Jólagjöfin - 24.12.1917, Side 18

16
JÓLAGJÖFIN
skriðdýrsins eða þessa lítilfjörlega, sístingandi og óæta þyrn-
is — að þú kemur liingað svo líðum. Heldur eru það hin-
ir girnilegu ávextir á skilningstrénu, sem seyða ju’g hingað.
Eva svaraði engu, en hrosti gegnum tárin.
Og auðvitað er jiað hvorki ilmurinn né bragðið sem laða
þig. Þvi að hér er slík Guðs blessun a( allskonar öðru sælgæti,
þó að þessir ávextir séu auðvitað göfugnstir og beztir. En
annað mál er það, að verða eins og Guð: Hugsaðu þér, af
þú værir guð Adams. Að hann skeytti engu nema þér. Eg
á við það, að þið gætuð engu að siður beðið kvöldbænirnar
ykkar, þegar Guð kemur til ykkar á kvöldgöngu sinni. En
ef eg væri i þinum sporum, þá mundi eg vilja láta Adam
heyra mér til allan og óskiftan.
Eva starði hugfangin á bina gullnu ávexti.
Við megum borða eftir vild af öllum ávöxtunum i garð-
inum, sagði hún með lágri rödd, en ávexti skilningstrésins
góðs og ills megum við ekki snerta, og þann dag sem við
gerðum það ættum við að deyja, sagði Guð við okkur.
Ætli það nú? mælti höggormurinn.
Slík smá-efasemd getur sært ótrúlega mikið.
Ætli við eigum að skilja það bókstaflga? Ætli Guð
mundi vilja eyðileggja það, sem hann hefir sjálfur skapað?
Skyldi Guð vera hræddur við, að þið munduð verða honum
jafn-vitur? Skyldi hann vera dutlungasamur? Ætli hann
sé nú Guð?
Eva var nú hugsi. Já, um livað var hún að hugsa: Það
var Adams vegna. Og einn einasta ávöxt aðeins, — skyldi
það gjöra nokkuð? Aðeins að hragða á honum? Og eg
ætla mér ekkert ilt með því. Og Guð er líka svo góður.
Og hversvegna megum við það ekki? Og mest hugsaði hún:
Ekki að vera að hugsa, ekki að vera að brjóla heilann, tíndu
ávöxtinn, iljótt, fljótt, — þú vilt i rauninni ekki gera það,
en þú ætlar þér aðeins gott með því. — — —
Æ, — hún stakk sig á þyrninum, þegar hún teygði sig
og studdi sig við hann með annari hendinni. Æ, það blæddi
og hún saug hlóðið úr fingrinum.
Eva, Eva, sagði þyrnikvisturinn.