Freyr - 01.12.2002, Blaðsíða 8

Frá Landsmóti á Vindheimamelum 2002. Fjórir fulltrúar Fets á ræktunarbús-
sýningu landsmótsins. (Ljósm. Nína Fljartardóttir).
Börkur, Fjalar og Þór svo nefnd
séu dæmi. Hann gaf mér eitt ráð
sem var að blanda ekki saman
tveimur flugvökrum hrossum ef
ég vildi búa til góðan skeiðhest.
„Eg hef aldrei fengið neitt út úr
því. En ef þú eignast ógurlega
rýmismikla meri á brokki þá er
þér óhætt að nota hana undir
flugvakran hest,“ sagði hann en
ég veit nú ekki hvað ráðunautur-
inn segir urn þetta,“ bætir Brynjar
við. Ráðunauturinn er Agúst Sig-
urðsson sem tekur þátt í spjallinu
og gefúr lítið fyrir þennan vís-
dóm Andrésar í Kvíabekk.
„Þetta var eina tilsögnin sem
ég fékk frá frænda mínum. Hann
viðurkenndi síðar að hann væri
aldrei að hugsa um neitt annað en
að rækta hross undir sjálfan sig.
Þess vegna datt hann í þá gryíju
að hrossin urðu ekki nógu falleg
hjá honum. Eg hef hins vegar
alltaf lagt mikið upp úr því að
hrossin séu heldur falleg. Mér
finnst þau reyndar oft falleg þótt
dómurunum finnist það ekki.“
Ég sel þér aldrei hestinn!
Blakkur var reyndar ekki byrj-
unin því áður hafði Andrés gefið
Brynjari nokkur folöld.
„Eg hafði þau hjá mér í Kefla-
vík og var að æfa mig i að siða
þau til eins og ég legg alltaf mik-
ið upp úr. Eg lét þau hlaupa með
mér í spotta út um bílgluggann.
Eg gaf þessi tryppi því ég ætlaði
mér aldrei að eiga hesta. En svo
var farið að keppa á Blakki uppi i
Mosfellsbæ í nafni fjölskyldunn-
ar i Helgadal. Hreinn kunni því
illa að eiga ekki hestinn og falað-
ist eftir honum en ég neitaði að
selja. Hann varð auðvitað svekkt-
ur en ég bauð honum að borða og
við kýttum áfram um hestinn.
Hann sagðist ekki geta farið
nema hann fengi hestinn keyptan
en ég bauð honunr þá að gista.
Svona létum við lengi dags þar
til ég sagðist skyldu selja kon-
unni hans hestinn. Þannig fóru
málin og hann fór ánægður af
mínurn fundi.
Eg keypti annan hest ættaðan
frá Kvíabekk fyrir dóttur mína
sem var komin með reiðdellu. Þá
fór ég að rilja upp reiðmennsku-
na og fór stundum á bak honum
berbakt því hnakk fékk maður
aldrei fyrir norðan. Mér leið illa
að ríða í hnakk. Mér fannst ekki
nóg að hafa þennan eina hest svo
ég bað Andrés að selja mér hrein-
an töltara. Eg sagðist ekki vilja
þetta helvítis brokk enda gæti ég
ekki setið brokkara nema mér liði
illa. Hann sendi mér þá meri sem
Vala hét, lággeng en hreingengur
töltari. Hann hafði ætlað að gefa
frú Vigdísi forseta þessa meri en
forsetinn kom ekki til Olafsfjarð-
ar svo Andrési þótti rétt að ég
fengi rnerina „þótt þú verðir
aldrei forseti,“ bætti hann við.
Þessa meri var ég með í þrjá
vetur og reið henni mikið út.
Andrés hafði varað mig við því
að hún væri illjámanleg en mér
tókst að vinna trúnað hennar svo
vel að ég gat staðið við hliðina á
henni og sagt henni að sýna mér
fótinn og hún lyfti honum bara.
Einhverju sinni í sauðburði var
hjá mér maður sem ætlaði að
jáma merina en ég bað hann að
bíða meðan ég sinnti fénu. Þegar
ég kom aftur var hann kófsveitt-
ur, það lak af hverju hári á mer-
inni og hún var búin að lenda á
hryggnum upp við vegg en engin
skeifa komin undir. Eg sagði
honum að leyfa merinni að jafna
sig, við skyldum svo jáma hana
seinna. Það gerðum við, ég stóð
hjá merinni og hann jámaði hana
eins og ekkert væri.
í framhaldi af þessu keypti ég
lítið hesthús í Keflavík og á það
enn. Þar hef ég alið upp fleiri
verðlaunahross en margir aðrir.
Eg held að það séu komin ein 30
hross sem ég og aðrir hafa átt
sem hafa fengið verðlaun.“
1 þessu húsi er Brynjar með
folöld sem hann dekrar við. „Eg
er þeirrar bjargfostu trúar að upp-
eldi folalda skipti vemlegu máli
fyrir hrossin, ekkert síður en
mannfólkið. Þess vegna er ég að
byggja hús sem tekur yfir 50 fol-
öld enda hef ég verið með 30-40
| 8-Freyr 10/2002