Jólagjöfin - 24.12.1917, Síða 17

JÓIiAGJOFIK
15
Hver hefir misþvrmt þér svona ? var spurt með bliðri rödd.
Það gerði hann Adam, svaraði þyrnikvisturinn.
Þú niátt ekki taka þér það svo mjög nærri, mælti Eva
hughreystandi. Við eigum að vera vinir öll, sem hér erum,
og okkur á að liða vel og við eigum að vera glöð. Og þú
skalt sjá að áður en varir verða komin á J)ig ný blöð í stað
hinna. Svo það var Adam sem sló þig. Það var ekki fall-
ega gert af honum; og heitur dropi féll niður þar, sem Jiyrni-
kvisturinn var særður.
Grætur þú, Eva, spurði þyrnikvisturinn. Þykir Adam
ekki vænt um þig lengur?
Ó-jú, honum þykir að visu vænt um mig, svaraði Eva,
en það er þó öðruvisi en áður var. Eg vildi óska þess að
það hefði verið eg, sem hann sló.
Þú? Það getur ekki verið alvara þín.
Jú, nei — en hann ætti alls ekki að snerta við neinum
öðrum en mér og ekki tala við aðra eða hugsa um aðra en
mig og ekki láta sér þykja vænt um aðra né vera reiður
við aðra. Skilur þú mig ekki þurnikvistur? Og hún rétti
út hendina til þess að klappa honurn og gætti þess ekki að
hún var að klappa á kollinn á hðggorminum, sem hafði teygt
sig upp úr runnanum.
Evu varð að hljóða ofurlítið.
Varð þér ilt við, hvíslaði höggormurinn með ísmeygilegri
rödd, — eg bið þig að fyrirgefa mér. Fyrirgefðu að eg gríp
fram í samtalið. Skriðdýr, eins og eg, á engan rétt á því
að taka þátt í samræðum. En mér fanst það svo fagurt,
sem þú varst að segja, þelta: að við ættum öll að vera vin-
ir, hér í garðinum, það er einmitt skoðun mín líka. Og
höggormurinn reyndi það sem hann gat til þess að koma sér
i mjúkinn hjá Evu. Er það ekki eitthvað, sem eg gæti gert
fyrir þig?
Nei, það held eg ekki, svaraði Eva. Hún sagði þetta
svo hikandi og það var eins og hún væri annars hugar.
Höggormurinn sá það strax, en lét sem ekkert væri.
Eg skil það svo undur vel, hélt hann áfram, að það er
ekki af þvi að þú sért að leita á fund okkar, — veslings