Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1926, Síða 71

65
sem slær mjúkum, hlýjum, björtum blæ umhverfis sig.
Pað eru orð Helga Njálssonar, þegar þeir Grímur eru
staddir í Álfhólum og frétta, að Flosi sé að hefja atför
að Skarphéðni: »Ok skulu vit Grímr vera þar, sem
Skarphéðinn er.«
Frá þessum orðum, jafn óbrotin sem þau þó eru,
andar svo mikilli ástúð og hlýju, að eg minnist eigi
annarar meiri í fornsögum okkar, enda er þar víðast vel
með slíkt farið.
En það getur eigi hjá því farið, að sá maður, sem
þessum orðum er beint til, hafi hlotið að bera í fari sínu
mikla og góða eiginleika, sem þeir, er næstir honum
stóðu og best þektu, virtu og mátu. Enda má hann
vera fullsæmdur af orðum þessum sem viðurkenningu
bræðra sinna.
Um sjálf Ieikslokin, brennuna, þarf eigi svo mjög að
fjölyrða. Skarphéðinn stenst þá eldskírn með dæmafárri
hreysti og karlmensku. Hann veitir föður sínum að fá
að ráða í hinstu viðskiftum þeirra, því, að þeir gangi
ekki móti Flosa, heldur verjist úr bænum. Hann veit
að vísu, að þetta er óráð, en hann vill ekki brjóta á móti
vilja föður síns nú. Ekki vegna hinnar gömlu, blindu
hlýðni, heldur vegna virðingar á gömlum manni, sem ber
sorg af hans völdum.
Að lokum vill þó Skarphéðinn sýna föður sínum það,
að eigi bresti sig hug eða rækt til að fylgja honum í
dauðann, þótt hann hafi nú brotist undan völdum hans
að öðru.
Síðustu orðin, sem hann mælir um föður sinn, eru all-
einkennileg og bera hinn gamla svip samanblandaðrar
angurværðar og kulda:
»Snimma ferr faðir vórr í rekkju, ok er þat sem ván
er — hann er maðr gamall.«
5