Jólagjöfin - 24.12.1917, Blaðsíða 27

JÓLAGJÖFIN
25
Hann ]>agði og tók í höndina á mér.
„Af ]>ví að eg skal segja yður, ungi maður, kvenfólk,
]>að er þrátt fyrir alt, hið bezta sem drottinn hefir skapað á
þessari jörð. Og konan var ekki sköpuð til þess að mann-
inum skyldi aldrei leiðast, heldur til þess að gera hann betri
og göfugri. Trúið mér. Sá dagur mun koma þegar þér af
alvöru elskið unga stúlku af allri sál yðar, þá fallist þér á
skoðun gamla drykkjumannsins í heiðarknæpunni.
„Skál! drengur minn! Mér líkar blaðið betur síðan þér
fóruð að starfa við það, en þér skuluð ekki skrifa um æs-
andi meðöl, kvenfólk og fánýti þess ennþá, þér verðið að
láta það bíða nokkur ár.
Inngangslagið að æfintýri HoíFmanns lét hann þagna
stundarkorn.
„Fyrst þegar þú finnur til þess að þú elskar konu, þá
máttu vel skrifa um það, ef þú vilt“, sagði hann rólega og
leit út undan sér. — „Eu ekki fyr. Minning hennar á að
vera skrifuð af góðurn höndum, af höndum elskandi manns“.
„Heyrðu nú drengur minn! Þegar eg var á þínum aldri
las eg Iæknisfræði, og bezti vinnr minn, eini vinur minn, —
hann er nú mjög mikils metinn lögfræðingur, hann verður á
endanum æðsti dómari í hæstarétli, — hann las lög. Við
elskuðum báðir sömu stúlkuna, en við vorum jafn góðir vin-
ir fyrir því, því að hún elskaði hann aðeins, þú skilur. Eg
tilbað hana og hún tilbað hann, og hann, — honum þótti
svo vænt um hana, sem honum var gefið að geta þótt vænst
um aðra en sjálfan sig: Hann var einn af þessum köldu,
harðgervu mönnum, sem þjóðfélagið Jiarfnast svo mjðg. Hann
var fœdclur dómari, skilurðu, það eru sumir menn svo, en
það eru ekki ætíð beztu mehnirnir“.
„Eg átti nokkra kunnnigja meðal listamannanna, og þess
háttar menn áttu bezt við skaplyndi mitt. £f ást uiín á in-
dælu, litlu stúlkunni hefði ekki farið með mig, dá væri eg
einnig orðinn listan>aður“.
„Nú jæja, hánn varð kand. jur. og eg varð kand. med.
og kir. Minn titill var lengri en hans, en það var hann sem