Unga Ísland - 01.07.1944, Side 56

Ævintýri Maríu litlu
Einu sinni var lítil stúlka, sem hét María.
Foreldrar hennar voru dánir, en hún bjó
hjá ömmu sinni. Þær áttu nokkrar kindur
og úr ull þeirra vann gamla konan sokka
og vettlinga og seldi hverjum, sem hafa
vildi. María litla lærði því snemma bæði
að prjóna og spinna og varð brátt mjög
dugleg við hvorutveggja.
Svo bar það við einn dag, að gamla kon-
an varð veik og lagðist í rúmið. María
settist hjá henni með prjónana sína og
sagði: Við skulúm engu kvíða, amma mín,
þegar sumarið kemur og sólin fer að skína,
þá getum við farið út í skóginn. Og þú
getur þá setið í sólargeislanum, látið fara
vel um þig, og þá veit ég, að þér batnar.
En þegar sumarið kom, var gamla kon-
an dáin og María litlá var einstæðingur í
veröldinni.
Dag nokkurn sat hún á tröppum hússins
og var að prjóna. Bandhnykillinn hennar
grár og mjúkur lá í kjöltu liennar, en allt
í einu skoppaði hann niður á jörðina.
— Þú ert meiri óþekktar-anginn! sagði
María um leið og hún tók hann’upp og
lét hann aftur í kjöltu sína. En þá varð
hnykillinn trylltur. Hann hoppaði niður úr
kjöltu henpar. Og ekki nóg með það. Hann
tók til að hendast og sendast í burt frá
henni eftir veginum, eins og þegar bolti
skoppar.
— Tarna er dáfallegt! tautaði María og
hljóp af stað á eftir hnyklinum. En þetta
var ekki neinn venjulegur hnykill. María
hafði aldrei þvílíkt séð. Þarna hentist hann
í löngum stökkum. Hopp, hopp, hopp. Nú
fór hann út af veginum, yfir skurðinn og
beint til skógar, yfir stokka og steina.
Hopp, hopp, hopp. Og María stökk á eftir
með sokkinn í hendinni. Þau voru komin
langt, langt inn í skóginn og stefndu beint
að háu fjalli, sem að síðustu lokaði þeim
leiðina. í fjallinu var stórt gljúfur og þang-
að inn hvarf hnykillinn.. Gljúfraþröngin,
koldimm og ömurleg, lá lengst inn í fjallið
í ótal bugðum og krókum. Loks virtust
opnast koldimmir gljúfragangar til allra
hliða. Og áfram hélt hnykillinn.
María litla var svo óttaslegin og utan
við sig, að hún sleppti sokknum í gljúfur-
opinu, en fylgdi þó þræðinum eftir inn í
kolsvart gljúfrið.
Hún sá ekki lengur, hvað orðið var af
hnyklinum. Loks kom hún þó að opnu
svæði inni í fjallinu, þar sem dagsbirtunn-
jp- naut á sama hátt og úti fyrir. Hér hafði
hnykillinn rakist upp og þráðarendinn
blakti í golunni.
— Nú vind ég bara hnykilinn upp að
nýju, þá finn ég veginn til baka og villist
ekki hugsaði María.
En henni var forvitni á að rannsaka
livers konar staður þetta væri. Hún hafði
aldrei komið hingað. Síðan batt lnin þráð-
arendanum í lítinn runna og tók að svip-
ast um.
Hún var stödd á sléttu einni allstórri og
vaxinni háu, mjúku grasi. A sléttu þessari
voru nokkrar kindur á beit og lítill dreng-
ur sat þar skammt frá og gætti þeirra. Hún
gekk til drengsins og innti hann eftir, livar
hún væri stödd.
142
UNGA ÍSLAND