Ægir - 01.11.2002, Blaðsíða 33

33
S A G A V I TA N N A
af þeim, teikningar og nýjar ljós-
myndir. Heimildargildi bókar-
innar um þennan merka þátt í
siglingasögu landsins er því ótví-
rætt.
Í lok bókarinnar er fjallað um
menningarsögulegt gildi vita á
Íslandi. Þar segir m.a.: „Vitarnir
sem fjallað er um í bók þessari
eru flestir í eigu ríkisins og í um-
sjá Siglingastofnunar Íslands en
nokkrir innsiglingarvitar eru í
eigu sveitarfélaga. Það ætti því að
vera óvenjulega auðvelt að vinna
að stefnumörkun um varðveislu
vitamannvirkja sem nær öll eru í
eigu og umsjá sama aðila og eru
auk þess í notkun, enn sem kom-
ið er að minnsta kosti. Vel mætti
gera ráð fyrir þeim möguleika að
ákveðnar gerðir vitabygginga
verði friðaðar eða að öðrum kosti
að farið verði með þær sem friðað-
ar byggingar þegar Siglingastofn-
un Íslands markar framtíðarstefnu
um viðhald vita sinna sem gæti
miðað að því að færa útlit ein-
hverra vita til fyrra horfs þegar að
viðhaldi þeirra kemur eins og
þegar hefur verið gert við Dyr-
hólaeyjarvita. Ekki svo að skilja
að vitunum sé hætta búin heldur
er friðun öllu frekar viðurkenning
á menningarsögulegu og listrænu
gildi þeirra.“
Víða leitað fanga
Kristján Sveinsson, einn höfunda
„Vitar á Íslandi“, segir að bókin
hafi verið í vinnslu í um tvö ár og
víða hafi verið leitað fanga. Hann
segir að vissulega sé saga hér-
lendra vita mjög merkileg og því
tímabært að draga hana saman á
einn stað. „Vitarnir hafa verið
snar þáttur í að efla öryggi sjófar-
enda og fiskimanna og því hafa
þeir menningarsögulegt gildi,“
segir Kristján Sveinsson.
Malarrifsviti á Snæ-
fellsnesi, sem var
byggður árið 1946, er
rösklega 20 metra hár.