Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1952, Síða 63

HNNBOGI GUÐMUNDSSON:
Hringurinn Hnituður
Mér hefur stundum, síðan ég kom
hingað vestur, dottið í hug sagan af
honum Norna-Gesti og dreg það nú
ekki lengur að rifja hana upp.
Hún hefst á þessa leið:
»Svo er sagt, að á einum tíma, þá
er Ólafur konungur sat í Þránd-
heimi, bar svo til, að einn maður
^om til hans að áliðnum degi og
kvaddi hann sæmilega. Konungur
i°k honum vel og spurði, hver hann
vasri, en hann sagðist Gestur heita.
Konungur svarar: „Gestur muntu
^ér vera, hversu sem þú heitir.“
Qestur svarar: „Satt segi eg til nafns
mins> herra, en gjarna vilda eg að
yður gisting þiggja, ef kostur væri.“
Konungur sagði honum það til reiðu
Vera- En með því að áliðinn var
dagur, vildi konungur ekki tala við
Sestinn, því ag hann gekk þá skjótt
d uftansöngs og síðan til borðs og
Pá til svefns og náða.
°§á þeirri sömu nótt vakti Ólafur
onungur Tryggvason í sæng sinni
°§ las bænir sínar, en aðrir menn
f^r sváfu í því herbergi. Þá þótti
onungi einn álfur eður andi nokkur
°nia inn í húsið og þó að luktum
y^um öllum. Hann kom fyrir
rekkju hvers manns, er þar svaf, og
a tyktum kom hann til sængur eins
f^fnns, er þar lá utarlega. Þá nam
Urmn staðar og mælti: „Furðu
s erkur lás er hér fyrir tómu húsi,
°g er konungur eigi jafnvís um slíkt
Sem aðrir láta, er hann sé allra
manna spakastur, er hann sefur nú
svo fast.“
Eftir það hverfur sá á brott að
luktum dyrum, en snemma um
morgininn eftir sendir konungur
skósvein sinn að verða vís, hver
þessa sæng hafði byggt um nóttina.
Prófaðist svo, að þar hafði legið
gesturinn. Konungur lét kalla hann
fyrir sig og spurði, hvers son hann
væri, en hann svarar: „Þórður hét
faðir minn og var kallaður þingbít-
ur, danskur að kyni. Hann bjó í þeim
bæ í Danmörk, er Græningur heitir.“
„Þriflegur maður ertu,“ segir kon-
ungur. Gestur sjá var djarfur í orð-
um og meiri en flestir menn aðrir,
sterklegur og nökkvat hniginn í
efra aldur. Hann biður konung að
dveljast þá lengur með hirðinni.
Konungur spurði, ef hann væri krist-
inn. Gestur lézt vera prímsigndur,*
en eigi skírður. Konungur sagði
honum heimilt að vera með hirð-
inni, — „en skamma stund muntu
með mér óskírður.“ En því hafði
álfurinn svo til orðs tekið um lásinn,
að Gestur signdi sig um kveldið sem
aðrir menn, en var þó reyndar
heiðinn.“
Þegar íslendingar komu fyrst til
*Prímsigning (lat. prima signatio) var tins
konar minni skírn; var gent krossmark yfir
heiCnum mönnum til þess að særa frá þeim
illa anda, og máttu þeir þá ganga til messu
og hafa samneyti við kristna menn; þess er
víða getið, að heiðingjar létu prímsignast
til þess eins að geta samneybt kristnum
þjóðum, án þess um nokkur trúarskipti væri
að ræða (fsl. fornrit, II, 128. bls.).