Jólagjöfin - 24.12.1917, Qupperneq 49

JÓLAGJÖFÍN
47
Eg veit ekki um tilfinningar mínar á þessu augnabliki.
Eg gat ekki heldur gert mér grein fyrir því hvað það var
sem lienti mig, — eða hvað um mig mundi verða. Eg vissi
það eitt að guð var mér nálægur, að hann var hjá mér í
litla klefanum mínum.
Eg litaðist um og mér fanst alt vera svo breytt, svo
fagurt og hátíðlegt — eins og klefinn væri orðinn að kon-
ungshöll — af þvi að Guð var þar hjá mér.
Og alt annað varð um leið svo lítilfjörlegt og fjarlægt.
Jafnvel augun sem eg hafði séð í glugganum. Þau voru
eins og stjörnur, langt, langt i hurtu.
Upp frá þeirri stundu varð Guðs orð mér brauð, fæða,
líf — eilíft líf. Eg get ekki stilt mig um að segja þetta:
er biblían ekki dásamleg hók, þegar við eignumst sjálfir
andann sem hún er innblásin af, þegar við skiljum hana og
notum okkur lífið og kraftinn sem hún veitir.
Þetta var fyrsta skiftið sem eg kom til Guðs, — en ekki
seinasta skiftið. Alt varð svo nýtt fviir mér, — það var
eins og eg væri að stafa mig fram úr framandi tungumáli. Eg
hafði svo oft heyrt um þetta talað alt saman, en ekki skilið,
— réttlæti, friður, fyrirgefning syndanna, lif og eilifur fögn-
úður. Og fyrst og fremst nafnið sem öllum nöfnum er æðra
— Jesús — friðþægjarinn, frelsarinn, krossinn og blóðið, alt
varð þetta mér nú að sæium raunveruleik, eg þekti það, því
eg átti það, — það varð sem óaðskiljanlegur hluti af sjálf-
um mér.
Og afbrot mitt! Já, það varð margfalt. En við kross-
inn sá eg fyrir það bætt með blóðí lambsins ásamt öðrum
syndum mínurn, — fyrirgefið og afmáð og allar afleiðingar
þess.
Þegar eg losnaði úr prísundinni, var eg sem annar mað-
ur Og þó að vanvirðan elti mig eins og vofa, — þá hefi
eg þó reynt það, að Guð getur umkringt oss og varðveitt og
að þá getur ekkert grandað oss“.
Axel þagnaði og huldi andlitið í höndum sér.
„Sáuð þér ekki stúlkuna aftur?“ spurði Gerner, rólegur
að vanda.