Jólagjöfin - 24.12.1917, Síða 48

46
jólagjöfin
Yður virðist það ef til vill nokkuð æfintýrakent sem nú
fer á eftir. en það er þó raunveruleiki. Augun þessi björg-
uðu mér. Þau urðu mjer leiðarstjörnur er lýstu mér fyrsta
áfangann í áttina til Guðs. Þegar eg var búinn að horfa í
þau, fanst mér, sem á mig hefði skinið undursamleg sól. Og
eg sá þau, hvert sem mér varð litið. Þau fylgdu mér inn i
dimma og tómlega klefann minn og uppfrá því fanst mér
klefinn ekki nærri eins óvistlegur og hann hafði verið áður.
Og töframagniðsem þau höfðu, átti ekki skylt við neinar
holdlegar hugsanir, heldur stafaði það af velvildinni og blíð-
unni sem i þeim speglaðist. Það var eins og þau segðu við
mig: Það eru þó til manneskjur sem þykir vænt um þig
þrátt fyrir alt.
Þegar eg kom út í fangelsisgarðinn daginn eftir, varð
mér auðvitað strax litið upp í gluggann. Hún stóð þar aftur
og augu okkar mættust. Og eg las það sama í þeim. Eg fór
að hugsa um fangabúninginn minn og hvernig högum mín-
um væri komið — og mér fanst það einmitt vera þessi
mikla vanvirða mín, sem væri orsök þess að stúlkan liti svo
blíðlega til mín.
Daginn eftir var hún ekki í glugganum. — En í hennar
stað var reist upp spjald i gluggann og á það skrifað með
stórum stöfum: Matt. 4, 4.
Og það fyrsta sem eg gerði er eg kom inn í klefann var
það, að fletta upp í biblíunni. Og þar las eg þetta:
„Maðurinn lifir ekki á brauði einu saman, heldur á
sérhverju orði, sem fram gengur af guðs munni“.
Eg get ekki lýst því eða skýrt það fyrir yður hvað fyrir
mig kom. Enginn getur skilið það, sem ekki hefir reynt það
sjálfur, hvað það er, þegar orð frá guði verður að Iífi í sál
manns. — Það var eins og um mig færi rafmagnsstraumur,
eins og mig gripi skelfingarkend, samfara þægilegum yl.
Maðurinn lifir af hverju þvi orði, sem fram gengur af
guðs munni.
Lifir! Hafði eg þá ekki lifað áður? Nei, eg sá það,
eins og í sviplegri sýn. Eg hafði aldrei lifað, þvi að eg hafði
aldrei þekt guð og orð hans.