Jólagjöfin - 24.12.1917, Qupperneq 26

24
JÓLAGJÖFIN
Alt í einu var krókur á veginum, og eg kom að lágu
húsi með stráþaki. Yfir dyrunum var spjald með konung-
legum forréttindum.
Inni hljómaði söngur.
Mér lá við að kyssa gráan múrinn, svo glaður varð eg
við að hitta menn. — — — —
Inni í instu stofunni sátu tveir menn, við ijós af olíu-
lampá með stórri blikk-ljóshlíf. Þeir voru báðir gamlir, báð-
ir jafn drykkjumannslegir í útliti, föt þeirra voru jafn feitug
og sldtug, og þeir voru jafn þrútnir og blóðugir. í andliti.
Og þó var einn munur á svipnum í hinum gljáandi augum
þeirra. Annar þeirra þekti lífið betur en hinn, gat eg séð,
hann hafði að minsta kosti grátið meira.
Þeir sátu livor á móti öðrum við gamalt tréborð, alþak-
ið fullum og tómnm flöskum. Þeir sátu bognir og niðurlút-
ir eins og þeir svæfu eða væru dauðir, handleggirnir hengu
máttlausir niður. En afarstór spiladós þeytti hljómfossum
Meyerbeers út í loftið.
Þegar hljóðfæraslátturi.in hætti, spurði maðurinn, sem
hafði grátið, að því hvað eg væri. Eg sagði honum það ít-
arlega.
Hann virti mig fyrir sér hugsandi og brosti þreytulega.
„Nú, lítið þér svona út, spekingurinn, þér sem viljið
fræða fólk um eitthvað nýtt og nytsamt um kvenfólk og fánýti
þess. Guð minn góður! Jú, eg gat skilið að þér hlutuð að
vera mjög ungur“.
„Komið hér og fáið yður eitt glas. Þér gelið ekki gert
að því, þótt þér séuð uugur. Þér verðið gamall með tímanum
— og vísari — veslingur“,
Eg settist niður dálitið reiður. Eg bafði ekki búist við
sjálfbyrgingslegum aðfinningum af fyllisvíni.
„Verið jiér ekki afundinn“, sagði hann. Mér líkar and-
lit yðar vel. Þér eruð svei mér lika gáfaður. En þér megið
ekki segja neitt ilt um kvenfólkið. Gleðjið þér nú einu sinni
veslings gamlan garm, og lofið mér að minsta kosti að hugsa
yður um — tvisvar, ef þér skrifið um kvenfólk.