Freyr - 01.12.2002, Blaðsíða 6

Kraflar frá Miðsitju, sonur Kröflu. Bæði Kraflar og Merkúr, sjá 1. mynd, eru
synir Hervars frá Sveini Guðmundssyni á Sauðárkróki. Ræktunarlina Sveins
er þannig æði sterk i hrossum Brynjars. (Ljósm. Páll Imsland).
loks þegar hann var orðinn þykk-
ur eins og lím þynnti hún hann
með vatni og kallaði vætu. Með
þessu var borðað súrt slátur og
súrar sviðalappir sem mér þóttu
mikið lostæti. Það er það eina
sem ég hef stolið vísvitandi um
ævina. Á Kvíabekk var ekki kom-
ið rafmagn en við höfðum út-
varpstæki með þurrarafhlöðu og á
því var kveikt yfir bláfréttimar.
Svo var fylgst grannt með út-
drættinum í Happdrætti Háskól-
ans. Á annað var ekki hlustað.“
Brynjar segir frá því að afi
hans og amma hafi verið með
blandaðan búskap, 6-7 kýr og um
120 ær. „Það var allt slegið með
orfí og ljá og systkini föður míns
fóm hamfömm við vinnu. Eg
reyndi að standa þeim ekki að
baki og man eftir því að sumarið
sem ég var á 13. ári meig ég
undir á hverri nóttu sakir þreytu.“
Hef alltaf átt sauðfé
I ljósi þess að viðmælandi
minn er nú orðinn landsffægur
fyrir uppeldi góðhesta skyldi
maður ætla að hestar hafí verið
honum handgengnir frá blautu
bamsbeini.
„Þá voru engir hestar í Kvía-
bekk sem hægt var að nota til út-
reiða en þeir voru notaðir í hey-
skapnum allt sumarið. Ég hafði
hins vegar gegndarlausan áhuga á
sauðfé og ef ég fannst ekki inni í
bæ var alltaf hægt að ganga að
mér vísum í fjárhúsunum þegar
ég var lítill. Mér líður alltaf vel í
námunda við fé og hef alltaf átt
fé.“
En þegar saumað er að honum
kemur í ljós að ekki þarf að leita
langt eftir hestamönnum í ættum
hans. „Rögnvaldur afi minn borð-
aði ekki hrossakjöt og vílaði ekki
fyrir sér að leggja líf sitt í hættu
til að bjarga hesti ef svo bar und-
ir. Hann var ættaður frá Hóli á
Upsaströnd og þaðan hafa komið
mörg góð hross. Svo flutti hann í
Þverá í Skíðadal og þaðan hafa
líka komið nothæfír hestar. For-
eldrar hans vom sæmilega efhað
fólk og fyrir föðurarfínn keypti
hann sér lausamannabréf af
danska kónginum og þurfti fyrir
vikið ekki að stunda vinnu-
mennsku frekar en hann vildi.
Hann stundaði hákarlaveiðar í
15-20 vertíðir og þénaði vel á
því. Hákarlaveiðimenn vom með
svipaðar tekjur í þá daga og sjó-
menn á góðum frystitogurum nú
til dags.“
Það var svo annar þekkmr
hestamaður úr Olafsfírði, Sig-
urður Andrés Kristinsson frá
Kviabekk, náfrændi Brynjars,
sem kveikti í honurn hestamann-
inn en að því komum við síðar.
Til Keflavíkur
Árið 1952, þegar Brynjar var
fimmtán ára gamall, flyst hann
með fjölskyldu sinni til Keflavík-
ur og hefur búið þar síðan, eða í
rétt rúmlega hálfa öld. Ástæðan
fyrir flutningunum var að atvinna
var heldur stopul og einnig að
móðir hans var orðin heilsulítil
og hætt að þola einangmnina sem
fylgdi því að búa í Ólafsfirði.
„Þá var enginn vegur kominn
inn í Eyjafjörð. Eini vegurinn út
úr firðinum var yfir Lágheiði og
hann var bara opinn í 50-60 daga
á ári. Það var ekki um annað að
ræða en sjóleiðina í 10-11 mán-
uði á ári.“
Heldur leiddist pilti ffaman af í
Keflavík. Skólagangan var tæpast
neitt til að tala um. „Æ, eigum
við nokkuð að tala um hana? Ég
lenti upp á kant við skólakerfið
eins og fleiri kerfi, ég hef andúð
á þeim öllum. Ég hafði valið
verknámsbraut en þegar til átti að
taka var engin enska á stunda-
skránni, bara danska. Ég vildi
geta talað við allan heiminn og
reiddist skólanum, hætti að mæta
í aðra tíma en handavinnu, leik-
fími og sund.“
Brynjar fór að vinna ýmis störf
í Keflavík og á Keflavíkurflug-
| 6-Freyr 10/2002