Jólagjöfin - 24.12.1917, Qupperneq 42

40
JÓLAGJÖFIN
Axel Krúse drap höfði. Hann sat álútur og hafSi spent
greipar um kné sér. Hugsanirnar þutu um sál hans í óreiðu.
En það eitt var honum ljóst, að húsbóndi hans vissi alt —
það var hin eina mögulega skýring á þessum kynlegu til-
mælum. Með öðrum orðum: nú var alt tapað, staðan, mann-
orðið og hamingjan — alt.
Og hugsanirnar hömuðust. En þótt ruglingur væri á
þeim náðu þær loks loka-takmarkinu — hinum mikla og
eilífa griðastað trúaðra sálna — Guði.
Og um leið var sem hita-straumur færi um Axel allan,
og hinar ýfðu öldur í hjarta hans kyrðust.
„Guð — hjálpræði mitt“, — hvíslaði hann. „Með'an eg
á þig er engu tapað“.
Og um leið var hann ákveðinn í því hvað gjöra skyldi.
Hann ætlaði að vera sannur, hann ætlaði að segja alt eins
og það var, hverjar svo sem aíleiðingarnar yrðu. Hann leit
upp og horfði í augu húsbónda sins:
„Eins og eðlilegt er skil eg ekki hvers vegna þér mælist
til þessa af mér — og hvers vegna það er gert svo hátíðlega,
en þér, sem hafið falið mér mesta trúnaðarstarfið^ við verzl-
un yðar, og á annan hátt sýnt mér svo mikla velvild og
traust, hafið fullkominn rétt til þess að þekkja mig til hlítar.
Og eg skal verða við tilmælum yðar hispurslaust og án þess
að draga nokkuð undan. En konan mín verður að vera við-
stödd“.
„Já, — eg hefi auðvitað ekkert á móti þvi“.
Axel sótti síðan %HeIgu og bað Knút litla að fara inn í
annað hérbergi með leikföngin sín.
Helga heilsaði gestinuin og settist síðan við saumaborð
sitt — og horfði undrandi á mennina á víxl, Hvað átli all
þetta að þýða?
Svo tók Axel til máls.
„Þar sem þér, etatsráð, óskið þess að fá nánari vitn-
eskju um fortíð mína og berið þessi tilmæli fram með svo
óvenjulegum hætti, gel eg mér þess til að það standi i ein-
hverju sambandi við traustið sem þér hafið sýnt mér — að
þér óskið þess að ganga úr skugga um það, með þessu, hvort