Freyr - 01.09.2002, Blaðsíða 12

Sauðfjárræktarfélag Sveinsstaðahrepps gerði
Páima á Akri að heiðursfélaga sínum árið 2002.
(Ljósm. Jóhanna Pálmadóttir).
nautar okkar hafa unnið mjög
gott starf. Hins vegar má búast
við því að sú breytta, skipan sem
orðin er á ráðunautaþjónustunni,
muni skila enn betri árangri en
verið hefur. Ef ráðunautar geta
sérhæft sig hljóta störf þeirra að
verða markvissari.
Afuróasalcm?
Jón Viðar. Austur-Húnvetn-
ingar hafa staðið sig frekar vel í
slátrunar- og afurðarsölumálun-
um og hafa sloppið við hremm-
ingar síðustu ár í þeim efnum.
Jóhanna: Við sluppum a.m.k.
við mestu áfollin í sambandi við
Goða. Sigurður Jóhannesson,
sem tók við rekstri Sölufélags A-
Húnvetninga fyrir þremur árum,
hefur eflt það mjög.
Páhni: Við höfum alla tíð haft
afúrðasölufélag og verslunarfélag
aðskilin, þ.e. Sölufélagið og
Kaupfélagið. Á þes-
sari tíð sameiningar
á öllum sviðum þá
hafa þessi félög samt
ekki verið sameinuð,
góðu heilli, segi ég.
Auk okkar ágæta
framkvæmdastj óra
Sölufélagsins höfum
við verið afar heppin
með sláturhússtjóra,
Gísli Garðarsson, frá
Súðavik.
Gunnar: Sölufé-
lagið er nú orðið
þriðja stærsta slátur-
hús á landinu, en þar
fer hins vegar ekki
fram nein úrvinnsla
á kjöti, nema hvað
hér er gerð sviða-
sulta. Forráðamenn
félagsins telja það
ekki borga sig að
vera með frekari
vinnslu á kjötinu þar
sem að það þykir of
dýrt.
Jóhanna: Það verður líka að
segjast að með falli Goða þá
hvarf mikið af sérvöru, unninni
úr kjöti, af markaðnum því að
fyrirtækið rak öfluga kjötvinnslu.
Maður fer ekki út í búð og kaupir
gúllas úr kindakjöti eða kinda-
hakk. Þessi úrvinnsla er hins
vegar öflug bæði úr svínakjöti og
kjúklingum. Það er brýnt að
bæta úr þessu. Þá er vitað að á
Reykjavíkunnarkaðnum er margt
fólk sem vill velja sér sjálft
skrokka og fá þá sagaða eftir sín-
um smekk. Það er ekki lengur
unnt eftir að Goði hvarf en Goði
var með slíka þjónustu á Kirkju-
sandi. I þeim verslunum, sem
eru með niðursagaða skrokka,
vantar stórlega úrval.
Fullorðið fólk, sem flyst til
Reykjavíkur, er vant því að
kaupa heila og hálfa skrokka en
fær ekki þessa þjónustu. Ungt
fólk, hins vegar, lærir ekki að
borða lambakjöt, ef það er ekki
boðið fram jafh tilbúið til mat-
reiðslu og neyslu og annað kjöt.
Eitt af því sem þyrfti, er að efla
markaðssetningu á lambakjöti inn
í mötuneyti og veitingastaði. Þá
eru klassískir kindakjötsréttir er-
lendis, eins og Kebab og Píta, á
boðstólum hér á landi úr svína-
kjöti eða nautakjöti.
Gunnar: Afúrðastöðvamar
þurfa líka að vinna meira saman.
Þegar það vantaði kjúklinga á
markaðinn þá var bara beðið um
innflutning en markaðnum ekki
beint inn á aðrar kjöttegundir.
Gott dæmi er líka með útflutn-
inginn. Við erum að flytja út
þetta 1500-2500 tonn af kin-
dakjöti á ári. Margir aðilar em
að vasast í þessum útflutningi í
stað þess að hann sé hafður á
einni hendi eins og aðrar þjóðir,
t.d. Nýsjálendingar, hafa lært af
biturri reynslu að er hagkvæmast.
Hér eru útflytjendur jafnvel að
keppa hver við annan í stað þess
að vinna saman.
Áður fyrr seldi kjötið sig sjálft,
bæði innanlands og utan, en nú
er að vaxa upp kynslóð sem fær
ekki kindakjöt nema endmm og
sinnum og notar það ekki sem
hversdagsmat. Eg hef heyrt að í
Skotlandi sé kindakjöt auglýst
jafnt sem hversdagsmatur og
veislu- og helgarmatur.
Páhni: Varðandi kjötvinnslu al-
mennt, þá er óhjákvæmilegt að
þar verði komið á verkaskiptingu
milli fyrirtækja. Áður var hver
vinnslustöð með marga tugi af
vörunúmerum í framleiðslu, það
gekk auðvitað ekki til lengdar.
Þama er brýnt að sláturleyfishaf-
ar og kjötvinnslur snúi bökum
saman gagnvart fákeppni versl-
anakeðjanna.
Jóhanna: Það var gerð neyt-
endakönnun nýlega á vegum
Markaðsráðs kindakjöts og þar
| 12-Freyr 8/2002