Unga Ísland - 01.07.1944, Qupperneq 16

— Já, og Sófus er frændi minn og hann
er ágætur .... Ég heiti Bæk eins og þau,
Inga Bæk, og ég ætla að verða hérna allt
sumarleyfið. Fólkið mitt hérna er nú hálf
skrítið, en ég get ekki gert að því, og við
tvær getum verið góðir vinir, hvað sem
því líður .... Heldurðu kannske ekki, að
við geturn gert okkur rnargt til gamans.
Lena tók því ólíklega. — Ég er nú ekki
sérlega skemmtileg, sagði hún. — Okkur
verður heldur ekki leyft að leika okkur
saman .... Svo líkar öllum illa við mig
og mér er alveg sama.
— Líður þér ekki vel hjá Jens ökumanni?
spurði Inga. — Mér fannst hann vera svo
góður við mig.
— Þau eiga nú marga krakka sjálf, sagði
Lena kuldalega. — Ég er heldur ekki lag-
leg eins og frænka mín. Okkur kemur illa
saman. Hún stríðir mér og þá verð ég
vond.
— Bannar mamma hennar henni ekki
að stríða þér? spurði Inga. Hún hugsaði
til móður sinnar. Alltaf skarst hún í leik-
inn, þegar Elín fagra ætlaði að verða of
nærgöngul.
Lena blés fyrirlitlega. — Hún má allt,
sem hún vill. Þau láta allt eftir henni.
Lena þagnaði og dökku augun hennar
tindruðu af gremju. — En það er nú samt
betra fyrir hana að vera ekki að stríða
mér á. .... Lena roðnaði og varð feimin.
— Ég á við kryppuna. Ef frænka heyrir
hana gera það þá fær hún ráðningu.
Þegar Lena minntist á litla strákinn, þá
glaðnaði yfir henni. — Ef hann væri ekki,
þá gæti ég ekki lifað, held ég, sagði hún.
Hún gleymdi því, sem hún var að gera,
settist niður í einn runnann og hélt á-
fram:
— Ég hef að mestu leyti gætt hans ein
síðan hann var pínu lítill. Frænka hefur
svo mikið að gera. Þú getur ekki ímynd-
að þér, hvað hann er inndæll, þegar hann.
breiðir út faðminn á móti mér. Honum
þykir vænt um mig og sér alls ekki að —
— að ég er ekki eins og önnur börn.
Lena varð niðurlút og það komu drættir
kring urn munninn á henni. Það var ann-
ars undarlegt, að hún skyldi geta talað
svona frjálslega við þessa ókunnugu stúlku.
En hún hafði svo lengi saknað þess að
eiga engan félaga, einhvern á hennar aldri,
sem hún gæti bæði trúað fyrir raunum sín-
um og gleði. Og hún hafði ekki hugsað
'iim annað en Ingu síðan um morguninn.
Það hefðu ekki allir tekið því, sem gerðist
þá á sama hátt og hún.
Inga skildi hana, settist niður í runnann
við hlið hennar og fór að fitla við aðra
síðu og dökku hárfléttuna hennar ofurlítið
vandræðalega.
— Komdu einhvern tíma með hann hing-
að upp í garðinn, sagði hún og brosti sínu
blíðasta brosi. — Mér þykir svo gaman
að svona litlum krökkum. Við getum báð-
ar leikið við hann og verið reglulega mikið
saman. Og ég ætla að spyrja mömmu, hvort
þú megir ekki einhvern tíma koma til okk-
ar. Væri það ekki gaman? Ilefur þá nokk-
urn tíma komið til Kaupmannahafnar?
Lena virtist verða glöð í fyrstu, en allt
í einu dimmdi yfir svip hennar.
— Þakka þér fyrir, sagði hún, — en
mér verður aldrei lofað að fara, það veit
ég vel, og þú færð sennilega ekki heldur
leyfi til að bjóða mér. Það er engin prýði
að mér neins staðar, skal ég segja þér, og
ekki heldur nein skemmtun, ég get ekki
gert að því, að ég þarf alltaf að vera að
hugsa um þetta, sem þú veizt.
— Heyrðu mig nú, Lena! Þú mátt ekki
alltaf vera að hugsa um það. Inga var enn
ofurlítið feimnisleg. — Margir eiga mkilu
örðugra en þú, en verða samt bæði vitrari
og duglegri en hinir, sem allt leikur í lyndi
hjá. — Langar þig ekki til að læra eitt-
hvað, þegar búið verður að ferma þig, til
102
UNGA ÍSLAND