Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1954, Blaðsíða 105

vakti henni liroll og geig. Skuggi dauðasigðarinnar
varpaSi húmi á hádegi skáldkonunnar, og þó aS
hún barmi sér ekki og kveSi yfirleitt minna bein-
línis um sjálfa sig en ýmis skáld þessa tímabils, vakir
dauSauggurinn undir niSri, glæsir dásemdir lifs og
gróanda og eykur flug imyndunaraflsins og ynnileik
þeirrar fegurSartilbeiSslu, sem kvæSin eru gædd. í
einhverju hinu fegursta kvæSi, sem skáldkonan orti,
Með sól, er sem hún freisti aS bjarga sér á vængjum
skáldskapar sins úr greipum dauSans yfir á land
þess lifs, sem i þessum tímanlega heimi er lifaS.
MeS sólu gengur hún til vesturs, og hún afsakar viS
sólina, hve ævifylgd sin verSi stutt. En sólin hefur
vermt hjarta hennar, ef til vill var hending stefja
hennar sólarorS, og duftiS vaknar aftur aS vilja
sólarinnar. SiSan:
„Þvi okkur er ei skapaS, ó, sól, aS skilja,
viS skiljum ei fyrst lifiS er geisli þinn.“
Hve skáldleg sýn GuSfinnu frá Hömrum var skörp
og skapandi sýnir glögglega kvæSiS Islenzkir skór,
\ þar sem liún viS aS liugsa til slíkra skóa og setja
(103)
Snorri Hjartarson.
Guðfinna frá Hömrum.