Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1926, Síða 85

79
Garðshorni, sem hlýtur kongsdótturina fyrir afrek sín,
er draumur æskumannsins. Og jafnframt svellur brjóst
hans af þroskagleði, því að hann finnur þrek sitt vaxa.
Hann finnur að hann er að fá vaid yfir nýjum viðfangs-
efnum. Pað sem honum hefir verið myrkt, blasir nú við
í björtu ljósi. Nýir heimar opnast eins og af sjálfu sér,
aðeins ef á er knúð. Hugarheimurinn — skilningur hans
og þekking — vex að stærð og valdi. En með því er
honum þó ekki fullnægt. Því meiri vöxtur, því meiri
vaxtarþrá. Hann finnur að »dælt er heima hvat.« Hann
þráir ný og erfiðari viðfangseíni. Hann vill sjá og til-
einka sér alla dýrð veraldar. Pað er útþráin, sem hefir
tekið hann töfratökum. Vaxtarþrá hans er orðin að seið-
andi æfintýri um ókunn lönd, þar sem hann er sjálfur
hetjan. Stundum er útþráin aðeins voldug og vonlaus
þrá, það er svo margt sem bindur heima, örbirgð eða
ættarskylda:
»Grágæsamóðir,
ljáðu mér vængi,
svo eg geti svifið
suður yfir höf.
Bliknuð hallast blóm t gröf,
byrgja Ijósið skuggatröf.
Ein eg hlýt að eiga töf
eftir á köldum ströndum,
ein eg stend á auðum sumarströndum.
Langt í burt eg líða vil,
Ijá mér samfylgd þína,
enga vængi á eg til
utan löngun mína,
utan þrá og æskulöngun mína.
Lof mér við þitt létta fley,
lítið far að binda,
brimhvít höf eg óttast ei