Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1926, Síða 23

17
Úti á einni götunni í Jerúsalem reikaði á þessari stundu
ungur maður. Hann hafði enga ró fyrir samviskukvölum.
Hann hafði afneitað meistara sínum. Petta var einn af
þegnum hans, sem dirfðist að kalla sig konung — kon-
ung sannleikans — frammi fyrir dómara sínum. Bregður
ekki afneitun Péturs réttu Ijósi yfir það, hvernig konung-
dómi Jesú var farið í raun og veru? Hvílíkt konungsríki!
Hvílíkar skýjaborgir! Var ekki viturlegt að spyrja yfir
slíkum rústum: Hvað er sannleikur og hvar er tign og
vald sannleikans? Þegar borgir hrynja og falla í rústir,
er erfitt að finna guðlega lífæð sögunnar.
Við skulum hugsa okkur að við stöndum frammi fyrir
Péturskirkjunni í Róm. Parna stóð cirkus Nerós áður.
Gömul steinsúla frá þeim tímum stendur þar enn þá, og
hún gæti sagt okkur undursamleg tíðindi. Þarna stóð
hún, þegar kristnu píslarvottunum var kastað fyrir ljónin,
af því að þeir vildu ekki afneita trú sinni, meistara sínum
og guði, föðurnum, sem hann, ineistarinn, hafði kent þeim
um. Þarna stóð hún, þegar Pétur var leiddur til kross-
festingar eftir trúa þjónustu og langt líf. Þarna stóð hún,
þegar hornsteinn mesta musteris heimsins var lagður,
musterisins, sem reist var yfir gröf fiskimannsins frá Galíleu.
Minningarnar um þá tíma, þegar ljónin fóru með völdin
á leiksviðinu og Neró í Róm, standa hér við hlið minn-
inganna um sigur Jesú frá Nasaret. Á gránaðan sökkul-
inn er skráð letur, sem nú er mjög orðið máð! Ljónið af
kynstofni Júda hefir sigrað!
Jesús frammi fyrir Pílatus — Pílatus frammi fyrir Jesú!
Pílatus hefði verið löngu horfinn í myrkur þagnar og
gleymsku, hefði ekki birtan af Jesú fallið á hann um ör-
litla stund.
Það er þó ekki með þetta langmið framundan, sem
2 a