Jólagjöfin - 24.12.1917, Síða 19

JOLAGJÖFIN
17
En hún heyrSi ekkert frekar. Ávöxturinn var þegar laus
frá stönglinum. Hún hélt á honurn.
*
' * .*
Adam var að hamast úti á hrjóstrugum akrinum. ÞaS
hafSi verið steikjandi sólskin um daginn og svitinn rann niS-
ur háls hans í litlum lækjum.
Ert þú nú hingað kominn, bannsettur, sagði hann önuglega.
Já, það er eg, svaraði þyrnikvisturinn.
Alstaðar ertu. Þú varst þarna uppi í brekkubrúninni,
og nú ertu hér líka. Hvaðan úr þremlinum kemur þú, —
eg veit það með vissu að eg hefi engu sáð hér öðru en
hveiti og byggi.
Eg kem úr Paradís, svaraði þyrnikvisturinn — eins og þú.
Sólin var einmitt að ganga undir. Skýin bjuggu henni
sæng úr töfrandi, rósrauðum silkivoðum. Adam rétti úr bak-
inu svo vel sem honum var unt og horfði í áttina þangað,
sem Paradís hafði verið. Hann stóð lengi í sömu sporum,
frá sér numinn af hinni gullroðnu, deyjandi dýrð. Guð einn
veit, hvað hann var að hugsa.
Nú var það aðeins sem óljós draumur. En þyrnarnir
þarna, sem vóru að kæfa gróðurinn íyrir honum, þeir vóru
raunveruleiki. Daunillur sviti, strit og áhyggjur og sárar og
s\íðandi lendar, það var lika alt raunveruleiki. Eva, sem
var orðin göniul og Önuglynd og beið hans þarna heima í
moldarkofanum með gamlar ásakanir, — hún var lika raun-
veruleiki.
Ætlar þú að elta mig alt mitt líf.
Já, eg fylgi þér, drottin dýranna.
Ávalt?
Þangað til þú deyrð, —já, eða þangað lil á mér vaxa þrúgur.
Aftur dauðinn. Það kvöldaði og varð brátt svalt, er
sólin var gengin undir. Adam grét. Hann var að hugsa
um Abd. Það vóru tugir ára siðan; en hann var þó ekki
búinn að gráta út ennþá.
Eg ætlaði ekki að hryggja þig, eg ætlaði aðeins að minna
þig á mig, mælti þyrnikvisturinn.
JÓLAGJÖFIN I.
2