og svo hljóma konsertar úr
mörgum höllum víðs vegar í borg-
inni. Ég kom hingað til fslands fyrst
iyrir einskæra tilviljun. Ég var á leið-
inni til Mexíkó með vinkonu minni
en svo náðum við ekki saman nógu
stórum ferðahópi þannig að vinkona
mín fékk þessa hugdettu. Af hverju
ekki ísland, spurði hún. fsland, sagði
ég. Ég veit ekkert um ísland, en ég sló
til og við lentum í hringferð um land-
ið þar sem við skoðuðum á mikiUi
hraðferð Goðafoss, Gullfoss, Vík, Mý-
vatn og bara allt saman. Svo gerðist
það sem engan hafði grunað, ég hitti
bflstjóra og hann er maðurinn minn í
dag. Svona getur þetta verið. í októ-
ber sama ár kom hann að heimsækja
mig til Þýskalands og svo þeyttumst
við þetta á milli landanna eins og jójó
um nokkurt skeið, en nú er ég komin
hingað.
Lítið stress á íslandi
Það sem mér lflcar best hér er
stressleysið. Ég er mjög ánægð í
minni vinnu og eins eru vinnufélagar
mínir svo hjálpsamir og góðir. Ég
vinn á taugadeild á Landspítalanum í
Fossvogi og þó það sé stundum dálít-
ið þreytandi að vera á vöktum þá lík-
ar mér mjög vel hér. í Þýskalandi var
vaktafyrirkomulagið með öðru sniði.
Ég vann átta daga og svo átta nætur,
en hér er svo stutt hvert tímabil.
Kannski tvær nætur og tveir dagar.
Myrkrið á veturna og birtan á sumrin
hjálpa svo til við að gera mann svoh't-
ið ruglaðan í öllum vaktabreytingun-
um.
Eftir að ég var endanlega komin
hingað ákváðum við að gifta okk-
ur og slógum til annan febrúar
2002 klukkan tvö, 020202 kl. 02.
Ég fór strax að vinna á tauga-
deild á Hringbraut og það sum-
ar skellti ég mér í sumarskóla fyrir
útlendinga og taldi mig hafa lært ansi
mikla íslensku. Eftir að ég kom svo til
baka þegar ég hafði verið í nokkrar
vikur í Þýskalandi var íslenskan horf-
in, bara gersamlega horfin. Nú er ég
að leita að henni og hún er kannski
lflca að leita að mér. Sameiginlega
styðjum við hver aðra, það er ég og
lélega íslenskan mín. Fólkið hér er
sérstaklega gott í sambandi við það
að skilja hvað maður á við. Ég þarf að
einbeita mér, ég veit það. Kannski ég
fái tækifæri til þess að hjálpa ein-
hverjum skólastrák eða stelpu sem á í
vandræðum með þýsku en gæti svo
hjálpað mér með íslenskuna í stað-
inn.
Huggaði sjúklinga og grét í
áttaár
Þegar ég var htil var mamma mín
mikið veik. Hún var á sjúkrahúsi
nokkurn tíma og þegar ég kom að
heimsækja hana ákvað ég að ég
skyldi verða svona kona, hjúkrunar-
kona. Ég vildi hjálpa þeim sem voru
veikir. Nú, þetta gekk svo allt eftir, ég
Landnámsmenn
Elísabet Brekkan
fór í hjúkrunarfræði í háskóla í Köln
og eftir að hafa lokið grunnnámi fór
ég í framhaldsnám í endurhæfingu
fyrir sjúklinga sem hafa fengið hjarta-
áfall og það leiddi síðan til að ég flutti
til borgarinnar Dússeldorf. Þuslara-
þorp heitir það víst á íslensku.
Og í þeirri borg, sem er ekki þorp,
heldur borg, fór ég svo að vinna á
gjörgæsludeild. Eftir að náminu lauk
fór ég svo ásamt félögum mínum að
starfa á nýrri HlV-deild í Köln. Við
vissum ekki mikið um hinn erfiða al-
næmissjúkdóm á þeim tíma. Ég
starfaði á þessari deild frá 1982 til
1990. Þetta voru lærdómsrflc en erfið
ár. Mikið af okkar starfi gekk út á að
hughreysta, vera til staðar og ekki síst
vera stuðningur fyrir nánustu ástvini
hinna þjáðu. Þetta var andlega mjög
mikil áreynsla og bæði starfsmenn og
sjúklingar voru eins og samheldinn
hópur. Allir sjúklingar okkar dóu og
það tók mjög á. Við starfsmennirnir
þurftum sjálf meðferð. Einu sinni í
viku kom sálfræðingur sérstaklega til
þess að ræða við okkur en það var
ekki nóg. Sem betur fer er þetta
nú allt breytt í dag. Eftir að ég var
búin að breiða út faðminn,
hugga og gráta í átta ár vildi ég
ekki meir. Ég fór að starfa á öðruvísi
deildum.
Sakna Þýskalands um jólin
Hér á lslandi líður mér mjög vel.
Ég á góðan mann og við erum að fara
að breyta húsinu okkar þannig að
það er alltaf eitthvað í gangi. Mér
finnst kuldi leiöinlegur en eftir þenn-
an milda vetur í vetur get ég ekki
kvartað, þannig að það er bara erfitt
Æth öllum hði ekki þannig að heima-
hagarnir og sálmarnir úr bernskunni
leiti á hugann kringum jólin, ég býst
við því.
Það er ekki bull og videysa að loft-
ið sé hreint og tært hér á íslandi. Ég
finn það svo greiniiega á sjálfri mér
hvað öndunina snertir. Heima í Köln
var ég oft með bronkítis og fleiri
lungnakvilla en hér get ég andað svo
góðu lofti að mér að þessir kvillar eru
horfnir. Ég elska lflca víddimar, að sjá
svona mikið, fyrir utan að fjölskylda
mannsins míns styður mig og hjálpar
í hvívetna. Vegna breytinga á
Gabriella Hefur starfað sem
hjúkrunarfræðingur á Islandi en hún flutti
hingað til lands fyrir tilviljun. Kom sem túristi
en varð ástfangin og hefur verið hér siðan.
söfnuðum nánustu vinum eða
elskendum reglulega saman og eins
fórum við lflca mikið heim til fólks.
Þessi deild var í Köln og ein fyrsta
sinnar tegundar. Nokkrum árum síð-
ar var fyrirkomulaginu breytt þannig
að HlV-smitaðir sjúklingar lágu á
deildum með sjúklingum sem þurftu
á lyfjameðferð að halda vegna ann-
arra kvilla og eins sykursjúkt fólk.
Þessi blöndun kom miklu betur út
. þar sem
Það er ekki bull og vitleysa að loftið sé hreint og tært hér á Islandi. smám
fyrir mig að finna nokkuð sem er
slæmt og leiðinlegt hér. Nema nátt-
úrlega að ég tala ekki nógu góða ís-
lensku, en það er auðvitað bara mér
sjálfiri að kenna. Ég sakna auðvitað
systur minnar og fjölskyldu. Núna er
hún búin að ætdeiða htla stúlku sem
heitir Lara. Lítil stúlka sem var á upp-
tökuheimili og blóðforeldrar hennar
voru sjálf á upptökuheimili fimmtán
ára gömul. Ég verð að fara í heimsókn
til þess að hitta hana. Eins sakna ég
svolítið Þýskalands í kringum jólin.
Gabrielle Beatrix Alfrida Rambau
„Pabbi vildi að ég héti Gabrielle, mamma valdi
nafiiið Beatrix og Alfiida er eftir ömmu minni. Auðvit-
að notar maður ekki svona löng nöfn dags daglega en
þetta er þó hluti af mér.“
Hún er fiá borginni Köln. Þaðan höfum við Kölnar-
vatnið og þaðan heyrum við svo oft tónleika. í borg-
inni eru margir háskólar en það eru aðallega tónhstar-
og heimspekibrautir. Gabrielle er gift íslenskum
manni og hefur ferðast vítt og breitt um ísland. Hún
starfar sem geðhjúkrunarkona og sagði það ekkert
vandamál að fá reynslu sína og menntun metna fiá
Þýskalandi.
Landspítalanum, það er öhum þess-
um Landspítölum, hef ég verið svoh't-
ið á flækingi. Bæði unnið hér í Foss-
voginum og eins á Grensásdeildinni,
en nú er ég komin til þess að vera hér
á gamla Borgarspítalanum. Það segja
allir Borgarspítalinn þó það heiti
Landspítalinn í Fossvogi.
Undirbjó jarðarfarir vina
sinna
Það er skrítið hvemig fólk velur
sér starf. Það var vegna veikinda
mömmu sem ég valdi mér þetta starf,
en annars var hún saumakona, mjög
ílink saumakona, og ég hef aldrei get-
að saumað neitt. Eg var ekkert fyrir
handavinnu í skóla, það var bara
systir mín sem erfði þann hæfileika.
Ég er heldur ekki góð húsmóðir, ég vil
bara vinna við að hjálpa mjög veiku
fólki og sem betur fer fæ ég tækifæri
til þess. Þegar ég vann á HlV-deild-
inni var ég deildarstjóri og við rákum
mjög öflugt aðstandendastarf. Við
saman
varð HlV-deildin eins og fangelsi.
Það voru líka mjög miklir fordómar.
Oft fór ég heim til sjúklings og sat
með honum þar sem hann rabbaði
um það hvemig hans eigin jarðarför
ætti að vera. Við undirbjuggum
hreinlega jarðarfarir vina okkar.
Stundum vorum við bara að laga
góðan mat og rabba, því surnir vildu
bara samverustund. Aðrir vinir voru
svo að segja horfnir. Þegar svo var
komið að lyfin virkuðu ekki lengur og
morfínskammturinn orðinn gagns-
laus þá er það bara nærvera annarrar
persónu sem skipti máh. Já, sem bet-
ur fer eru þetta hðnir tímar. Sumarið
verður vinnusumar hjá mér, þar sem
maðurinn minn er að þeytast upp
um fjöll og firnindi en svo förum við
saman til Þýskalands í haust, ef guð
lofar. Hér verð ég í framú'ðinni ef aht
gengur vel og kannski tek ég
meistaragráðu í hjúkrun og hver veit
nema orðin komi einhvem tíma rétt
út úr mér á íslenskunni.