Unga Ísland - 01.07.1944, Qupperneq 40

Iðnsveinninn, sem ætlaði að verða Ijón
Kvöld eitt var ég á gangi niður í bæ og
mætti gömlum kunningja mínum. Ég hafði
ékki séð hann lengi og. bauð honum því
inn í veitingahús, svo að við gætum fengið
okkur kaffi og spjallað saman. Ég spurði
hann, hvar hann hefði verið allan þennan
tíma, sem hann hefði ekki sézt í bænum.
— Ég hef verið á ferðalagi, sagði hann.
— Ekki þó í útlöndum?
— Nei, á Jótlandi, svaraði hann. — Ég
hef verið tígrisdýr.
— Tígrisdýr! sagði ég, alveg hissa.
— Já, og nú skal ég segja þér sögu úr
því ferðalagi, sagði hann, og hér kemur
sagan:
— Ég fór yfir á Jótland ásamt fleirum
með manni einum, sem átti dálítið dýra-
safn, er hann hafði til sýnis. Ég hafði það
starf í hópnum að vera tígrisdýr. Dag einn
komum við í lítinn kaupstað, og um sama
leyti kom umferða-iðnsveinn til húsbónda
okkar til að spyrjast fyrir um það, hvort
hann hefði ekki eitthvað handa sér að gera.
Forstjórinn, húsbóndi okkar, klóraði sér
í höfðinu. — Ég veit ekki, hvort ég get
notað yður, sagði hann. — Það er allt
undir því komið, hvort þér getið öskrað.
— Oskrað! Iðnsveinninn glápti á for-
stjórann eins og naut á nývirki.
— Já, lofaðu mér að heyra, hvort þú
getur öskrað, sagði forstjórinn.
Náunginn rak upp skaðræðis öskur, og
það var svo hroðalegt, að mér þætti ekki
mikið þó að það hefði heyrzt alla leið
norður á Skaga.
— Þér öskrið anzi vel, sagði forstjórinn
kurteislega. — Þér getið verið ljón.
Forstjórinn kom nú með ljónsbelg. Iðn-
sveinninn skreið inn í hann á fjórum fót-
um og tók að hlaupa og öskra, svo að það
var hroðalegt að sjá og heyra. Engum
blandaðist hugur um, að hér höfðum við
fengið ágætis Ijón upp í hendurnar, og bráð-
um átti sýningin að byrja. Hann fór að æfa
sig og öskraði svo náttúrlega, hoppaði og
stökk, að við gátum miklu frekar trúað
því, að hér væri á ferðinni ljón frá Sahara,
en handiðnaðarsveinn úr Grænugötu.
Hann hrifsaði líka í járnstengurnar í búr-
inu, svo að ekkert ljón hefði ■ getað gert
það betur.
Fljótlega spurðist um bæinn, að nýtt og
hræðilegt rándýr væri komið á markaðinn,
og fólkið kom í stórum hópum til að sjá
dýrið.
Ég hafði fengið ígerð í annan fótinn og
hafði því ekki sýnt mig um tíma í hlut-
verki mínu sem tígrisdýr. Iðnsveinninn
vissi ekkert um stöðu mína í hópnum. Nú
var mér batnað og ég sagði forstjóranum,
að ég gæti aftur farið að verða tígrisdýr.
— Það er ágætt, sagði forstjórinn, — þá
hef ég tvö stór villidýr. Maður hlýtur að
geta hagnazt eitthvað á því.
Iðnsveinninn heyrði ekki þetta samtal.
Iíann var að naga kjöttæjurnar af bein-
inu, sem hann átti að liggja með á milli
hrammanna inni í búrinu, og vera að
sleikja.
Svo hófst sýningin.
Snúran, sem afmarkaði sýningarsvæðið,
var leyst, og fólk þyrptist inn til að sjá
Ijónið.
Ljónið rak upp nokkur hroðaleg öskur
126
UNGA ÍSLAND