Skólablaðið - 01.05.1992, Blaðsíða 25

SKÓLABLAÐIÐ 25
Dagur Bergþóruson Egg-
ertsson inspector scholae,
Daníel Freyr Jónsson for-
seti Framtíðarinnar og
Steingrímur Hermannsson
fyrrv. inspector scholae.
Listsamkeppni
Gengist var fyrir samkeppni í hinum ýmsu listgreinum í
tengslum við títtnefnda viku Reykjarvíkurskóla. Til fyrstu
verðlauna vann leikverk Einars Ágústssonar 6-X, Morð í
Menntaskóla. Því miður reyndist ekki unnt að birta verkið
því það telur 32 síður. Fleira efni barst í samkeppnina og
birtum við einhvern hluta þess.
Sagan
- eftir Ólöfu Dögg Sigurdardóttur
Lengst inni í hinum græna skógi, þar sem fegurð plant-
nanna endurspeglast í glampa sólarljóssins á vatninu, þar
sem hæð trjánna túlkar fjarlægð mannanna, þar sem söng-
ur fuglanna endurómar um óravídd himingeimsins, stend-
ur lítill, hrörlegur kofi. Ástúð og vingjarnleiki veita staðn-
um sérstakan blæ sem ekki verður lýst með fátæklegum
orðaforða borgarbarnsins. Inni í bústaðnum ríkir einfald-
leiki náttúrunnar sem þó er flóknari en mannsheilinn fær
skilið. Þegar staðsetning sólarinnar gefur til kynna að há-
degi nálgist óðum skrefum þess er ekkert óttast, en að ei-
lífu brennur í vítislogum heiftugrar reiði náttúrukraft-
anna, gengur ung stúlka inn um dyrnar líkt og drottnmg
frumskógarins sem öllu er óháð og ekki fer eftir neinni
yfirlýstri stefnu viturra yfirboðara. Ljóst hárið fossar nið-
ur axlirnar í algerri andstöðu við dökkblá augun sem líkj-
ast helst brunni hins óþrjótandi sannleika.
í kringum kofann hringar sig lífsins mold og ber ávöxt
umhyggju mærinnar. Blómin hafa sérstakan blæ. Þau eru
ekki aðeins frjálsleg í vaxtarlagi, heldur svífur yfir þeim
andi hreinleika sem erfitt er að jafna við jarðneska tilveru
vora. Söngur fuglanna virðist ekki vera tilgangslaust væl
heldur merkilegt framlag í tónstiga alheimsins. Fjölbreytt-
ir dyntir náttúrunnar eru látnir óáreittir.
Blettur birtist á himinjaðarinn um miðjan dag. Nútím-
inn var þó ekki lengi á leiðinni og settist von bráðar á
spegilslétt vatnið með slíkum bægslagangi að íbúar þess
litu agndofa á viðundrið. Öldurnar hafði ekki fyrr lægt en
út steig ungur maður. Úr svip hans mátti lesa fyrirlitningu
og mikilmennsku. Augu hans, dauf og glerskyggð, sáu
ekki fegurð umhverfisins, hljóðhimnan nam ekki söng
fuglanna og lyktarskynið brást illilega, enda yfirgnæfði
fnykur fararskjótans allan ilm. Hrafnfrá augu stúlkunnar
höfðu fyrir löngu tekið eftir komu hans og beið hún
óþreyjufull við bakkann. Andlit piltsins var sem greypt í
mót og leit ekki út fyrir að lúta neinum svipbrigðalögmál-
um, þannig að bros eða jafnvel minnsta lífsmark virtist
óhugsandi. Þegar í land var kominn faðmaði hann
meynna og kyssti. Þrátt fyrir staðnaða ásýndina var um-
hyggja hans augljós. Þau gengu hönd í hönd í átt að kof-
anum en greinilegt var að eitthvað lá honum á hjarta.
Orðin áttu langa leið fyrir höndum. Þau lögðu af stað frá
hugarfylgsnunum og leiðarlokin voru ekki í sjónmáli fyrr
en komið var að hreyfingu varanna, tungunnar og titringi
raddbandanna. Loksins þegar þau komust út voru þau á
stangli, hikandi og óskiljanleg. Röddin var hrjúf og rauf
kyrrðina á furðulegan hátt. Stúlkan skildi þegar að eitt-
hvað var ekki sem skyldi.
“Ástin,“ sagði hann, „J.R. er dáinn.“
Það er rétt að athuga það að þeir sem fá 8 geta verið glaðir og farið í bíó. - Ólafur Oddsson.