Jólagjöfin - 24.12.1917, Síða 28

26
JÓLAGJÖFIN
hún trúlofaðist eina indæla sumarnótt í skrautlýstum lysti-
garði við sjóinn.
Hann varð mjög fljótt yíirdómari, hann hafði afbragðs
heila og ]iau giftu sig.
Eg, veslings garmurinn, varð varalæknir á einum af spítöl-
unum og var daglegur gestur á skrautlaga heimilinu þeirra.
Hann dæmdi menn og hvíldi í örmum hennar. Eg gerði
við menn og hvildi innan um flöskurnar mínar. Hann vann
til þess að koma sér áfram. Eg erfiðaði af öllum mætti til
þess að komast aftur á hak
Guð á hæðum, en hvað mér þótti vænt um Iiana. Eg
leyrnli ]rví eins og eg gat, bæði drykkkjuskap mínum og ást
til hennar, en hún sá það' altsaman vel, og það getur vel
verið, að hún hafi grátið mín vegna, þau augnablik, þegar
hún var ekki að liugsa um hann. Aumingja konan, hún
hafði ekki beðið um hjarta mitt, en eg gat ekki gefið öðrum
það, af því hún átti það.
Svona liðu nú þrjú ár. Ári eftir að þau voru gift,
höfðu þau eignast dreng, já, það var hinn dýrlegasti dreng-
ur í þessuin hsimi. Hann elskaði drenginn, eg get kveðið
svo að orði. Hann lifði og hrærðist fyrir drenginn.
Dómar hans urðu mildari, hann varð nærri því breytt-
ur maður. Þessi „Mandarín“ var að verða svipaður manni,
þegar ógæfan skall á.
Dag einn hvarf harn dómarans í einum af skemtigörð-
um höfuðborgarinnar, þegar vinnukonan var að skemta sér
með dáta úr riddaraliðinu, og nóttina eftir fanst litla líkið í
tjörn einni í garðinum.
Hann æddi eins og villidýr nætur og daga. Hann reyndi
að svifta sig lífinu, það varð að vaka yfir honum. Hann var
geggjaður, hann var geggjaður. Það var ekkert af viti eftir
í honum.
Og svona hlaut það að vera. Það var hann sem átti
drenginn. Það var nokkuð af honum sjálfum, sem var orðið
að engu. Hefði það verið hún, konan hans, já, sjáum til,