Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1952, Qupperneq 81

UPPHAF BYGÐA ÍSLENDINGA í N.D.
61
að húsinu, sem ég bjó í, og spyr mig:
„Hefir þú vinnukonu handa mér?“
— „Ein er eftir.“ — „Get ég fengið
hana?“ — „Það má vel vera, að við
förum með þér.“ — Þegar til hans
kom, leizt okkur vel á alt. Svo gekk
ég með manninum inn í bæinn og
komum við þar að húsi. Hann stanz-
ar og segir: „Hér er skrifstofa mín,
komdu inn; ég heiti Hunter og er
ritstjóri Winnipeg Standard. Mig
vantar fréttir frá Nýja-íslandi.“ —
Ég sagði honum fréttir, sem gerðu
^fni í langa grein. — „En hvað ert
þú að fara?“ spyr hann mig svo. —
„Til Minnesota, að taka þar land
fyrir alla, sem nú eru í Nýja-ís-
landi.“ — „Fara með þá alla þaðan
burtu? Viltu gefa mér fáeinar mín-
útur til að tala við þig?“ — „Já,
já.“ — „Þú ættir ekki að fara til
Minnesota, þar er ekkert land, sem
ég þekki til, fyrir svo marga, nema
norðast, austan við Rauðá, og er
það ekkert betra en Nýja-ísland;
farðu til Pembina, þar er gott og
ttúkið land.“ — Ég afréð strax í hug-
anum hvað ég skyldi gera, og kvaðst
fallast á það, sem hann ráðlegði mér.
„Er það þá víst, að þú farir þang-
að?“ — „Já, já.“ — „Bíddu við, ég
skrifa með þér tvö bréf; viltu bíða
eða koma á morgun eftir þeim?“ —
»Ég bíð, því báturinn fer í nótt
kk 2“. — „Það er gott,“ svarar
Hunter og skrifar bréfin, annað til
H. E. Nelson, hitt til Billy Good-
fellow. Þeir voru í fyrri daga þektir
af íslendingum, sem til Pembina
komu. — „Nú, ekkert hik á þér,“
Segir Hunter við mig. „Þú ferð til
Hsmbina. Ég sendi þér Standard
þangað. Svo kemst ég að því hjá
stúlkunni, hvort þú hefir efnt loforð
þitt. Þú skrifar henni, ég er viss um
það. „Vertu nú sæll.“
Hunter ritstjóri var tekinn að eld-
ast, þegar afskipti hans grípa inn í
landnámssögu íslendinga þeim til
heilla, þótt ekki yrði þessi nýja ný-
lenda þeirra eins víðlend í Dakota,
vegna getuleysis þeirra, og æskileg-
ast hefði verið. Hann var vitur mað-
ur og fróður, alþýðuvinur mikill og
bezti karl, og hefir óefað komizt við
af bágindunum og hrakföllunum, er
Islendingar nýkomnir og þekkingar-
lausir í þessu kjörlandi sínu urðu að
þola öll fyrstu árin í Nýja-íslandi.
En það er af Magnúsi Stefánssyni að
segja, að hann fór strax frá Hunter
til séra Páls og Sigurðar Jósúa, að
segja þeim hinar nýju fréttir og að
hann væri alráðinn að fylgja öllum
fyrirmælum Hunters ritstjóra.
Séra Páll tók þessum tíðindum
seinlega og áleit, að ritstjórinn væri
braskari, sem benti á þessa land-
spildu af eigingjörnum hvötum.
Einnig fanst honum, að með þessari
för sinni gengi Magnús á gerðan
samning, að halda áfram ferðinni
með sér, þar til komið væri til fyrr
nefndu héraðanna í Minnesota. En
Magnús lét sig ekki. Varð séra Páll
eftir í Winnipeg, að starfa að and-
legri heill íslendinga þar, en
það varð úr, að Sigurður Jósúa bjóst
strax til suðurferðar með Magnúsi.
Undir eins og þeir félagar voru
komnir til Pembina, færðu þeir
mönnunum bréfin frá Hunter. Var
Nelson umboðsmaður innflutninga
fyrir Bandaríkin. Tóku þeir vel á
móti þeim félögum og töluðu lengi
við þá um hvar hentast mundi fyrir
íslendinga að setjast að í Pembina
héraði (county, sem sumir nefna